“The end of the world begins in the sea we love” (Tim Winton)

De Pelgrimsmis in de kathedraal van Santiago begon om half acht, maar wij waren inmiddels gepokt en gemazeld en waren ruim op tijd om een zitplaats te bemachtigen. Sinds de coronatijd is het aantal banken namelijk gehalveerd. Alle tijd om de kruiskerk, gewijd aan de apostel Jakobus, wiens graf volgens een legende zich hier moet bevinden, in me op te nemen. De kathedraal is vanaf 1077 onder Alfonso VI van Castilie gebouwd op de resten van een eerdere kerk uit 800. De stijlen variëren: romaans, gotisch, barok en neoclassicistisch. Vind ik ‘m ook mooi? Het is wel erg veel goud dat blinkt. Geef mij maar een eenvoudig romaans kerkje. 
Precies op tijd begon de mis. Natuurlijk verstond ik er weinig van, al begreep ik wel dat de legende van Santiago werd uitgelegd aan al die pelgrims die ter kerke waren gegaan. We werden verwelkomd, niet door het opnoemen van de namen (er waren 2200 pelgrims aan gekomen gisteren), maar door de nationaliteiten te noemen en de Camino’s die waren gevolgd. We zijn bekend en vertrouwd met de rituelen, dus dat maakte het volgen van de mis iets makkelijker. Ontroerend was het moment, dat in het Engels, dank werd gezegd voor de veiligheid tijdens de Camino en nu werd gebeden voor een veilige thuiskomst en "dat de Camino gedachte mag doorwerken in het dagelijkse leven". 
De festiviteiten voor Hemelvaart vonden allemaal plaats op podia rond de kathedraal. Het gedreun van lage toonsoorten dreunde door tijdens de mis. Wereldse geluiden hoorden bij het leven van alle dag, ook in de kerk.

We waren blij dat we de zon voelde waarin we ons opwarmde; het was erg koud geweest in de kathedraal. We persten ons met heel veel anderen door de nauwe straatjes en stuitten per toeval op folkloristische muziek en dansen in klederdracht. Dat was erg leuk! We aten een vegaburger op een overvol terras. Het was een kakofonie van geluid om ons heen. Een uitgelaten sfeer; we hebben het gehaald! Er werd wat af afgeknuffeld en afscheid genomen. Om 22.00 uur was er een optreden van een vrolijk en energiek gezelschap dat zong en danste als in een cabaret. 
Vijf kwartier later kregen we mee dat “onze” Joost Klein met zijn “Europapa” door mag in de finale van het Songfestival. 

De vuilniswagen om vijf uur en werklui rond zes uur, maakten ons wakker. Net nu we uit konden slapen; het bagagevervoer was nu afgelopen. We zaten om half negen aan het ontbijt. Het voelt een beetje vreemd, “the Day After”. Je hoort er al niet meer bij; je bent pelgrim af.
We liepen naar het busstation. Het was 18 graden en zonnig. De Monbus naar Muxia vertrok even voor elf uur en zou er twee uur over doen. De busrit was geen straf. We reden onder andere door Negreira, dat we kenden van onze pelgrimstocht Camino de Plata (van Ourense naar Finisterre) in 2018. 
Na aankomst in Muxia aten we eerst een “bocadillo queso”, hetgeen toch anders klinkt dan een broodje kaas. Ons overnachtingsadres voor drie nachten lag er maar drie minuten lopen vandaan. De herberg “Bella Muxia” heeft naast slaapzalen ook kamers. Hele ruime, lichte kamers en wij hebben er een met uitzicht op de baai en haven. 
Nadat we ons hadden geïnstalleerd, zijn we naar het uiterste puntje gelopen waar de Santuario Nosa Signora da Barca, de vuurtoren en het nulpunt is van de Camino. Net als Finisterre is het een prachtig punt waar het einde van de wereld open ligt. Blauwe lucht en zee raken elkaar in een eindeloosheid. Maar hier in Muxia is het veel minder druk. 
We liepen langs de haven terug en deden boodschappen. Inmiddels was er een frisse wind opgestoken waardoor zitten op ons terras wat mij betreft niet kon. 

Ik zit op bed te typen. Het is half zes, het duurt nog wel even voordat we kunnen eten. We hebben kersen gekocht om de honger te stillen. 
Morgenochtend nemen we om half negen de bus naar Finisterre en lopen we terug naar Muxia: 28 kilometer om het af te leren. 

Via Whatsapp hebben we leuke reacties gekregen op onze aankomst in Santiago van Yvon, Mirjam, Mieke, Anneke, mama, Ernst en Carolien. Het lijkt al weer even geleden dat we zijn aangekomen, maar niets is minder waar. Morgen nog een staartje.