"Nature shows us to live, love & grow alongside each other" (Angie Weiland/Crosby)

DickJan heeft voor de zekerheid navraag gedaan of we konden staan of dat we het hogerop moesten zoeken; het water stond wel erg hoog. Het kon geen kwaad, maar ze zouden ons zo nodig bellen. Of we dan zo snel terug konden keren was nog maar de vraag. We zijn niet gebeld en in de loop van de dag zakte het waterpeil met 50 cm. 

Eindelijk de winterjas uit!  Het was heerlijk weer. De zon scheen op weg naar de Lindenplatz, waar we bus 720 naar Traben-Trarbach namen. De plaats stond te boek als een Jugendstil stad, maar Dick Jan vond het een “verlopen en afgebladderde stad”. Ik was milder in mijn oordeel, maar veel Jugendstil heb ik ook niet gezien. De bus stopte voor het oude station (1904). Na een kopje espresso in "Café Mayer", een etablissement waar de tijd heeft stil gestaan met houten lambrisering en groene tegels in het toilet, gingen we op pad. 

We zagen de Grevenburg hoog op de rots staan. Het is rond 1350 gebouwd door graaf Johann III, zoon van de legendarische gravin Loretta van Starkenburg. De burcht was tot het uitsterven van het adellijke geslacht in 1437 de zetel van graaf van Sponheim. Tijdens de verschillende oorlogen in Europa in de 17e en 18e eeuw veranderde de burcht 13 keer van eigenaar. In 1734 werd de burcht voor de laatste keer door de Fransen veroverd en verwoest. 

We liepen langs het Lorettahaus en keizerlijke postkantoor (1906-1908) op het bruggenhoofd en  liepen door de brugpoort (1899), ontworpen door de Berlijns Jugendstilarchitect Bruno Mohring naar Trarbach. 

We begonnen aan de klim naar 354 meter, de Bismarckhut. De klim van 250 m liep geleidelijk naar boven over een bospad, de Schlossstrasse naar Sparkenburg. We werden begeleid door vogelgezang. We zagen Traben in de diepte liggen. We zagen een zwartkop en hoorden een specht roffelen. We dronken koffie in de Bismarckhut. Het uitzicht was geweldig. 
De Sonheimweg liep verder langs bloeiende koolzaadvelden. De temperatuur liep om hoog en onmiddellijk zagen we vlinders: citroenvlinders, koolwitjes, oranjetipjes, de kleine vos. Ik zag de judaspenning bloeien en cipreswolfsmelk. Nadat we het wijndorp Starkenburg waren gepasseerd, lunchten we in een schuilhut, genaamd de Winzerkapelle. De lucht trok dicht en de wind trok aan. Regen op komst? Na de lunch daalden we af naar Enkirch. We kwamen nog  twee  dames tegen die de Mosel Camino liepen van Koblenz naar Trier. 
Enkirch bleek een alleraardigst  wijndorp te zijn met veel  goed onderhouden oude vakwerkhuizen. We kochten wijn aan de rand van het dorp. Na de afdaling naar Enkirch volgde het laatste klimmetje naar Burg door de wijngaarden. Daar dronken we thee uit de veldfles op de trap van de plaatselijke kerk. Ik zag  twee torenvalken rond vliegen. Het was nog een half uur naar Reil. Net voor de bushalte (15.15 uur) vielen er een paar spetters. Bus 720 bracht ons weer naar de Lindenplatz in Zell. Even na vieren waren we op de camping. 

We hebben vandaag 16 km gelopen; 480 m geklommen en gedaald. Deze etappe 13 van de Moselsteig was er een om door een ringetje te halen met prachtige vergezichten. We hebben genoten! Morgen doen we de “Collis” weg  voordat we doortrekken naar de derde en laatste camping in  Bernkastel-Kues.