“Geluk moeten we onderweg zoeken en niet aan het eind van de weg…

…., want dan is de reis afgelopen” (Max Draban).

Het geluk was er al die tijd! Wat heb ik genoten! 

We zijn gearriveerd na 360 kilometer lopen! Hotel Blue Santa Rosa aan de gelijknamige “Calle” (straat) ligt vlakbij het oude centrum en de zee. We hebben de zee niet nog gezien vanmiddag, omdat regensluiers het zicht totaal wegnamen. Na het douchen gaan we zeker op zoek. 

Gistermiddag hebben we na de boodschappen nog een alcoholvrij biertje gedronken op het pleintje vlakbij ons hotel, op  het terras van “Café El Charron” op het Plaza Ecce Homo. Veel bekenden trokken aan ons voorbij, ook de Argentijnse. Zij zou de Primitivo gaan lopen vanaf Casquita, dus namen we afscheid van elkaar met een hartelijke omhelzing. Voor even deelden we elkaars (levens)pad. 
We aten in “Café de Vincente” tortilla, een salade en ansjovis. Simpel, maar smakelijk. Er kwam veel volk binnen, die onmiddellijk voor de televisie gingen zitten. Goed geklede en gekapte oudere dames kwamen een kopje koffie drinken. 

De wekker ging om 6.15 uur, het was net licht. Om 7.30 zaten we in hetzelfde “Café de Vincente” aan het ontbijt: een groot stuk cake (wat zijn Spanjaarden toch zoetekauwen), tostada met jam, jus en koffie. Ook nu kwam er veel volk binnen, voor een kopje koffie en de krant. 
Drie kwartier later gingen we dan echt aan onze laatste etappe beginnen. Het was 11 graden en zwaarbewolkt. De voorspelde regen hebben we vandaag wel met bakken gehad. Deze laatste wandeldag was er een in poncho. Koud was het ook. In deze weken hebben we heel vaak Spanjaarden in winterjassen en laarzen gezien. Mijn korte broek, badpak en jurkje is niet uit de tas geweest. Helaas. 
Zondagochtend; heel stil op straat. Alleen de veegwagen reed rond. Er kwamen ons een flink aantal pelgrims tegemoet; op weg naar het busstation? Om de (lastige) etappe naar Gijon of Oviedo te vermijden? Vandaag heb ik nog drie nieuwe bloemen soorten gespot: beklierd mottenkruid (alleen de naam al!), kluwenklokje en Belgische vlag. Zie foto’s. 

Tot 9.00 uur liepen we droog. Op de kruising waar de Camino Primitivo via Oviedo afbuigt van de Camino del Norte naar Gijon, stond een kerkje, dat open was en waar je zelf een stempel in je pelgrimspaspoort kon zetten. Een langzaam stijgend bospad bracht ons naar Nievares. Even daarna begon de beklimming naar de Alto de la Cruz (437 m) over een rotspad. De regen viel  inmiddels gestaag naar beneden. In combinatie met de poncho, werd het ook onder de poncho een vochtig gebeuren. 
Vervolgens daalden we helemaal af naar Peon, waar we op een muurtje bij de kerk lunchten tot het weer ging regenen. Even daarna liepen we tegen “Parrilla Pepito” op, een heel drukke bar waar we warme koffie dronken en naar het toilet konden. Ik deed droge sokken aan en deed nog wat extra schapenwol rond met kleine tenen. Het groene dal links van ons was weer prachtig. 
De tweede klim over de Alto de Corbiellu (271 m) diende zich aan, opnieuw met regen. En tijdens deze klim ging het licht bij mij uit. Ik voelde van alles en vroeg me af waarom wij (ook) niet de bus hadden genomen vanmorgen. Ik was er helemaal klaar mee! Een theepauze met een banaan hielp maar weinig. Het was voor mij genoeg. Na de Camping Deva was het nog 3 kilometer naar de bushalte. We passeerden een enorme universiteit en een Botanische tuin. 
We hebben 5 kilometer gesmokkeld. De bus reed door het universiteitsterrein, door buitenwijken, die nou niet zo interessant waren. Even na 16.00 uur kwamen we aan bij ons hotel. 

Het is afgelopen. Ik heb er nog niet zo’n idee van of gevoel bij. Morgen zijn we pelgrim af en lopen we als toerist rond. Ik weet uit ervaring, dat het zien van pelgrims die aankomen of doorlopen een gemengd gevoel geeft. Maar goed, het is “gewoon” voorbij. We mogen trots zijn op onszelf, volgend jaar willen we via Orviedo de Primitivo lopen (bij leven en welzijn). 
Nu eerst maar eens douchen en een biertje op de goede afloop.