“Als er twee wegen zijn, neem dan de moeilijke, want op de gemakkelijke is het meestal dringen”

“Je ziet er uit als een dood vogeltje”, werd mij aan het ontbijt verteld. Ik voelde me ook als zodanig. Slecht geslapen en geplaagd door hoofdpijn. Echter de paracetamol is geduldig en ik trok bij. De oorzaak was hiermee niet opgelost: te druk en te veel op mijn bord. Ja, ja ik weet het wel, maar keuzes maken zit niet bepaald in mijn systeem.

Het Jacobspad naar Santiago tussen Rijn en Maas, is onze opmaat naar onze pelgrimsreis in juni, van Ourense naar Finisterre. 

Ik koos voor de moeilijke weg uit het citaat van een anonymus. Dat wil zeggen, de bank liet ik onbeslapen en ik stapte de auto in om 8.30 uur. Ik zou wel zien waar het schip zou stranden en misschien viel het allemaal wel mee. De zon scheen aan een blauwe lucht en het was twee graden. Tot 11.30 zou de zonnebrand haar dienst bewijzen, daarna werd de hoge nevel dikker en groeide deze uit tot een wolkendek. 

In Elst zetten we de auto in de parkeergarage naast het station, vervolgens namen we de trein naar Nijmegen en aldaar de bus naar Millingen. Millingen aan de Rijn heeft circa 6000 inoners en een imposante in 1913 in neogotische stijl gebouwde kruisbasiliek St. Antonius van Padua. De kerk was dicht, maar de dagkapel open en daar brandden we ons eerste kaarsje voor de goede afloop van deze pelgrimage. Kerken zijn een vast bestanddeel van onze pelgrimsreis. 

Al gauw kwamen we de eerste ons vertrouwde en bekende richtingaanwijzers tegen; een feest van herkenning! De gestileerde gele schelp op een blauwe achtergrond en een pelgrim met staf. En dat in Nederland! Het leek wel of we met vakantie waren, 

De wandeling ging over de Rijndijk, langs de bevaren Waal, het Pannerdensche kanaal, vervolgens over de Duffeltdijk naar Kekerdom  (600 inwoners) met de St. Laurentiuskerk, de enige buitendijks gekegen kerk in Nederland. We zagen de werkzaamheden in de  Millingenwaard, waaronder het opruimen van de stormschade van 18 januari. De dijkhuisjes leken te zijn verzonken, we zagen twee ooievaars op een hoog gelegen nest, een groene specht en een vliegende fazant. Een roofvogel vloog over ons hoofd. Gakkende grauwe ganzen zochten een ander heenkomen. We passeerden een laagstam boomgaard en rijen populieren, keurig in gelid. Na 8,5 km aten we onze boterham met kaas op, op een bankje voor een troep ‘kibbelende’ ganzen. Het was koud, dus na tien minuten braken we op en liepen we verder. Op een gegeven moment boog de weg naar links en even daarna liepen we Duitsland in. De  gele schelp op blauwe indergrond kreeg nu als tekst ‘pilgrimsweg’ We liepen Zyfflich binnen en weer zo uit. Gehucht, dat in de Romeinse tijd haar sporen heeft verdiend. 

Mijn tweede teentje rechts van mijn rechtervoet begon  te protesteren Maar een blaar is het niet geworden, dankzij de behandeling met kamfer, twee keer per dag. 

Via Wyler met de St. Johannes de Doperkerk, opgetrokken uit tufsteen uit het Zevengebergte bij Bonn, liepen we door naar Kranenburg. Dit bedevaartsstadje heeft ons niet bekoord, maar heel goed hebben we het niet bekeken, omdat de bus naar Nijmegen eraan kwam. Kranenburg was het eindpunt  van deze eerste etappe van het Jacobspad. 

Ik kijk terug op een heerlijke wandeldag. Specialsten  ouderengeneeskunde, zorgplannen, familiegesprekken en wachtlijsten zijn uit mijn hoofd verdwenen.  Mijn wangen gloeien een beetje na en de hoofdpijn is over en ik zal vannacht vast beter slapen.