"Dat is puur geluk..." (Nynke Geertsma)

Puur geluk

Het is niet zomaar een idee

dat ik heb opgevat

toen ik starend in de verte dacht:

ik wil eruit, op pad!

Het is hoog tijd om weer en wind

te voelen door mijn haren

en in het ritme van de pas

mijn mistig hoofd te klaren.

Met elke stap verglijdt de tijd

van nu naar net naar toen,

wat neem ik mee, wat geef ik mee,

wat zal dit met me doen?

De wereld gaat voor bij aan mij

voor 't overgrote stuk,

maar wat ik meemaak onderweg:

Kijk, dat is puur geluk"

(Nynke Geertsma, Stadsdichter Amersfoort 2015-2017)

Met deze woorden ging ik om 8.30 uur op pad onder een praktisch wolkeloze blauwe hemel. Het was 2,5 graden boven nul en er stond een stevige wind uit het noorden. Met de tekst van Aristoteles over geluk kwam ik te veel in mijn hoofd terecht en dat was nou net wat ik niet wilde. Ik wilde "mijn mistig hoofd klaren".

Ik liep de straat door en liep verder naar de Rijnbrug, waar de Cuneratoren zich op haar mooist laat zien in de ochtendzon. De Nederrijn stroomde als een blauw glinsterend lint door de weilanden. Aan 'dit stadje aan de Rijn' heb ik al 7 jaar mijn hart verpand. Voor de, liefhebbers: zie 'You Tube' voor de volledige tekst van dit mooie lied, dat door het carillon van de Cunerakerk vaak wordt gespeeld. Maar wie was toch Cunera?

“Het is de vierde eeuw na Christus. Cunera, een mooie koningsdochter uit het Belgische York, keert met een grote groep jonge meisjes terug van een bedevaart naar Rome. Bij Keulen worden ze overvallen door de Hunnen. Alleen Cunera overleeft. Radboud, een van de heidense krijgsheren, had een oogje op haar laten vallen. Hij neemt haar mee naar zijn vesting bij Rhenen. Daar maakt de christelijke Cunera zich zeer geliefd, ze is vriendelijk en ze zorgt voor de armen en behoeftigen in het stadje. Dit tot groot ongenoegen van Aldegonde, de vrouw van Radboud. Als die op enig moment op jacht is, neemt zij haar kans waar. Ze wurgt Cunera met haar eigen halsdoek en begraaft haar in de paardenstal. De koning komt even later terug van de jacht, en de paarden weigeren de stal in te gaan. Dan komt de moord aan het licht. Aldegonde wordt flink onder handen genomen. Ze stort zich uit pure ellende van de Grebbeberg in de Rijn. En Radboud bekeert zich tot het christendom.

Rond het graf van Cunera, ergens op het heuveltje aan de rand van Rhenen (het Cuneraheuveltje met uitzicht op de uiterwaarden en de Nederrijn), gebeuren al snel wonderen. Mensen genezen plotsklaps van hun ziekten. Reden voor bisschop Willibrord om Cunera driehonderd jaar na haar dood heilig te verklaren. Zij wordt beschermvrouw van Rhenen en het stadje groeit uit tot een belangrijke bedevaartplaats. De Petruskerk wordt aan Cunera gewijd en nog wat later verrijst een nieuwe kerk, de Cunerakerk. De pelgrims in Rhenen  legt de stad geen windeieren. Tot aan de Reformatie. De protestanten moeten van heiligenverering niets hebben en het is uit met de pret. De wurgdoek van Cunera is nog te bewonderen in het Museum Catharijneconvent in Utrecht”

(Uit “Langs de Nederrijn”, Harry Stegeman, KNNV Uitgeverij, 2017,pagina 97)

De blauwe lucht werd weerspiegeld in de Nederrijn. Dit is geen wandeling om te verdwalen: het is een rechte weg naar Wijk bij Duurstede, eenmaal onderbroken door het veer. De Marsdijk wordt op een gegeven moment de Rijnbandijk. De silo van AgruniekRijnvallei aan de Marsdijk zal geëvenaard worden door een nog grotere blokkendoos, de de horizon van Rhenen ernstig zal vervuilen, ondanks alle bezwaren. Grote vrachtwagens met mengvoer passeerden me op de dijk. Een weeige onbestemde geur hing in de lucht. Geen motoren op de dijk, zoals in het weekend gebruikelijk is. 

De wind raasde langs mijn capuchon. De weilanden waren leeg, geen koeien en geen weidevogels. In moestuinen groeide alleen nog boerenkool. In de volgende haiku's geef ik mijn ervaringen weer. 

Over de Rijnbandijk                                                                                                      Meanderend langs de Rijn                                                                                          Kilometers lang.

Geknotte wilgen                                                                                                            Dijkhuisjes in de klei                                                                                                      Ooievaars op het nest.

Als een vliegen ze op                                                                                                    Grauwe ganzen op de wiek                                                                                          Gakkend in de lucht.       

Weilanden en water                                                                                                      Vandaag is het blauw en groen                                                                                    Voorjaarsbelofte   

Hoog boven mijn hoofd                                                                                                een biddende roofvogel                                                                                                Tot wie bidt hij?

Streng in het gelid                                                                                                        Fruit in wording                                                                                                              De kou  trotserend

Voor wie te baltsen?                                                                              Vergeefs roept hij haar                                                                                                  Het voorjaar komt eraan!

Om 10.15 even en snel kopje thee net na het Ingense veer. Het was veel te koud om lang te zitten. Bij het eiland van Maurik verschenen witte kopjes op het water. Op de camping "Loswal" mocht ik van het toilet gebruikmaken van een aardige mijnheer. Het seizoen was begonnen, maar er was nog weinig klandizie. Twee hazen renden achter elkaar aan. 

Een van de Kernwaarden van dit Gelukkigerwijspad  is de wereld mooier achter te laten. Met een biologische afval zak in mijn hand ruimde ik het zwerfafval op. Binnen 'no-time' was de zak vol. Wat een bende in de berm! Vooral bierblikjes en plastic. Een gemiste kans, dat de regering geen statiegeld wil heffen op blik en plastic flesjes. De wereld zou er beslist mooier uitzien, daar ben ik van overtuigd. Tenslotte ruimde ik alleen op wanneer ik een afvalbak in het vizier kreeg. Ik was verbaasd zoveel afval aan te treffen rond de bakken. 

Via de lintbebouwing van het charmante dorp Rijswijk, boog ik af over de Veerweg. Ik zag de Janskerk al liggen, de eindbestemming van deze etappe. Het veer "Spes Futura" voer alleen voor mij naar de overkant en dat voor 60 cent ! Het was 13.00 uur toen ik een voet aan wal zette in Wijk bij Duurstede. Ik passeerde het beeld van H. Marsman:

"Denkend aan Holland" zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan de einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een groots verband, de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord"

Op geen geschiktere plek kon dit beeld "Denkend aan Holland" staan. Via het kasteel van Wijk bij Duurstede, de Muntstraat, de Mazijk en de Peperstraat, liep ik de Markt op met de Janskerk. Deze was gesloten. Dan maar een glas muntthee. 

De bushalte Engdijk liet zich door mij maar met moeite vinden, maar ik was nog op tijd voor bus 56 die me naar Doorn zou brengen. In het centrum van Doorn pikte bus 50 me op, voor de laatste kilometers naar huis. Het was 15.20 uur toen ik de voordeur opende. 

Helaas toch een blaar gelopen op mijn kleine rechter teen. Kamferspiritus helpt dus ook niet.Maar gelukkig anderhalf uur later begon het voorjaar!

Was ik gelukkiger of wijzer geworden? Wijzer weet ik niet, maar ook ik was puur geluk op mijn weg tegengekomen.