“I can do it, Yes I can” (onbekend)

Gisteravond waren we om 22 uur nog getuigen van een bijzonder ritueel. De pater die oa de schoolklas begeleidde, riep de kinderen buiten bij elkaar in een kring en gezamenlijk werd het “Onze Vader” gebeden. Ik voelde me een voyeur door van bovenaf dit ritueel bij te wonen. 

Vanmorgen een ontbijtbuffet met een eitje, yoghurt met muesli en toast met jam. Met een goed gevulde maag gingen we om 7.30 uur op pad. Het was licht bewolkt en 11 graden. We hoorden de koekoek weer en merels. De bosrand was niet ver van ons hotel. 
Voordat we in twee verschillende bars onze espresso’s dronken, haalden we eerst onze eerste stempel van de dag in de parochiekerk van Palas de Rei. Tijdens deze laatste 100  km naar Santiago is het opvallend, dat nu wel veel kerkjes open zijn. In de parochiekerk Santa Maria do Leboreiro brandden we een kaarsje voor hen die zorg en aandacht behoeven. 
Nadat we Palas de Rei waren uitgelopen kwamen we vrijwel gelijk in een landelijk gebied. Golvend ging het pad. Nederzettingen met huizen van steen, moestuintjes,  voorraadhuisjes op pootjes, wat vee. Heel idyllisch en kleinschalig. San Xulian do Camino was een buitengewoon charmant dorpje met veel herbergen. Nadat we 6,5 km hadden gelopen, dronken we koffie in Casanova. Alleen al voor de naam. Het was even na negenen. De schoenlappersplant bloeide, de teunisbloem en de rozen. We liepen over  corredoiras, voor Galicië karakteristiek holle weggetjes,  omzoomd door eiken. 
Het eerder genoemde parochiekerken in Leiboreiro was prachtig met frêle fresco’s. 
het industrieterrein Poligono Industrial is grotendeels langs me heen gegaan door een geanimeerd gesprek met een jong stel uit Malaga, die in Parijs werkzaam is. 
In Furelos dronken we koffie/thee met een stuk “Tarte de Santiago”, staken de 12e eeuwse brug over en gingen op weg naar Melide. In Melide stond een bord met de verplichting een mondkapje te dragen. Al het horeca en winkelpersoneel draagt een mondkapje en ook veel Spanjaarden. Het is echt heel opvallend. Hier lijkt de Corona niet ver weg. We kwamen naast de kerk van Boente ook een monument tegen ter gedachtenis van de coronadoden. Nog niet eerder gezien,

In Melide (een enorm verkeersriool, weinig aangenaam) lunchten we met een “bocadillas” met kaas en een alcoholvrij biertje. De parochiekerk van Melide was tamelijk overdadig gedecoreerd, maar Iglesia de Santa Maria de Melide (romaans, 12e eeuw) met 14e eeuwse Byzantijnse fresco’s was prachtig. 
 

Er volgden nu een aantal dorpen op rij: Boente (met de parochiekerk Santiago De Boente), Castaneda en Ribadiso da Baixo alvorens Arzua in beeld kwam. Het was zwaar; het was voortdurend stijgen en dalen. Dick Jan vond het een 17 heuvelenweg en hij kan het weten. 
We liepen door geurende eucalyptus bossen. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 23 graden, met een zacht briesje was het aangenaam lopen. 
In het landschap zagen we palmen, cactussen en bananenbomen. 
Het werd zwaar. De drie laatste kilometers waren pijnlijk; alles deed zeer. Spieren waar ik het bestaan niet van af wist of in de sportschool wel getraind dacht te  hebben, verzuurden. Het mantra, dat me tot dan had geholpen “I  can do it, yes I can”, voldeed niet langer. Evenmin het vooruitzicht op een douche en een voldaan gevoel met een biertje. Ik was er helemaal klaar mee! Uiteindelijk hadden we 31 km gelopen. Ik was kapot toen om 16.30 uur ons “Hotel Teadora” bereikten. Weer een zakelijke en functionele hotelkamer. Helaas aan een weg waar de vrachtwagens over heen denderen. We trillen op bed. 
Benen, voeten, schouders, rug en nek deden pijn en stijfden op. Ik was de enige niet, eenmaal schoon aan de haak en aan het bier, zagen we de een na de andere binnen strompelen. 
We hebben het (op zich best lekkere) Pelgrimsmenu in ons hotel gegeten, waar we vele bekenden zagen, onder andere de Ieren.

De zwaarste etappe is nu achter de rug. We zijn nog 39 km verwijderd van Santiago. Morgen maar 19 km lopen. Na vandaag een makkie, zou ik zeggen, maar ik weet niet met hoeveel spierpijn ik morgenochtend mijn bed uit kom. We gaan het zien!