En toen liep alles anders en gingen we niet op weg

Helaas, het hele feest gaat niet door. De oogarts heeft echt haar uiterste best gedaan, maar het lukte ook de tweede keer niet door de bloedstolsels heen te laseren. Vrijdag moet DickJan weer terug en misschien volgt er dan een operatie. Ze raadde weggaan af. Wie zijn wij dan om dit advies in de wind te slaan? Natuurlijk gaat gezondheid voor, maar dat neemt niet weg dat de teleurstelling enorm is. Na de boosheid en de teleurstelling, volgt nu het verdriet. Het idiote is, dat ik altijd al het gevoel heb gehad dat er iets ging gebeuren rond of met deze Camino, zonder natuurlijk aan deze  mogelijkheid te hebben gedacht.

Een vriendin schreef: "Dat is omschakelen en dansen met het leven. Soms loopt het anders dan wat je had voorgesteld en gepland. Weer zo'n levensles. De kunst van de nieuwe draad oppakken". En ja, dat is een hele kunst. Ik ben mezelf wel tegengekomen en trots ben ik er niet op. Ik vraag me af waarom het zo'n grote impact heeft, terwijl ik er een sinister gevoel bijhad. Veertien dagen wandelen achtereen, afscheid nemend van een plek waar je nooit ben geweest en waar je nooit meer naar terug zal keren en je vervolgens niet weet waar je 's avonds terecht komt, blijft een bijzondere ervaring. De landschappen waar je door heen loopt, zijn nieuw voor je. Je wordt fysiek als mentaal uitgedaagd. Dat maakt de Camino meer dan dan een wandeling. Dickjan zal moeten blijven lopen voor de Nijmeegse Vierdaagse, voor mij zit het wel op. Er is geen doel meer. 

Hoe nu verder? DickJan heeft alle onderkomens, de Spaanse post en de vlucht geannuleerd. De financiële schade valt mee, en wat resteert leggen we neer bij de verzekering. En verder kijken we maar vooruit. Eerst vrijdag maar afwachten. De kleinkinderen zijn ingeschakeld om de kou uit de lucht te nemen en komen in de meivakantie logeren. We gaan met hen naar de film (Marit) en naar het spoorwegmuseum (Niek). Ik ga plantjes halen bij Binsbergen in de hoop, dat het weer wat zachter en droger wordt en werken in de moestuin tot de mogelijkheden behoort.  Een andere kunst is deze lege weken in de agenda niet vol te plannen met 'doen', maar te 'zijn' met de leegte. Wie weet wat dat opbrengt. 

Voor nu sluit ik het blog af. Volgend jaar een nieuwe kans.