“You never walk alone” (Lee Towers)

We konden vanmorgen om 7 uur al ontbijten en dus zaten we rond tijd aan  de toast met jam. Drie kwartier later schoven we aan in de rij. Het was bewolkt en 15 graden. Eerst de trap omhoog naar het historisch centrum, langs het prachtige  13e eeuwse zijportaal van de Tempio del Salvador en voorts langs het Convento de la Magdalena en via een mooi, licht stijgend bospad naar Vilei en Barbadelo. De Iglesia de Santiago maakte deel uit van een klooster dat in de 11e eeuw onder de abdij van Samos ressorteerde. Ontroerend was het portaal met de romaanse kunstafbeeldingen op de kapitelen. De kerk was open en we haalden er onze eerste stempel van de dag. Helaas geen gelegenheid om een kaarsje te branden. 
 

Het was file lopen, zoals verwacht. Met name Spanjaarden gingen voor die 100 km naar Santiago teneinde het Compostela te verdienen. Het Spaans is een taal met harde klanken en de stemmen zijn welluidend. Ja , Lee had gelijk; er liepen niet alleen, de stilte was ver te zoeken. Het was een uitdaging om me niet te laten leiden door het omgevingsruis en dicht bij mezelf te blijven. 

Het gebied waar we door heen liepen was landelijk; kleine boerenbedrijven, muurtjes van losse stenen, schilderachtige gehuchten met minder dan 20 inwoners, malse koeienweiden (geen Engels raaigras), bermen met wilde bloemen en vlinders, moestuintjes, kleine akkertjes, kapelletjes, en in de verte bergen met een dreigende lucht erboven. 
Eduardo kwam langs rennen en gaf een update van de gezondheid van zijn moeder. Een bezoek aan het ziekenhuis in Lugo had uitgewezen dat er bepaalde tekorten waren in het bloed. Ergens lekte bloed en dat bleek in de maag te zijn. Voor zijn ouders zat de Camino erop, maar hij rende  weer verder. Hij zou hen de groeten van ons overbrengen.
In Marzan dronken we koffie/thee in “Taberna Mercado do Serra”. Omdat het zo druk is moeten we wel sanitaire stops inlassen; zo de bosjes in duiken om uit de broek te gaan zit er niet in. 
In Ferreiros bewonderden we het portaal van het romaanse kerkje Igrexa de Santa Maria de Ferreiros. Het kerkhof voor de kerk bestond uit huisjes.
In de berm aten we ons broodje met kaas uit het vuistje. Het was inmiddels 12.15 uur en we moesten nog 7 km. De zon piepte soms tussen de wolken door. Er stond net als gisteren een flinke wind. Erg warm werd het niet vandaag. de fleecetrui bleef aan. 
Even na de lunch, liepen we voorbij de 100 km aanduiding; we hadden er 220 opzitten en moesten nog 100 km naar Santiago. Wat leuk ging het nu snel! Veel te snel. 
Op 3 km afstand van Portomarin ontliepen we een bui, die we al van  verre aan zagen komen. We dronken thee in A Parrocha. De bui trok voor ons voorbij. 
We kwamen terecht in een weidegang van koeien, heel leuk. 
Vanuit Vilacha zag je aan de overkant van het dal van de Rio Mino Portomarin al liggen. We daalden af via een smal stenig pad dat al eeuwenoud leek. Via de brug staken we het stuwmeer over en een trap leidden ons de binnenstad in. Na een bezoek aan de “supermercado”, liepen we naar “Casa do Maestro”. We hebben een leuke kamer met balkon, dat op de hoofdstraat uitkijkt en naaide Iglesia de San Nicolas (eind 12e eeuw). 
 

We hebben gedoucht en zijn nu klaar voor ons biertje. Verdiend na 25 km, morgen 26 km naar Palas de Rei. Nog steeds geen blaar problemen. Hoe bestaat het! Hoe fijn is dat!