“Everybody is the Way” (Informatiecentrum Camino de Santiago, Dumbria)

Gistermiddag op het terras mijn blog geschreven en gelezen in “De pelgrimstocht naar Santiago” van Paulo Coelho. Geen reisgids als dat van Cees Nooteboom, maar een spiritueel boek. Ook mooi. 

Ik had mij niet ingesmeerd met als gevolg dat een kreeft verbleekte bij mijn rode velletje. Stom. Vandaag beter mijn best gedaan.

Om 7 uur luisterden we naar Radio 1 journaal met thee op bed. Een keer per dag is genoeg wat mij betreft. Er is weinig leuks te melden. Aan het WK dat vandaag in Rusland begint, doen “we” ook niet mee. 

Drie kwartier laten liepen we naar de eetzaal. De lucht was wolkenloos en blauw! De eerste keer van deze vakantie. Daar werd ik echt blij van. 

We zagen hoe mensen afscheid van elkaar namen. Even hebben ze elkaars pad gekruist en nu gaat ieder zijn eigen weg. Misschien komen ze elkaar weer tegen, maar die zekerheid is er niet. 

Na het ontbijt vertrokken wij ook om 8.45 uur. We hadden genoten van “Casa Loncho”. Heel gastvrij, vriendelijk en helemaal op pelgrims ingesteld. 

Na een kwartiertje ging de trui uit en liepen we met  blote armen. Voor het eerst! Twee herbergen kruisten ons pad voordat we 15 km naar Cee helemaal niets meer zouden tegenkomen. We namen espresso in en kochten brood met (een soort van) kaas voor onderweg. Niet alles is hier overigens idyllisch, we liepen twee keer langs staalfabrieken, waar de vrachtauto’s met erts af en aan reden en zo te zien uit de schoorsteen niet alleen onschuldige stoom kwam. Maar ja, de schoorsteen moet hier ook roken. 

Zo ongeveer op het kruispunt van de weg naar Muxia en Fisterra, stond een Informatiecentrum voor pelgrims. Op de balie stond de tekst, die ik vandaag boven het blog heb neergezet: “Everybody is the Way”. 

Het pad liep stijgend omhoog. De vegetatie werd anders, meer aangepast aan weer en zeewind. Niet gauw daarna zagen we een glimp van de blauwe zee. Na 10,5 km aten we een reepje bij de “Capilla da Nosa Senora das Neves” (18e eeuws). Het water uit de bron zou goed zijn  voor zogende vrouwen en moederdieren, aangezien wij voor geen van twee in aanmerking kwamen, liepen we maar door. Het tweede kerkje met bron (goed voor reumapatiënten en mensen met voetklachten) de “Ermita San Pedro Martin” liepen we ook maar voorbij. We liepen eigenlijk heel lekker. Het stenige zandpad omzoomd met brem, naaldbomen, (steen)eiken, eucalyptus, roze vingerhoedskruid liep steeds omhoog. 

Op 16 km aten we onze lunch met zicht op de Kaap Fisterra, groene beboste heuvels en dorpjes in de verte. Mooi plekje. Even later passeerden we de “Cruceiro da Amanda” op het hoogste punt: 375 m. De bocht om en we hadden een adembenemend uitzicht op de kust, de Rio Corcubion en Kaap Fisterra. Wat een blauwe zee! Schitterend en zo anders wat we tot nu toe hebben gezien. Zo’n andere atmosfeer. Heel mediterraan met palmen en witte zandstrand.

We moesten een flink  stuk dalen en door Cee voordat we Corcubion bereikten. Beide aan de baai gelegen. Ons hotel “As Hortensia” liepen we eerst voorbij, maar nu zitten we aan het strand met een prachtig uitzicht. Tijd voor een wit wijntje op het terras met zeezicht. Morgen de laatste etappe naar Fisterra. 

We hebben vandaag 23,5 km gelopen, 350 m gestegen en 600 m gedaald. 

Inmiddels staat mijn welverdiende wijntje voor mijn neus. Achter mij zit de jeugd op het strand. Zo zou het altijd moeten zijn. Proost!