“Wat je loslaat, lost zichzelf vaak op” (Phil Bosmans)

We waren net op tijd voor de processie. We hoorden de muziek eerder dan we wat zagen. Op de Calle de Major was een bloementapijt neergelegd van onder andere rozemarijn en rozenblaadjes. Na de processie stortten de vrouwen zich op de rozemarijn en namen deze mee. 

Mannen en vrouwen met vaandels met heiligen en christelijke figuren trokken aan ons voorbij, maar ook nonnen uit verschillende kloosterorden, kerkelijke figuren met habijten met kruisen en andere afbeeldingen. Vrouwen in het zwart gekleed met mantilla (zwarte hoofdsluier over een kam, die in de chignon wordt gestoken), kleine meisjes als bruidjes en jongetjes in wit uniform en geestelijken in wit habijt. Monniken in roomwit habijt met rood leliekruis: cisterciënzer monniken. Er werd gezongen, het ‘Lauda Sion’, dat indruk op mij maakte. 

Misdinaartjes in rood en wit rinkelden met belletjes en de  monstrans kwam in beeld, gedragen op een soort baar. Nadat dit heilig sacrament gepasseerd was, liep de wereldlijke macht in colonne voorbij. Mannen in uniform al dan niet met insignes en andere onderscheidingen op de borst gespeld. Het ‘gewone kerkvolk’ sloot de stoet af. Al met al indrukwekkend.

Nog lang nadag de processie voorbij was getrokken was in de stem van de priester te  horen die de mis opdroeg. Galmend zong zijn stem door de nauwe stegen. Voor ons onvoorstelbaar, dat in de straten van Rhenen de eredienst te volgen zou zijn. 

We liepen wat rond, op zoek naar een eetadres waar we al rond 20 uur konden eten. Het was zonnig en 23 graden, heel aangenaam. Uiteindelijk vonden we een plek op het Sint Ana plein, waar we een salade aten. 

Opnieuw werden we bevestigd dat de  Madrilenen toeristenmoe lijken. We zijn in deze twee dagen nauwelijks echt vriendelijke mensen tegen gekomen. Ze doen verveeld  hun werk en hebben weinig belangstelling voor wie voor hen staat. Het is ook heel druk in de stad. Twee dagen vonden wij dan ook wel genoeg. 

Vanmorgen begon de dag met excuses en een belofte. Excuses dat het blog gisteren extreem veel tijd in beslag nam. DJ heeft volkomen gelijk dat het blog een onevenredig veel aandacht vraagt ten koste van de  ’kwalitijd’ van onze relatie. Dat moet anders: minder gedetailleerd en uitgebreid. De belofte houdt in, dat ik niet meer dan 1,5 uur zal besteden aan het blog. Hierbij beloofd. Ik moet leren loslaten! Niet alle details krampachtig willen vastleggen. Voilà: mijn schaduw werpt zich voor mijn voeten. Ik ben ‘m nu al tegen gekomen.

We waren veel te vroeg op het station Chamartin, waar de hoge snelheidstrein ons zou brengen naar Ourense. Alle tijd om het bakje yoghurt op de kamer aan te vullen met sinaasappelsap, een ‘tosta’ met boter en een espresso. Inmiddels is het 9.20 en is de trein vertrokken. De reis zal ruim 4 uur duren. De afstand Madrid - Ourense bedraagt 500 km. Om 13.30 komen we aan. In de tussentijd geniet ik van het voorbijtrekkend landschap en mijn boek. Ik zit nog comfortabeler dan in het vliegtuig met veel beenruimte, een wc op loopafstand en een bar in de aangrenzende coupe. Helaas geen internet of oplaadpunt voor de iPhone.

De lucht trekt al heel snel dicht. Grijze, lage luchten in vele soorten grijs.  Grote arealen landbouwgrond, geen sporen van menselijke aanwezigheid. Grijs boven onmetelijk groen en contrasterende plukjes paars en rood als  verftoetsjes op een leeg groen doek. Hier en daar een rijtje bomen, een eenzame weg met onbekende bestemming slingerend door het landschap, tunnels, verlaten stationnetjes, een verzameling huisjes in de “middle of nowhere” met een dominante kerktoren. De gewassen zijn voor mij niet te onderscheiden ondanks de verscheidenheid in kleuren. 

Om 10.35 stoppen we in Zamora, de enigste stop en 230 km verwijderd van Madrid. Vanaf hier gaat het tempo aanzienlijk minder hard, van 230 naar 100 km per uur. Het wordt heuvelachtiger, groener met meer lage begroeiing en bomen.  Regensluiers zien we al van ver aankomen. Herfstluchten. De temperatuur zakte naar 13 graden en zou naar de 11 zakken. Het regent  pijpenstelen.

Een uur van Zamora vandaan worden de bergen aanzienlijk hoger. Paars bloeiende hei en gele brem als “orgiën van goud en rood” (Cees Nooteboom).

Weer verandert het landschap: vlaktes van rood, bruin en zandkleur 

We duiken in de wolken. De groen begroeide bergen worden in nevelen gehuld. 

Prachtig! Maar o, het weer. Een blik op buienradar voorspelt weinig goeds voor de komende week. We zullen het er mee moeten doen. Ook dit is een lesje in loslaten en het ondergaan. We zullen zien. Tot morgen. 

Aankomst Ourense 13.50 uur. Uit de trein de Minho gefotografeerd.