“All that you need is deep within you.... waiting to unfold and reveal itself.

10 juni 2018 - Santiago de Compostela, Spanje

All you have to do is be still” (Eileen Caddy)

Nadat we gedoucht en omgekleed waren, gingen we de stad in. We belandden in “ Cada los Crechas”, een sfeervolle pijpenla waar de zwart-rode Gallische wijn en een kaasplankje prima smaakte. Bijgevolg was, dat we geen honger meer hadden en een salade bij de buren (“Cervantes”) volstond als avondmaal. De regen viel in bakken neer. Pelgrims liepen voorbij met een blik “Het is volbracht”. 

We sliepen in dezelfde kamer als vorig jaar in “Campanas de San Juan”. Een fijne, sfeervolle kamer met een heerlijk bed. We hoorden om 2 uur de vuilnisauto voorbijkomen en tot een uur of drie kwamen nog feestvierders voorbij. Ik moest aan Amsterdam denken en de overlast dat het toerisme veroorzaakt. In Santiago weliswaar geen bierfietsen, maar wel een constante stroom van pelgrims die hun bestemming hadden bereikt en dit in stijl afsloten. Hier wonen is niet iets wat te ambiëren valt. Aan de andere kant generen al die pelgrims wel inkomsten. Ook ik heb geld achtergelaten. Ik heb van DJ zilveren oorbellen (schelpjes) gekregen en ik heb zelf nog T shirt en een armband (ultreia = mijn weg) gekocht.

De klokken van de kathedraal tikte elk kwartier de tijd weg. We hadden geen haast, sliepen uit tot 8 uur, dronken thee op bed en na een uitgebreid ontbijt gingen we pas om 10 uur de straat op. Het was grijs, maar droog en 15 graden. Het was een van de mooiste dagen vandaag. Nu zit ik op ons terrasje te schrijven onder een waterig zonnetje met 18 graden. Onweer schijnt opkomst te zijn.

De pelgrimsmis van 12 uur was een bijzondere en ontroerende ervaring. We stonden in een lange rij om de kathedraal binnen te komen. Een vluchtige tassen controle bij de ingang. Er was geen plekje meer te vinden, behalve op een trap, maar wel met goed zicht op de eredienst. 

Nu voelde ik mij wel deel uitmaken van de grote Santiago familie. Er zaten honderden pelgrims bijeen, die minimaal honderd kilometer hadden gelopen. Ieder met een eigen reden. Dat besef emotioneerde me hevig. 

Om 11.45 uur beierden de klokken. De mis begon met een vrouwenstem die prachtig zong: “Gloria in Excelsis deo”. Een priester met gevolg kwam binnen. Kaarsen brandden.Het orgel speelde. Pelgrims uit de hele wereld werden begroet. Veel kon ik er niet van verstaan. Ik hoorde wel dat ‘de camino een parabel is van het leven’ en ook dat ontroerde me. Op dit gegeven heb ik mijn cursus “Schrijvend pelgrimeren”  (www. schrijfpassie.nl) gebaseerd.

De rituelen zijn bekend en dat is genoeg om de dienst te  kunnen volgen. Ontroerend was ook het moment dat we elkaar de wens “Peace is with you” toespraken. Pelgrims op wandelschoenen of slippers volgden elkaar in een lange rij naar voren voor de hostie. 

Op de achtergrond waren de Gallische doedelzakken te horen. De ordedienst probeerden te voorkomen, dat de dienst werd verstoord door voorbijtrekkende  toeristen, maar helemaal lukte dit niet. 

Tot onze grote verassing werd het botafumeiro (wierookvat) van 100 kg heen en weer geslingerd. Nu niet meer bedoeld om de penetrante geur van pelgrims die lang op weg zijn geweest te verdrijven, maar (ik denk) tot vermaak. Mobieltjes gingen om hoog om dit moment vast te leggen. Het was heel bijzonder. Het wierookvat ging steeds hoger en hoger en dreigde het dak te bereiken. Even hierna was de mis afgelopen.

De “Porte  della Gloria” is nog steeds in restauratie en we hoefden ook niet voor de tweede keer Jacobus te omhelzen. Het was goed zo. We verlieten de kathedraal met een vervuld gevoel.

Tijd voor de lunch. Per toeval stuitten we op “Los Sabrinas del padre”. Er zaten alleen Spanjaarden en we begrepen al gauw waarom. We hebben geweldig gegeten: de  pimentos de Padron, langoustines en tortilla met champignons. Heerlijk!

Na de lunch hebben we rondgedwaald door de stad. De middeleeuwse straatjes waren nu wel bevolkt door heel veel mensen, meest pelgrims. Toeristische winkeltjes boden allemaal dezelfde koopwaar aan. Er werd gebedeld. Gaandeweg liep de temperatuur op. Stoeltjes en tafeltjes werden op straat gezet. Op de Praza da Quintana dronken we thee. En nu zitten we op ons eigen terrasje, waar de zon helaas achter een hele dikke wolk is verdwenen. 

Morgen naar Negreira, 22 km van hier. Ik ben er weer klaar voor.

Het internet is heel instabiel. Voor meer foto’s verwijs ik naar het overzicht links. 

   In de rij voor de kathedraal  Timpaan   Het wierookvat slingert   Jacobus in goud   Wierookvat   Jacobus ter paard      

Foto’s

3 Reacties

  1. Riet:
    10 juni 2018
    Mooi, mooi..... jammer van het weer.
    Klaar voor morgen.
    Zo leuk om lezend mee te reizen.
    Genieten jullie maar weer.
  2. Kees nab:
    11 juni 2018
    Ik kan mij zo indenken dat het een hele ervaring is wanneer je daar een dienst mee maakt.
    Een gebeuren om nooit te vergeten.
    Mooi over gebracht in deze mail. Bedankt !
  3. B. PL0MP:
    11 juni 2018
    Wat valt er weer veel te genieten, maar ook heel veel te verwerken met wat je ziet , maar ik denk ook
    Emotioneel, maae bovenal is het toch genieten, en dat gun ik jullie van harte. MA