“Een gedachte kan niet ontwaken zonder andere te wekken” (Marie von Ebner)

Onder het genot van een heerlijke witte wijn uit Pontevedra (Coral Do Mar) aten we een verrukkelijke zeebaars, voorafgegaan door een salade van zeevruchten voor mij en tomaat/mozarella voor DJ. Ondertussen leefden we mee met de Spanjaarden tijdens de zinderende wedstrijd Spanje-Portugal, die eindigde in een 3-3 stand. Drie keer scoorde de topster van Real Madrid, Ronaldo, maar wel voor zijn geboorteland, Portugal. Dat was wrang voor onze Spaanse vrienden. Toen we naar “huis” liepen, was het koud. 

We  werden wakker voor de zonsopgang van 7 uur. Vanuit ons slaapkamerraam konden we goed volgen hoe de zon over de heuvels rolde. Prachtig! We besloten vandaag een afkickrondje te doen en richting Muxia te wandelen. We vertrokken laat, omdat we pas om 9 uur konden ontbijten. Nog even langs de supermarkt voor brood en kaas, espresso scoren en toen op zoek naar het startpunt. Vooral het laatste nam nog al wat tijd in beslag, maar zo leerden we Finisterra wel goed kennen.

De weg liep licht stijgend naar boven. Al gauw ging de trui uit. De temperatuur was lekker, er was geen wind en de zon werd op z’n tijd versluierd. We liepen langs de San Martino de Duio, waar volgens de legende de stad Dugium in zee is verdwenen. In “Bar La Razon” in Hermedesuxo dronken we kofiie/thee en haalden we de enige stempel van  deze dag. De weg liep door landelijk groen. Op deze zaterdag werd op het land gewerkt, in de moestuin de aardappels gerooid en geklust aan de auto. 

Ik liep lekker. Mijn voeten deden nauwelijks pijn. Ik kon me niet voorstellen dat dit de laatste wandeldag was. Ik herkende het nostalgisch gevoel waarover Frank Osltaseski over had geschreven: “Binnen de wetenschap ‘anticipatory nostalgia’ of te wel een nostalgisch gevoel ervaren terwijl datgene wat je mist er nog is. Het besef dat wat je meemaakt heel bijzonder en uniek is. Het leidt uiteindelijk tot een betere herinnering van de mooie momenten. “Het is de vergankelijkheid van het leven dat ons perspectief geeft”

Wegkruizen op ons pad  riepen geen religieuze gevoelens bij me op, maar juist dat gevoel waar mijnheer Ostaseski het over heeft. Het herinnert me ook aan mindfull te leren leven en te genieten. 

De lunch nuttigden we op 8,8 km in Rial. Het was rond half een. We zagen de nodige Caminogangers aan ons voorbijtrekken. Het was een gek idee, dat wij er eigenlijk geen deel meer van uit maakten. Wij hadden tenslotte al ‘het einde van de wereld’ gezien. De magische plek, waar ze vroeger dachten dat de wereld op hield te bestaan, waar ze hun wandelstok en hun bezittingen in zee wierpen. Zo wierpen ze  hun oude leven van zich af en konden ze een nieuw leven beginnen. Ik had niet het gevoel herboren te zijn na het zien van de 17 m hoge vuurtoren (gebouwd in 1853), maar wel dat ik iets heel bijzonders had gedaan en mee gemaakt. Pelgrims die ons tegemoet kwamen liepen er naar toe en konden niet weten dat wij die ervaring al achter de rug hadden.  

De terugweg kozen we voor de kustvariant, gedeeltelijk hoog boven de Praia de Mar de Fora. Heel mooi! Voor de “doorsnee” Caminoganger is die route nauwelijks te vinden, maar een grote groep Spanjaarden in groene hesjes ging ons voor. Kennelijk een wandeltocht. De kustlijn met wit schuim tegen een azuurblauwe zee,  geel bloeiend kruipende brem en andere duinflora, die ik niet bij naam ken. 

Een mooie wandeling door landelijk groen, bos en langs de kust. Dat was een mooi afscheid van Galicië. Dit afkickrondje bedroeg nog altijd 20 kilometer (wat het totaal brengt op 230, 10 minder dan vorig jaar), met 470 m stijgen en dalen.  Dat is wat je een mooi afscheid mag noemen. Morgen gaan we met de bus naar Santiago. Drie uur stilzitten, dat zal na zoveel kilometers niet mee vallen.