Vandaag is traag….,,

Redelijk geslapen bij Richard en Leontine, wel om 5.15 klaar wakker. De douche was een aangename verrassing; daar was in geïnvesteerd. Om 8 uur ging ik naar beneden en mijn ontbijttafel was gedekt. Zelfs een zacht gekookt eitje! 
Op mijn kamer zette ik nog een dubbele espresso voordat ik om 8.45 afscheid nam van mijn gastheer. Ik bedankte hem voor de gastvrijheid en wenste hem een goed seizoen toe. Hij refereerde onmiddellijk aan corona, “waar hij sinds dag één niets mee had gedaan en hij en zijn moeder waren niet ziek geworden”. Of hij het virus ontkende, weet ik niet, maar duidelijk was wel dat hij niets had met alle maatregelen. Ik had in het “plaatselijk suffertje” gelezen, dat de grootste winst van de Provinciale verkiezingen in Bergen aan Zee naar de BBB was gegaan en ik bedacht me, dat ik waarschijnlijk net afscheid had genomen van een van die stemmers. 

Het was 10 graden, zonnig en de wind woei uit de ZW richting, kracht 6. Pittig windje in de rug. Ik begon op het strand. Weinig schelpen en veel algenschuim aan de vloedlijn, waar ook scholeksters foerageerden. Zo lopen we ook op de Camino del Norte: over het strand. Ik miste de tweede opgang, maar kwam uiteindelijk toch uit bij het Zeehuis, waar ik een dagkaart moest kopen voor het betreden van het Noord-Hollands Duingebied. Het Zeehuis is in 1908 gebrouwd als herstellingsoord voor kinderen van het Burgerweeshuis in Amsterdam.  Vele andere bestemmingen later, werd het in 1961 het Natuurvriendenhuis, van wat nu het Nivon is. Er naast staat het “Koloniegebouw voor jonge Nederlanders". Schrijver Adriaan van Dis heeft hier tot zijn negende gewoond. 
Ik liep het duingebied in met gemengd bos. De hoge naaldbomen vingen de wind en ruisten zachtjes. Er waren weinig andere wandelaars, maar des te meer mountainbikers. Om 10 uur dronk ik koffie uit de veldfles. Soms verdween de zon achter een hoge nevel en dan werd gevoelig kouder, maar geen geklaag: morgen regent het de hele dag. 
Het was beslist mooi. De Schoorlse duinen zijn de breedste en hoogste van Nederland. Het was wel zwaar; klimmen en dalen en vaak door mul zand. Ik ben drie keer van het pad geraakt en een keer gestruikeld over een boomwortel. Er lopen twee andere LAW door dit gebied. Of ik heb markeringen gemist of het was niet duidelijk genoeg aan gegeven, maar ik verloor het Trekvogelpad uit het oog. Ik panikeerde niet (zoals onze zuiderburen zo mooi zeggen), maar verloor erg veel tijd. Om 12 uur had ik nog maar 8 km gelopen en mijn benen voelde als beton. Ik moest nog 16 kilometer!
Ik zag de tweede citroenvlinder van het jaar en trapte bijna op een overstekende pad. En ik zag (mijn eerste dit jaar) de koddige kleine tjiftjaf met zijn opwippende staartje.

Bij Wimmenum liep ik links langs gelijknamige duinen en zag ik rechts de eerste bollenvelden. ik passeerde resten  van de Atlantikwall. Ik verliet de duinen en om 13.00 uur liep ik Egmond  aan de Hoef binnen “Het slot van Egmond is tijdens het beleg van Alkmaar in 1573 verwoest. Niet door de Spanjaarden, maar door de geuzen. Die waren bang dat de Spanjaarden zich in het kasteel zouden verschansen. De graaf van Egmond had al eerder een tragisch lot ondergaan. Hij bleef trouw aan de katholieke kerk en de Spaanse koning. Maar Alva zag in hem een kaaskop en liet hem onthoofden” (Uit het wandelboekje, pagina 31). 
De slotkapel is nog wel te bezoeken, van het kasteel rest enkel een ruïne. Het Huys Egmont daar tegenover heeft zijn bekendheid gekregen door de Franse filosoof Descartes die de woorden sprak: "Cogito ergo sum" ("Ik denk, dus ik ben”). Ik at yoghurt met muesli en dronk thee uit de veldfles. Ik was weinig horeca tegen gekomen. 
Nu ging ik de polders in. Ik liep over een grasdijk met vele opstapjes, dat vroeger een jaagpad langs de Hoevervaart is geweest. De wind blies me er bijna vanaf. Het was frisjes door de wind. Links raaigras waar ik geen enkel leven in bespeurde, rechts bollenvelden met blauwe hyacinten, narcissen en bleekgele vroege tulpen. 
Ineens hoorde ik de roep van zijn naam: “Grutto, grutto, grutto”. De eerste van dit jaar! Daar word ik heel blij van. In verband met het broedseizoen moest ik afwijken van de hoofdroute. Het ging lekker. Ik zat op kilometer 18. Geen blaren door de wandelwol! Dank Carolien! Na het Heilooerbos  kwam langzaam Alkmaar in zicht. Via de stadswal en langs de Molen van Piet (1769) liep ik het centrum in. De laatste drie kilometer via de Marktstraat, de Kaasmarkt en de Waag waren de kilometers voor morgen, maar die moest ik vandaag beslechten om bij mijn gastvrouw van ‘Vrienden op de fiets” te komen. De straat waar ik moest zijn, was met Google navigatie goed te vinden. Ik had Ria al laten weten dat ik rond 17.00 uur aan zou komen nadat ik boodschappen (een maaltijdsalade) had gedaan voor mijn diner vanavond. Ik kwam inderdaad rond 17.00 uur aan en werd allervriendelijkst ontvangen. Na bijna anderhalf uur, mocht ik naar mijn kamer. Dat “socializen” hoort er bij. Ik ken haar deels verdrietige geschiedenis nu.

Ik heb een slaapkamer met douche en even op de gang, een waterkoker (!), the en koffie. Ik heb gegeten, DJ uitgebreid gesproken, gedoucht en mijn vochthuishouding aangevuld. Het is even na 21.30 uur, bijna bedtijd. Ik ben supertrots op mezelf; ik heb 24+ gelopen, ik denk zelfs 27 km. Het is hartstikke goed gegaan. Morgen zal ik wel enigszins stijf op staan, maar dat is van latere zorg, nu geniet ik van mijn prestatie.