“An early morning walk is a blessing for the whole day” (Henry David Thoreau)

De dag begint met thee op bed. Leve de waterkoker en DickJan, die de thee op bed brengt. Ik geniet van de ontspanning en ontsnapping aan de tijdsdruk. Niets moet en we hebben de tijd aan onszelf. Ik realiseer me ook, dat mijn dagelijks leven er ook zo uit zou kunnen zien als ik mijn agenda niet zo vol zou plannen. Maar wil ik dat wel? Past dat leven niet gewoon bij me en zijn deze uitspattingen niet om van te genieten? Ik besloot tot het laatste.
Om half negen stipt zaten we aan het ontbijt. We hadden er weer zin in! 

Om 9.15 uur namen we afscheid van de waard; een zeer hoffelijke man, die nog net niet knipmessend ons bediende aan tafel. 
Het was nog lekker vroeg, 7 graden, droog en een zuidwestenwind kracht 2. De zon deed verwoede pogingen om door de sluierbewolking heen te prikken. We passeerden de Sint Niclaaskerk in het dorp en ik liep even naar binnen. Opnieuw troffen me de brandschilderde ramen, waaronder een van Jeanne d’Arc. 
Onmiddellijk een klimmetje naar Falmagne; mijn lichaam werd wakker. Een kerk (dicht), een brink, koerende duiven en verder was het stil. We liepen de velden in via de Avenue de la Restauration over een betonnen weg (DJ had die route uitgestippeld, wat een verademing was in vergelijking met gisteren) met een weids uitzicht op (raai)grasland  en velden vol kolen, heuvels en hier en daar plukjes bomen. Keuvelende kleine vogeltjes. Een beetje heiig met een waterig zonnetje. Wolkjes schoten los uit de bomen in de verte. We liepen op 234 meter hoogte . Het was mooi!

Langzaam daalden we af naar de Lesse. We liepen onder een tunnel, een trein passeerde. Op een een of andere manier deed het me aan Zwitserland denken. Om 11.00 uur dronken we koffie aan de Lesse. Er stond nauwelijks wind en het geklots van het snelstromende water, was erg rustgevend. Na de koffie vervolgden we onze weg een lange tijd langs de Lesse, totdat we een brug over moesten steken. Nu zaten we weer op de officiële route. En , dus .. werd het pad weer glibberig en glad. We liepen door loofbos en op een driesprong bij richtingaanwijzer Cherai op 110 meter gingen we langzaam klimmen naar 240 meter. Onderweg lunchten we op de trap van de Chapelle du Compte met ons gezicht in de zon. De lunch was een beetje anders dan we hadden gedacht en dat lag aan onze Franse taalkunde. Met “seulement pain” hadden we bedoeld, dat we geen fruit, water of gevulde koeken hoefden; we kregen precies dat: een baguette zonder beleg. Gelukkig hadden we zelf kaas meegenomen. 

Het uitzicht op 240 meter was fraai. Het heuvellandschap leek op dat van Zuid Limburg. Gendron lag in de diepte op 205 meter hoogte. Daar gingen we op af. In het dorp zag ik de schoenlappersplant bloeien, eerder had ik in een tuin ook de primula gespot. De  gele kornoelje bloeide uitbundig. Musjes tjilpten uit volle borst. Het voorjaar is echt onmiskenbaar in aantocht! 
Van Gendron was het nog een kilometer of drie naar Celles. De weg ging licht stijgend en dalend. Het ‘Doornroosje’ kasteel Chateau de Veves  lieten we voor wat het was; tot april is het niet te bezichtigen. 
We daalden we af naar Celles op 177 meter hoogte en liepen tegen de Collegiale kerk van Sint-Hadelin (rond 1040 gebouwd en een van de belangrijkste erfgoederen van Wallonië). De kerk kan beschouwd worden als een van de mooiste voorbeelden van de primitieve vroege romaanse-mosaanse stijl. De kerk is gebouwd met lokale steensoorten. Behalve de kerk mag het dorp er ook zijn; het staat te boek als een van de mooiste dorpen in Wallonië met in natuursteen opgetrokken huizen. 
Het was 14.45 uur toen we het dorp binnen liepen. De pastorie naast de kerk is omgetoverd tot een prachtig chique en sfeervol Hotel Le Saint Hadelin. Hier is het wel even uit te houden, in elk geval twee nachtjes. 

We hebben 18 kilometer gelopen vandaag. Het weer was geweldig! Ik geniet met volle teugen. Nu ga ik eerst de douche opzoeken, want helemaal okselfris ben ik niet meer. Morgen weer een dag wandelen!