“Je kunt beter naast elkaar lopen dan.. overelkaar heen lopen”(anoniem)

Verrassend goed geslapen vannacht. Geen verkeer gehoord. Te snel geoordeeld. Ook het eten gisteravond in de hotelbar was best redelijk: sla, patat en een lekkerbekje weggespoeld met witte wijn. In de hoofdstraat (meer is er niet) waren geen alternatieven of we moesten tot 21.00 uur wachten. Dus al met al viel het allemaal wel mee. 

Het ontbijt, bestond uit twee “tostas” met de keuze jam of olijfolie als broodbeleg en thee. Na nog een snel “espresje”, gingen we om 8.45 uur van start. We zetten een voet buiten de deur en de plu kon weer op. De ochtend was zo mooi begonnen met opstijgende wolken en een blauwe lucht.

We moesten meteen beginnen met een klimmetje van 200 m naar de “Capilla en de Fuente de Santiaguina”. Eerst werden begeleid door kikkers en liepen we langs grote haciënda’s. Heel even over de vluchtstrook van de N525 en toen gingen we het bos in. Bij het kapelletje dronken we koffie uit onze thermosfles. De zon glipte net door de wolken en we zaten daar heel aangenaam 

Toch maar verder. Ik zag bergkorenbloemen bloeien, aronskelken, kamperfoelie, duizendschoon. Boerenzwaluwen scheerden boven ons hoofd. We liepen over landelijke weggetjes, door dorpjes en langs veel wegkruizen met een lijdende Christus aan het kruis. 

In “Bar Rosende” in Santa Marta werden we heel hartelijk ontvangen. Voor ons broodje en kaas, die  we gisteren nog in de “supermecado” hadden gekocht, was het te koud (15 graden) en te nat (buien en buitjes motregen kwamen en gingen). Meer keus dan een “tostas quesa” (tosti kaas) was er niet, maar dat smaakte prima. We gingen weer op pad en werden een “bon camino” toegewenst. Dat gebeurt overigens maar heel weinig, valt ons op. 

Santiago kwam in zicht. Nog altijd liepen we door landelijk gebied. De laatste koffiestop was minder dan 5 km voor de kathedraal in “Café Bar Los Cruces”. En toen begon het  pas echt te stortregenen. Wat was dat vorig jaar anders. Toen liepen we door saaie buitenwijken en in de schaduw was het 33 graden. Nu glommen de straten van de regen. Pelgrims liepen met  wijde regencapes rond. Het was niet druk op straat. De winkels waren ook nog dicht. Ruiten waren beslagen van de eetgelegenheden. En beetje troosteloos allemaal. Toen de kathedraal in zicht kwam, werd ik niet als vorig jaar overmand door emoties. Ik wil niet spreken van een anticlimax, maar de euforie van de bereikte bestemming bleef uit. 

Ik kwam op internet het volgende tegen:

In de  gehaastheid van het bestaan is het een verademing om in alle rust, in het tempo van je eigen lichaam langs mensen en landschappen te trekken. Al wandelend ben je intensiever bezig met wat je onderweg ziet. Wandelen maakt beschouwingen in je wakker, die in het  drukke leven van alledag niet gauw zomaar naar boven komen. Wandelen leidt zo naar bezinnen. 

Wandelen wordt  pelgrimeren wanneer men trekt langs en naar oorden die vanouds als heilige plekken worden geëerd en in stand gehouden. Het onderweg zijn is alleen al waardevol, maar een pelgrimstocht heeft ook een doel”.

We kijken halverwege terug op onze etappes van de Via de la Plata, die nu is beëindigd. Zeker, we hebben erg genoten van het landschap. We zijn echter weinig medepelgrims tegengekomen en de ervaring “een met velen te zijn” zoals we die vorig jaar zo ervaren hebben, misten we dit jaar. Ook leek deze route weinig tot horeca activiteiten te inspireren. Als we al kapelletjes tegen kwamen, waren ze dicht. Voor mij voelt het tot nu toe als een wandelvijfdaagse en niet als pelgrimeren. Is dat erg? Nee hoor. Ik heb erg genoten tot dusver, ondanks het slechte weer. En met mijn doel ben ik nog altijd bezig. Het is de vraag of deze volgende week in Finistere bereikt zal zijn. 

We hebben vandaag 23 km gelopen met 650 m hoogteverschil. Morgen hebben we een rustdag en dat vinden mijn voeten erg fijn. De weersverwachting lijkt nu echt beter te worden. 

We gaan zo de stad in. Niet om onze compostela op te halen, maar om een glas  “vino tinto” (rode wijn) te drinken op onze bereikte bestemming.