“Je loopt niet naar een doel. Lopen is ook geen middel..

.. Lopen is zelfs geen doel meer. Geniet van iedere stap, want je bent al aangekomen” (Onbekend)

De aankomst in Gijon was gisteren niet erg feestelijk. Ik mis de stad Santiago helemaal niet, maar wel de euforie van het aankomen op het plein voor de kathedraal en de emoties, die dat losmaakt. Het ophalen van het bewijs was minder feestelijk door de digitale rij ( ingevoerd in de Corona tijd), maar de Pelgrimsmis was en bleef bijzonder, ook na drie keer. 

Wij hebben gisteravond een kaarsje op de goede afloop gebrand in de Iglesia San Pedro. En dat was het dan. 
De eerste indruk gisteravond van Gijon (in de avondzon) was er een van levendigheid. Het stratenplan is wel erg verwarrend. Het Plaza Major is een mooi plein met net als in Madrid, Bilbao en Santander, arcaden rondom met doorgangen, het raadhuis, gekleurde panden en terrassen. 
Het Plaza del Marques met zicht op de jachthaven en de zee is ook een mooie plek. We struinden wat rond en kwamen uiteindelijk terecht in de San Bernaroo, in “Restaurante la Farola”, waar we aten. Als geen vleeseters, begint de Spaanse keuken wat te eenzijdig en eentonig te worden. We waagden ons voor het eerst aan de “ Arroz con leche”, een soort rijstepap met caramel; een bekend nagerecht in Asturië. Mag voor mij bij een keer blijven. 
We kwamen alleen de twee Spaanse heren tegen, die we in elke plaats waren tegen gekomen. Zij liepen dezelfde afstanden als wij. Waar was iedereen gebleven? De twee vrouwen uit Overijssel en het Duitse stel uit Lorrach ? Vanmorgen was het niet veel anders; het was nog te vroeg voor de aankomende pelgrims en te laat voor de vertrekkende om 9.30 uur. Vanmiddag hebben we ook geen bekenden gezien. 

Geen wekker vanmorgen! Om 8 uur moesten altijd ons tassen klaar staan voor Correos, de post die zo nauwgezet onze bagage van hotel naar hotel heeft gebracht. Het stond er altijd als we aankwamen. Vandaag was er echter geen bagagevervoer nodig. We zaten om 8.30 aan een uitgebreid ontbijt en een uur later liepen we buiten. De zon scheen (een uur en toen trok het toch weer dicht), het was 19 graden en ik had sneakers aan mijn voeten en mijn laatste schone blouse aan. Geen etappe meer te lopen. Het voelde niet als een bevrijding, maar eerder als een soort leegte. Het vliegtuig naar Schiphol gaat vanuit Asturië aeropuerto maar een keer per week, anders waren we eerder naar huis gegaan. Diep in mijn hart had ik vandaag wel naar huis willen gaan.

We besloten vanmorgen eerst een rondje Gijon te doen en daarna met de trein naar Aviles te gaan. 
Gijon (Xixon) is de grootste stad in Asturië. Een oud centrum zoals Aviles heeft, heeft Gijon niet. Het heeft erg te lijden gehad in de Spaanse burgeroorlog in 1937.
Het viel nog niet mee voor tienen een espresso te scoren. We liepen naar het schiereiland Santa Catalina, voormalige militaire vesting en nu een park. Er staat een monument “Ode aan de horizon” van Eduardo Chillada. Op het hoogste punt heb je uitzicht op zee, de Playa Lorenzo en de visserswijk Cimadevilla. Dat is een leuke wijk met historische gebouwen, zoals het Palacio de Rivillagigedo, een 18e eeuws paleis met een kasteelachtig uiterlijk, het Plaza Major met het stadhuis en de plezierjachthaven. Ook de VVV ziet hier, waar we de laatste stempel van Gijon lieten zetten. Het Plaza Jovellanos is een pittoresk pleintje, vernoemd naar Gaspar Melchior de Jovellanos (1744-1811), staatsman, schrijver, filosoof en een belangrijk figuur van de Verlichting in Spanje. 
We dronken een espresso en liepen toen naar het station. Ik vind Gijon niet mooi. Het eerder beschreven gebied is leuk om door heen te dwalen, maar daarbuiten is het heel naargeestig. Er staan hele hoge gebouwen zonder kraak of smaak. Richting station werd het alleen maar erger. 

De trein naar Aviles doet er ongeveer 45 minuten over. De trein volgde een groot deel van de 18e etappe van de Camino. Wat was ik blij deze niet meer te hoeven lopen!  Het gaat grotendeels door industriegebied. Arcelor, de staalhoogovenfabriek bepaalde grotendeels het aanzien. Wat een troosteloze bedoening!
Aviles is bezig met een transformatie van industrie naar cultuurstad. Het Internationale Cultuurcentrum Oscar Niemeyer vlakbij het station, zou voor nieuwe impulsen moeten zorgen. Helaas dicht vandaag. Aviles is de derde grote stad in Asturië. Opvallend zijn vooral de arcaden in de oude stad. Er zijn 13e -eeuwse kerken, mooie pleinen, een “mercado”, deels overdekt, deels in de buitenlucht en veel terrassen. De Parque de Ferrera fungeert als groene long in de stad. We hebben zonder plan rond gelopen en lekkere tostada’s in “Prestoso. Soul kitchen” gegeten.
De beoogde terugreis was om 15.30, maar het werd later. We hadden alle tijd. Inmiddels was er al de nodige regen gevallen, maar na aankomst in Gijon viel het met bakken naar beneden. 
We gaven onze ogen goed te kost voor cadeautjes voor de kleinkinderen, maar we vonden totaal niets leuks. 
Tegen 18.00 uur waren we terug bij ons hotel, waar ik mijn blog op bed zit te schrijven. 

Uiteindelijk toch nog ruim 12 kilometer gelopen vandaag! Ik heb een leuke dag gehad. Vanavond ons galgenmaal. Morgenmiddag schrijf ik op het vliegveld mijn laatste blog.