“No vino, no camino” (anoniem, gelezen langs de weg)

Gisteravond met uitzicht heerlijk vis gegeten en witte wijn gedronken. Van alle voornemens is die van de matigheid al vroeg gesneuveld. Ik werd bevestigd door bovenstaande citaat: no vino, no Camino. Na deze reis pak ik het zero alcohol beleid wel weer op.

We hadden vanmorgen een prachtige zonsopgang met eerst blauwe en paarse kleuren en vervolgens alle soorten geel en oranje. We konden kiezen voor een omelet bij onze toast. Een lekkere verrassing. Daar bleef het niet bij; ik kreeg van mijn schoondochter een lieve “kaart”. De dag kon niet meer stuk. 
We vertrokken om 8 uur met 10 graden en wat sluierbewolking. Nog een beetje fris aan de blote benen, maar na een half uurtje geen probleem meer.
 

Het landschap deed denken aan dat van gisteren. Grote velden met uien en tarwe. Om half negen de eerste koffiestop in Villares de Orbigo. Een dorp als zo velen zonder ook maar een stukje groen; geen tuinen, bomen, struiken en zelfs geen onkruid. Vierkante doosjes in okergele kleuren. Luiken waren dicht, er liep niemand op straat. Woonden er wel mensen of duurt de siësta de hele dag? De gierzwaluwen gierden rond de bochten met enorme stuurmanskunst. 
Even buiten het dorp bloeide de meidoorn. We klommen licht en hadden zo een mooi uitzicht. Aan voorzieningen voor pelgrims geen gebrek: bankjes, watertappunten en vuurplaatsen. Later op de route was er zelfs een rustpunt ingericht met fruit, drinken enzovoort. 
Het uitzicht was prachtig. Een snelle wandelaar liep voorbij met 7 km per uur; zou hij ook alles zien wat wij zien? 
We kwamen de Japanner weer tegen; hij zag er minder vermoeid uit dan gisteren en liep veel energieker. De Vlaming had zo zijn praatjes onderweg; hij is erg doof en vertelde gisteren nogal besmuikt dat hij vanaf Leon was begonnen. Het Franse stel dat wij “Sikkesnor” noemde zijn we vandaag niet meer tegen gekomen; hij heeft een snor en loopt er bij alsof hij is gedwongen te lopen. Zijn vrouw doet het woord. Je komt elkaar voortdurend tegen en gaat de andere lopers herkennen.
We zagen een groot boeren bedrijf met jonge koeien en kalfjes. Leuk om te zien.
Om 9.45 uur ging de trui uit; het werd warmer. 
 

We klommen licht en daalden langzaam. De aarde was rood, de begroeiing groen, vlekjes geel en grijs in het landschap. We zagen wilde tijm met witte bloemetjes met gele hartjes, paars-blauw slangekruid, lavendel, wilde kers, witte brem. We zagen een enorme zandhagedis van zeker 25 cm. We hoorden vogels en krekels. In naaldbomen zat een soort spinselmot.
We liepen San Justo de la Vega binnen; ook stil . De ( stalen ?) kerkklok begon schel te beieren en we zagen mensen met mondkapjes de kerk binnen gaan. Het was 11.45 uur. Wij gingen op de trap van de kerk onze lunch eten. 

De laatste kilometers naar Astorga gingen snel. Om 13 uur liepen we de stad binnen. Het park op de stadsmuur was een groene oase  waar onder andere pioenrozen en de roze tamarisk bloeien. We liepen de gezellige hoofdstraat in en hoorden van verre  jazz muziek; een bandje speelde op een druk pleintje. We besloten op het terras maar onze beloning te verzilveren; een alcoholvrij biertje. Pelgrims trokken aan ons voorbij. Het was 23 graden, in Rhenen 15.

Astorga heeft circa 11.500 inwoners, ligt op 850 m hoogte en heeft een Romeinse oorsprong; keizer Augustus heeft de stad 2000 jaar geleden gesticht. 
Het hotel “Casa De Tepe” was snel gevonden. Wat een kasteel! We hebben een enorme, klassiek ingerichte kamer met regendouche, ligbad en bidet. Het heeft een prachtige binnenplaats waar ik nu na de douche, zit te schrijven. Een heerlijk koel plekje.

We hebben 23 km gelopen, opnieuw heel makkelijk en relaxed. Morgen gaat het echt beginnen wanneer we over de Montes Leon moeten. Twintig km en 400 m klimmen met 27 graden. I can do it!