“Voor je ligt het onbekende - als je in beweging komt, ontstaat de weg vanzelf....

en weten je voeten te gaan (Marije de Jong)

Tot onze grote verrassing scheen de zon aan een blauwe lucht toen we na een kop thee op bed om half acht opstonden. Zou het dan vandaag........?

Het ontbijtbuffet werd pas om half negen geopend. We spraken twee Hollanders aan het ontbijt die de Franse camino (gedeeltelijk samen) hadden gelopen. Vader en zoon uit de omgeving van Alkmaar. Het as van m9oeder/vrouw hadden ze gisteren verstrooid in Muxia. Zoon, die verbijsterend veel leek op Gerard Joling, ging vandaag terug, vader na de pelgrimsmis. Mooi verhaal. 

Na een espresso verlieten we het hotel om 9.20 uur en pikten de route op op het Praza Obradoiro, het plein voor de kathedraal. De stad was vannacht weer schoongemaakt en was klaar voor het ontvangen van weer een nieuwe stroom pelgrims. Het gaat maar door, dag na dag.

Ik mijmerde over het afscheid van de stad gisteravond. Die was in stijl geweest met een tortilla espagnol, garnalen in olie en ensalade mixta in wederom “Los Sabrinos del padre”.  Het was ons zo goed bevalen ‘s middags. Na deze lekkernijen deden nog een ommetje en stuitten per toeval op een openluchtconcert op het plein voor de kathedraal. Hartstikke leuk!

Inmiddels was de lucht dichtgetrokken. De zonnebrandcreme ten spijt, de korte broek ging niet aan vandaag. Vanaf een uur of half elf ging de plu op en die is niet meer dichtgeklapt tot we het hotel binnenstapten. Ja, dat is balen, maar helemaal niets aan te doen. We moeten het er echt mee doen. Morgen weer een nieuwe kans op mooi weer.

De weg was dan verhard, dan weer onverhard. Landelijke weggetjes door dorpjes van natuursteen met rozen slingerend over de muur en hortensia in de tuin. Smeedijzeren balkonnetjes maakten het romantische beeld af. Blaffende honden wanneer we voorbij liepen. Ik vertrouwde er niet op, dat ze niet beten.  

Na 7 km stonden we voor een gesloten deur van “Café Os Arcos”, maar gelukkig hadden we eigen espresso bij ons. In Alto da Venta met het gelijknamige restaurant hadden we meer geluk. Daar haalden we ook onze eerste stempel van deze etappe. Het miezerde bij vertrek. De Engelsen hebben daar zo’n mooi woord voor, die de lading dekt: ‘drizzle’. Alle kleuren van de regenboog heb ik gezien wat betreft de regencapes. Wanneer zo’n regencape met rugzak en mens voor je loopt, denk je aan een kleurrijk spook of aan de gebochelde van de Notre Dame. 

Ik was verbaasd over de vele tegenliggers die of van Muxia of van Finisterre naar Santiago liepen. Ook kwamen we meer fietsers tegen. Het aantal pelgrims dat van Santiago doorliep naar de Atlantische Oceaan verraste me. Het was een constante stroom wandelaars. Dat waren we niet gewend. 

Even een stevig klimmetje over de Alto do Mar de Ovellas. Echt een kuitenbijtertje. De weg liep dan weer omhoog, dan weer omlaag. Het hoogteverschil was vandaag 550 meter. 

Even  voor twee uur, stapten we over de drempel van “Bar Casa Pancho” (Trasmonte, Ames), waar we brood met  kaas en tomaat aten en thee dronken. We waren niet de enigen die (noodgedwongen) binnen moesten lunchen. De hele ruimte zal vol met natte mensen. 

De tweede stempel werd in onze ‘Credencial’ (pelgrimspaspoort) gedrukt. 

Na een uurtje liepen we de 14e eeuwse  Puente Maceira over de Rio Tambre over en langs de Capilla de San Bras (dicht).

Even na half vier liepen we  Negreira binnen en was het “Hostel Pension La Mezquita” snel te vinden. We hebben 22 km gelopen. 

Het is nu een douche en een blog later. Zolangzamerhand zijn we weer bijgetrokken van een dag inspanning. Voor morgen wordt er 20 graden en droog, half bewolkt weer verwacht. Ik laat me niet meer blij maken met een dode mus. In de verwachting schuilt de teleurstelling. We zien het morgen wel. Het helpt al door de dag niet af te schrijven als slechte dag, maar als een dag met regen. Oordelen zijn niet helpend en zeggen meer over jezelf. Of zoals Sir Edmund Hillary zegt: “It is not the mountain that we conquer but ourselves”.

En met dit citaat besluit ik het blog voor vandaag. 

Ps de blaasontsteking lijkt over. De pijnklachten die ik nu nog heb met plassen, zijn voer voor urologen in de Gelderse Vallei. Volgende week  ga ik daar wel weer mee aan de slag.