“Hoever je gaat heeft met afstand niets te maken” (Bløf)

Ik zit op het vliegveld van Gijon. Ik heb nog alle tijd om mijn laatste blog te schrijven. Langzaam druppelen meer landgenoten de wachtruimte binnen. Het is een piepklein vliegveld. We waren zo door de safety check. Er zijn meer wandelaars, maar bekenden heb ik nog niet gezien.

Tijd om terug te blikken op de laatste avond en dag in Gijon. We hebben gisteravond gegeten in “San Bernardo VI”; een salade, kaasplank en een tortilla. Veel te laat (20.15 uur) en veel te veel. 
Slecht geslapen. Ik was al bezig met het programma thuis. 
Na het ontbijt, gingen we om 9.15 uur richting de bushalte van lijn 10. We gingen naar “Museo Ervaristo Valle” aan de Camino de Cabuenes. We gingen voor de 42 studies op papier voor de Guernica van Picasso en wisten niet dat Evaristo Valle (1873-1951) zelf ook benadigd schilder was. Zijn nicht heeft na zijn dood dit prachtige pand ingericht als museum, inclusief bibliotheek, atelier en ruimte voor de schelpenverzameling. Rond het museum is een beeldenpark met schitterende bomen ingericht. 
Ik kende de schilder niet en werd verrast. Er is wel enige verwantschap met Picasso qua onderwerpen, zoals pierrots als qua betrokkenheid met de minder bedeelden, zoals vissers. Zijn stijl varieerde van impressionisme naar expressionisme. Mooie kleuren in combinatie met lyriek. 
De Picasso tentoonstelling was ook mooi; voorstudies van het paard, moeder met dode kind, de stier enzovoort. Het was goed te zien hoe Picasso telkens weer heeft gezocht naar de meest treffende expressie van de pijn van het moment. 

Na een uur namen we de bus terug naar het oude centrum. We stapten eerder uit en na een kop koffie in “La Pinar”, liepen we terug over de boulevard, langs de Playa de San Lorenzo. Het is gelukt  om cadeautjes te kopen voor de kleinkinderen. Zondag kan ik hen weer in mijn armen sluiten en knuffelen; daar kijk ik enorm naar uit. 
Op het Plaza Major, “La Botica Indiana” aten we een bocadillo met een glas wijn. Als afscheid. We zagen een enkel bekend gezicht. Het blijft opvallend hoe vaak hier het mondkapje nog gedragen wordt. Niet alleen door oudere mensen of in gezondheid gerelateerde instellingen, zoals tandarts of apotheek, maar ook door jongeren, in het openbaar vervoer of gewoon op straat. 

We haalden de tassen op in het hotel, liepen naar het busstation en even voor 15.30 uur kwamen we aan op het vliegveld. Vermeldenswaard is, dat we nu op de A8 reden naar het vliegveld.
Het is nu 17.00 uur, over drie kwartier mogen we instappen. 

Het zit er nu echt op. En het voelt goed naar huis te gaan. Ik verlang naar een gekookt eitje, een schone spijkerbroek en naar de familie. De tuin wacht op het laatste zaaigoed en waarschijnlijk ook groene vingers om het onkruid te verwijderen. Etentjes met vriendinnen staan op het programma en mama komt het Pinksterweekend logeren. Over twee weken gaan we weer met Gea weg; twee weken Oerol! Het leven van een pensioenado is zo slecht nog niet. 

”Hoever je gaat heeft met afstand niets te maken”. Ik ging als wandelaar en kom thuis als pelgrim. In juli bied ik cursus “Schrijvend pelgrimeren” weer aan, omdat het zo fijn is om te doen. 
En de Camino del Norte? Die maken we niet af. We hebben het ‘s bekeken, maar het vervolg na Gijon maakt ons niet echt blij. Dat wordt “meer van hetzelfde” en heel veel lopen nabij de snelweg (A 8). Als we volgend jaar weer gaan, gaan we voor de Primitivo vanaf Orviedo. We gaan het zien. 

Voor nu wil ik alle volgers bedanken voor het mee reizen. Tot volgend jaar!