“Wees aardig voor vreemden....misschien zijn het vermomde engelen” (anoniem)

Voor de laatste keer werden we door onze zeer stipte, maar zwijgzame prive chauffeur (want geen woord over de grens sprekend) met de auto naar Castro Dozon gebracht. De radio op een lokale zender met veel reclame om de stilte te maskeren, lijkt wel. Ik zit liever bij DJ in de auto dan bij deze man. Wanneer het verkeersbord 80 km aangeeft,  doet hij er nog een schepje bovenop. 

Graag had ik van hem willen weten wat hij nou dacht van de feminiene ministerraad van de nieuwe  premier Pedro Sanchez. Van de 17 zijn er maar liefst 11 van het vrouwelijke geslacht. 

Ik dacht terug aan gisteravond. Voor 19 euro hadden we gegeten; gamba’s in olie vooraf, tortilla met gemengde salade, twee koffie, een liter mineraalwater, en een halve liter witte wijn. Plus een likeurtje van de Casa. Kom daar maar eens voor in Nederland. Opnieuw werden we benieuwd door een aardig stel.

Dat moet me toch nog even van het hart: hier op het platteland zijn de Spanjaarden hartstikke aardig. Vriendelijk en behulpzaam. Onvriendelijkheid is echt een symptoom van massatoerisme in de grote stad. 

Het was zwaarbewolkt en maar elf graden toen we uitstapten bij het Café Canton waar we gisteren de wandeling beëindigden. Tijd voor de eerste espresso. De eerste regendruppels vielen al snel. Maar het kan altijd slechter. Gisteravond op tv zagen we hoe de straten in Valencia en Barcelona in rivieren waren veranderd en elders in Spanje  (ik weet niet meer waar) had het zelfs gesneeuwd!

Ik bedacht mij dat je krijgt  wat je nodig hebt en niet wat je wilt. De regen was een les in loslaten. Dat wilde ik toch graag leren?

Na de tweede koffiepauze op een bankje onder een afdakje van een dicht kerkje, dronken we ons tweede bakje espresso (uit de thermosfles). We waren door verlaten dorpjes, of nee liever nederzettingen van vijf huizen gelopen waar geen levende ziel aanwezig bleek, laat staan een bar. Wel kippen en een haan en soms een hond, die blaffend aan een ketting lag. Het is arm en stil in deze contreien. 

Langs de weg stonden wel barretjes, maar die bleken hun beste tijd gehad te hebben en over de kop te zijn. 

Het eerste  uur liepen we over de vluchtstrook van de N525. Dat zou vandaag vaker moeten. Daarna liepen we het bos in. De bordjes van “Taxi Peregrino” negeerden we. Nee hoor, regen of geen regen wij doen het met onze eigen benenwagen. Om 10.30 uur werd het droog en dat zou het tot 15 uur blijven. De laatste twee uur motregende het weer. 

In A Estacion de Lalin (na 13 km) in “Taberna Do Vento” lunchten we. Ik vond het heerlijk even te kunnen zitten. De ‘derdedagsblues’ had toegeslagen met overal pijntjes, maar vooral met kilometers in de benen. Het ging na de uitgebreide lunch stukken beter, maar ik maakte me wel zorgen over mijn blaas. Ik kon er niet meer om heen: ik had vermoedelijk een blaasontsteking. Ik moest op zoek naar een dokter in Silleda. 

Behalve over de N525, hebben we ook over landelijke weggetjes gelopen en door piepkleine dorpjes. De vlier bloeide, de rozen, boerenjasmijn, juffertje in het grien en de goudsbloemen. De kersen zijn nog niet rijp. 

We liepen over de romaanse brug over de Rio Deza, de Ponte Taboeda. 

Nu begon ik het wel zat te worden eindelijk kwam Silleda in zicht. Meer strompelend (want toch blaren ondanks de sokkenwissel tijdens de lunch), liepen we “Hotel Ramos” binnen. Aan de receptie vroegen we naar de dichts bijzijnde arts.  De receptioniste verstond geen woord engels, maar de redding bleek nabij. Ze was mijn engel, die in Zwitserland en Duitsland had gewoond en nu hier in dit hotel werkte. Zij bracht ons met de auto naar de huisartsenpost en apotheek en vertaalde van  duits naar spaans. Ook hier konden we niet terecht met een woord engels. De arts en de apotheker kenden maar een paar woordjes. De arts pakte het grondig aan. Na een urinetest, werd mijn temperatuur en bloeddruk gecontroleerd, luisterde ze naar mijn hart en longen, palpeerde ze mijn onderbuik en onderrug. De diagnose werd bevestigd en ik heb een tweedaagse kuur (Fosfomicina Stada 3 g voor 9 euro 60) gekregen. Nu hopen, dat ie snel aanslaat. 

We zitten op een zolderkamertje. Weggestopt, zo lijkt het wel. Maar ook hier voor geldt : het kan altijd slechter. In een herberg met al die pelgrims op een slaapzaal met natte jassen en stinksokken word je ook niet blij. Dus genieten we maar van ons kamertje met hoorbare afzuiging in de badkamer. Maar de douche was lekker warm.

Het was een een inspannende dag. Ik was ‘kapot moe’ bij aankomst. We hebben 29 km gelopen met 540 m  hoogteverschil. Deze eerste drie dagen waren de zwaarste qua afstanden en hoogteverschillen. Die zijn nu voorbij. 

Ik denk niet, dat we  vanavond het centrum nog ingaan. Dat ligt hier een stuk hier vandaan. Tegenover het hotel zit  een restaurant, die de Engel ons aanbeval. Ik denk, dat we daar maar moeten gaan eten. 

Nog maar een feitjes over Silleda op een rij.

“Silleda was reeds vroeg een bewoonde plek. De vroegste sporen van een nederzetting van het huidige Silleda zien we in de uit de Bronstijd daterende dolmens die we in de huidige omgeving aantreffen. Er zin tal van sporen uit de Ijzertijd teruggevonden, zoals het fort van As in Refoxo Mammuelas. De Romeinen hebben hun sporen achtergelaten in de vele Romeinse bruggen die de regio rijk is, zoals de brug van Tabouda. Tijdens de middeleeuwen kende de regio een periode van bloei met de stichting van de abdij van Carboeiro door de graven Don Gonzalo en Dona Teresa als dank voor God na hun overwinning op de Noormannen. Het nabij gelegen kasteel van Cira was het  toneel van strijd tussen de machtige bisschop van Santiago, Xelmirez en koningin Urraca can Castille en Leon over de keuze van haar troonopvolger. Een strijd die de bisschop won en waarmee hij Santiago de Compostella nog verder in de gratie bracht bij de toekomstige koning Alfonso. In de negentiende eeuw was de regio getuige van de felle verzetsstrijd van de lokale bevolking tegen de Franse legers.

(Bron: cultuurgids Ourense-Santiago,  pelgrimsroutes.nl)