"De steen in de weg zit los om jouw aandacht te krijgen" (Peter J. Gomes)

Een blik naar buiten stemde niet erg vrolijk vanmorgen: grijs, nat en maar 6 graden. Mijn rugzak stond al gepakt. Ik moest op pad gaan; nog maar 4,5 week voordat we gingen pelgrimeren. Ik moest nog de nodige kilometers vreten voordat we de Via de la Plata opgingen. De buienrader voorspelde, dat het na 11 uur zou stoppen met regenen. Warmer dan 11 graden zou het niet worden vandaag. Vooruit!

Om 9.52 zat ik in de trein naar Veenendaal Centrum. Daarvandaan zou ik langs de Grift naar huis lopen. Volgens DJ 15 kilometer, volgens mij rond de 12. Het aantal kilometers bleek genoeg in deze weken van blaasspoelingen; de wens om kilometers te vreten bleek groter dan de conditie.

Het regende toen ik de trein uitstapte. Het was ook nog maar 10.00 uur. Waar was ik aan begonnen? Ik had ook aan mijn eettafel door kunnen gaan met het schrijven van de cursus "The Artist Way" naar gelijknamige boek van Julia Cameron, die ik  in het najaar wilde geven. Ik had dan droog gezeten met een pot thee en het toilet binnen bereik.

Mijn hoofd zat vol met chagrijn, ook omdat ik mijn  IPhone nog altijd niet had gevonden (zaterdag zoek geraakt) en de moed had verloren dat een eerlijke vinder mij gelukkig zou maken met de vondst ervan. Het zat er dik in dat ik mijn verlies zou moeten nemen. Vorig jaar rond deze tijd had ik net zo'n akkefietje: ik wiste per ongeluk mijn externe schijf met al mijn digitale foto's van jaren her. En nu was ik mijn IPhone kwijtgeraakt. Gehaast weggegaan of de rist van mijn jas niet dichtgedaan. Ik weet het niet. De gedwongen digitale detox was niet onprettig tot nu toe, maar rekeningen konden niet betaald worden.  

Ineens struikelde ik over de spreekwoordelijke steen: was er nu ook geen sprake van haast, drukte in mijn hoofd en de automatischer piloot? Werd ik nu opnieuw met de neus op de feiten gedrukt? Wilde dit verlies van mijn IPhone de aandacht vestigen op  meer mindfulness en minder drukte in mijn leven? Ik moest daarover nadenken.

Ik liep het Gelderse Benedeneind op en later de Meentdijk en zag hoe de regen grote kringen maakte in het water van de Grift. In de tuinen zag ik azalea's en seringen bloeien. Kastanjebomen gaven licht door de vele kaarsjes, appelbomen bloeiden uitbundig, als ook de wilgen. In de bermen bloeiden roze robertskruid, geel koolzaad, gele stinkende gouwe, wit fluitenkruid, paarse smeerwortel en gele boterbloemen. Ik moest toegeven dat al die donkere gedachten verbleekten door de uitbarsting van voorjaarsgroen en -bloemen.    

Bij "mijn schrijfboer Co" liep ik het erf op. Ik moest even mijn vriendinnen gaan begroeten in de stal. ik zag hoe de boerenzwaluwen broedden in nesten boven de gehoornde koppen van de koeien. Helaas was het weiland nog te nat om naar buiten te kunnen, vertelde Co. Hij vertelde ook dat het convenant van de ruilverkaveling 16 april was ondertekend, maar dat hij er niet echt wijzer van was geworden. Na nog was uitwisselen van nieuwtjes ging ik weer verder, de hoop uitsprekend dat ik op 26 juni weer "Tussen de koeien kwam schrijven" (zie http://www.schrijfpassie.nl) Inmiddels was het droog geworden en brak er en waterig zonnetje door; het was even na elven.  

In het Binnenveld hoorde ik kieviten, wulpen en een enkele grutto. Niet om over naar huis te schrijven, maar mogelijk hielden de weidevogels zich stil in het veld om hun eieren uit te broeden.

Ik liep langs Heimerstein om via de Levendaalseweg naar boven de Laarsenberg op te gaan. In hoorde de specht en zag de verschillende tinten groen. Langs de rand van het bos genoot ik van het uitzicht op het landelijke Achterberg. Ik was thuis!

En dan het antwoord op de vraag of het toeval is dat ik opnieuw iets verlies. Het zijn maar spullen, maar toch. Ik ga mijn agenda aan een kritisch onderzoek onderwerpen, een proefles yoga volgen en meer rust inbouwen. Ik kan me niet permitteren meer te verliezen. De boodschap is duidelijk!