Een nieuw avontuur is begonnen aan de Atlantische Oceaan

Het was 6 uur toen we de deur dichttrokken, 17 graden en onbewolkt. Het beloofde een mooie dag te worden met 25 graden. Ik hoorde de vogels en zag de zon opkomen in de trein. Eindelijk gingen we op weg naar Spanje!

Anderhalf uur later kwamen we via Utrecht aan op Schiphol. Het mocht dan wel druk zijn in de meivakantie, maar het viel ons alles mee. Onze incheckbalie bevond zich in een nieuwe afgelegen vleugel die surrealistisch leeg was. We vlogen met Vueling. Helaas niet met de trein, maar het kon niet anders. Vliegen is niet mijn favoriete bezigheid. De beenruimte is zo krap, dat je niet ineens je benen over elkaar kunt slaan. We hadden in de trein naar A Coruna meer ruimte en zaten veel comfortabeler. Het boek “Leeuwenhart” van Monica Heller sleepte me door de vlucht heen. 
Hoe zuidelijker we vlogen, hoe bewolkter het werd, maar de zon scheen boven de wolken. Voordat we rond 12.30 uur Santiago de Compostela bereikten, zagen we de kenmerkende eucalyptusbomen. Het regende en was koud. De jas trokken we meteen aan; wat een verschil met Nederland!

We hadden geluk dat we met de stadsbus meekonden. Het was enorm druk en vooral met Camino lopers. De gesprekken ging ik uit de weg met Nederlanders. Wat voelde ik nou echt? Was het een gevoel van schaamte? “Maar” de Camino Inglese van 120 km en dan ook nog bagagevervoer. Het voelde in elk geval niet aangenaam. 
We stonden als sardientjes in  de bus naar het treinstation. We zagen een file van poncho’s lopen over de bekende lange rechte weg naar de kathedraal. 
We hadden na aankomst op het station nog tijd voor een kop thee in de restauratie. De trein naar A Coruna ging om 14.48 uur. Na een half uur kwamen we aan. Met de bus naar Plaza Ourense waar het nog geen tien minuten lopen was naar “Hotel Lois” (Estrella 40). We hebben een functionele, nette kamer. 
Na een kop thee, gezet met de mee genomen waterkoker, zijn we door de stad gaan struinen. Smalle straatjes met veel horeca. Het strand en de Atlantische Oceaan. Plaza de Maria Piti met het indrukwekkende stadhuis, de jachthaven en vooral de kenmerkende serres aan de panden. We waren vorig jaar hier ook geweest onder zonnige omstandigheden, maar desalniettemin genoten we van de Spaanse sfeer. Een leuke stad om een dagje door te brengen. 
We vonden het Correos -kantoor voor de postzegels en gingen toen terug naar ons hotel. Het was 12 graden en ik was koud geworden.

Het hotel heeft een goed restaurant waar DickJan heeft gereserveerd om acht uur. Dat is over tien minuten. Ik zal mijn “redacteur” vragen de tekst nog even na te kijken voordat we gaan eten.

Morgen gaan we met de trein naar Ferrol!