“wie zijn bestemming kent, vindt de weg” (auteur onbekend)

Na de welverdiende wijn, liepen we gistermiddag naar het centrum. Opvallend waren de uitgebouwde smalle witte serre’s op consoles. De “Inglesia de San Marcos” uit 1430 is gebouwd in de zogenaamde gotische zeevaartstijl. De klokkentoren dateert uit de 18e eeuw. Carmen is de beschermheilige van  de vissers en had een eigen kapel in het kerkje. Meeuwen schreeuwden boven ons hoofd. Geen zwaluw gezien. De geur van de zilte zee in mijn neus. 9

We aten in “ O Ribiro”, dat gerelateerd was aan ons hotel: een salade vooraf en kabeljauw. Geen 16 euro zoals de dag ervoor, maar 45. De kwaliteit was navenant. Op de terugweg werden we verrast door zeevlam. Een dikke mist kwam van zee  en vleide zich tegen de heuvels. Vannacht zag ik wel lichtjes jn de baai en ook het afgefakkelde vuur van de fabriek aan de overkant in Cee (productie van silicium) maar de mist hing hoger. 

Het is ‘s avonds lang licht  in deze contreien en ‘s morgens laat licht. Toen ik om 6.30 uur wakker werd, was het nog steeds niet echt licht. Na het ontbijt om 8 uur, vertrokken we ruim een uur later. Het was een korte etappe, dus hebben we het heel erg op ons gemak gedaan. Het was bewolkt, weinig zon en veel wind. 

Drie baaien moesten we beslechten alvorens we het 2 km lange zandstrand Playa da Langosteira bereikten. Het pad  liep door dorpjes en licht stijgend door bos. En toen ineens kwam het strand in zicht. Mooi! We liepen door en voor we het wisten stonden we voor ons “Hotel A Langosteira”. We hebben een mooie frisse kamer, met zowaar een balkon en zeezicht ! Onze koffers waren al gebracht. We besloten eerst te lunchen op ons balkon: brood met sardientjes en yoghurt. Heel verantwoord en lekker.

De laatste etappe naar de vuurtoren van Finisterra: 3,5 km. In een lint van pelgrims liepen we naar boven. Volkomen onverwacht schoot ik vol bij het zien ervan. De zon scheen, witte wolken dreven boven de intens blauwe Oceaan. Witte kopjes op het water. Op ruim 5000 km verder lag New York. Een grote waterplas. Daartussen helemaal Niets. Een grijs-blauwe rimpelende vlakte. Het was afgelopen. Het einde van de Camino, het einde van de wereld. We hadden het gehaald! In totaal 210 km gelopen. Ik voelde me dankbaar dat we dit mochten doen. Dankbaar dat we het hebben gehaald. Dankbaar voor alle ervaringen en ontmoetingen onderweg. Grote leegte. Wat nu? Eerst nagenieten met een glas. Morgen weer een dag en een nieuwe reis. 

Via de haven en de visslag waar de vis werd geveild en verhandeld, liepen we terug naar ons hotel. Tijd voor een douche. Vanavond de wedstrijd Spanje- Portugal. En een vers visje wellicht. 

Ps voor de annalen: 21 km gelopen, 540 m geklommen vandaag.