"Onze mooiste ervaringen zijn onze stilste momenten"(Friedrich Nietzsche)

De woorden die me te binnen schoten toen we via de Levendaalse weg naar het station liepen waren: "Fris groen (van de beuken) tegen juichend blauw". Wat een geweldige dag: zonovergoten met een zacht briesje en rond de 22 graden. Beter kan je het niet hebben.

Gisteren waren we aan het eind van de middag naar het Bevrijdingsfestival van Wageningen gefietst, maar na 2,5 uur, het Defilé en een glas witte wijn moesten we naar huis. Het ging niet meer. Heel jammer, maar volgend jaar weer nieuwe kansen. Met deze wetenschap kozen we vandaag niet voor de wandeling van Utrecht naar Amersfoort (26,9 km), maar voor de variant Den Dolder naar Amersfoort (15,2 km).

Om 9.38 vertrok de trein uit Rhenen en met een overstap in Utrecht kwamen we om 10.40 uur aan in een doodstil Den Dolder. We zagen  roze kaarsjes in kastanjebomen, de exoot vogelkers prachtig bloeien en de stralende meidoorn. Wilde rozen verspreidden een zachte geur, als ook de gele brem. Seringen bloeiden paars en wit in tuinen, ook de azalea in verschillende kleuren. De rododendron twijfelde en ontvouwde schuchter wat kroonblad.

Mensen op fietsen en in korte broek genoten van het mooie voorjaarsweer. Na een kleine tien minuten stopten we bij "Cat-toos" voor koffie en een sanitaire stop. Cato was weliswaar nog niet open, mar was heel vriendelijk voor ons een kopje koffie in te schenken. De eerste drie kilometer liepen we langs de spoorlijn waarover 30 treinen per uur over heen denderden volgende berekening van DJ. Vervolgens ging het bos in. Het landschap werd heel gevarieerd met loof- en dennenboss, heidevelden en zandverstuivingen. De vlier bloeiden geurend. We passeerden achtervolgers de Lage Duinen. De Soestduinen en de Korte Duinen.

Op het terras van  "Brasserie Soestduinen' werden we aangesproken door een aardige dame, die ons vroeg of we naar Santiago liepen, gealarmeerd door de Sint jakobsschelp op onze rugzakken. Zij had de route vorig jaar vanuit Amsterdam gefietst. Haar echtgenoot was aangehaakt voor de Pyreneeën. Er ontstond een geanimeerd gesprek over gedeelde ervaringen. Dat zijn de leuke ontmoetingen!

Op de strandverstuiving van de Korte Duinen aten we onze boterhammen met Emmentalerkaas op. Alle zintuigen gooiden ik open en ik noteerde wat ik opmerkte: "glinsterende blaadjes van de wilg dansen in de wind, de geur van zondoorstoofd dennenhout, een kraaiachtige roep, een vinkenslag en merelgezang, ruisend blad, en zingende moutainbike en zacht pratende mensen, in de verte en terein. Wat voelde ik? Niets. Het is stil in me. Eindelijk stil. En ik geniet. Ik luister, proef, ruik, zie en voel. Het is goed!"

Het Gelukkigerwijspad hadden we losgelaten; het langeafstand pad Marskramerpad was goed aangegeven en volgende ongeveer dezelfde route. Ook goed, wat maakt het uit? Het zwerfgeluk ligt voor het oprapen.

We kwamen langs een veld met felblauwe ereprijs en even later langs lelietjes van dalen en Salomonszegel. We liepen ingeklemd tussen de dierentuin en de spoorlijn. Na nog een kop muntthee liepen we via de Barchman Wuytierslaan met kasten van huizen, Amersfoort binnen. Het was druk in de stad met winkelende mensen en op de terrassen werd volop genieten van het mooie weer. In de Onze Lieve Vrouwe Toren was er niemand die mij een stempel kon bezorgen in mijn pelgrimspaspoort. De VVV kon weer wel in voorzien, maar het is maar een teleurstellend VVV stempeltje. Ach, waar gaat het over? Dankbaar voor weer een mooie wandeldag  zonder blaren, stapten we om 15,40 de trein in richting huis. Het was goed gegaan.