Uitslag was goed; we mogen donderdag vertrekken!

"Mens-zijn is een herberg. Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast. Een vreugde, een regenbui, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt. Als een onverwachte bezoeker. Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij. Zelfs als het een hoop zorgen zijn die op gewelddadige wijze al het meubilair slopen. Behandel dan nog steeds elke gast met respect. Hij ruimt misschien we bij je op voor een nieuwe verrukking. De sombere gedachte, de schaamte, het venijn. Ontmoet ze met een glimlach bij de deur. En vraag of ze binnen willen komen. Wees dankbaar voor wie er komt. Want ieder van hen is gestuurd. Als een gids uit het onbekende" (Rumi) 

Ik heropen het blog met deze tekst van Rumi. Niet voor niets. DickJan is vrijdag jl. voor de derde keer gelaserd en nu wel met het gewenste resultaat. Vanmorgen vond de controle plaats en de oogarts was tevreden en gaf ons toestemming om te vertrekken. Alle emoties zijn de afgelopen week gepasseerd en neem van mij aan, dat ik ze niet met open armen heb verwelkomd. Ik heb een kant van mezelf gezien waar ik niet blij mee ben of op z'n minst voor schaam. Nu overheerst de blijdschap en opluchting dat het goed is afgelopen en blijdschap dat we als nog een Camino kunnen  lopen. Geen 300+ km  in ruim twee weken, maar 125 km in zes dagen. Ik kan er nu vrede mee hebben en ben dankbaar dat we kunnen gaan. We gaan de kortste Camino lopen, de Camino Ingles.

De Camino Ingles vormde van oudsher de favoriete pelgrimsroute voor pelgrims afkomstig uit de Britse eilanden en Ierland, op hun weg naar Santiago de Compostella. Pelgrims kwamen per boot aan in de haven van O' Coruña of Ferrrol en liepen van daaruit verder naar Santiago. Het voldoet met 125 km aan de minimum afstand voor het verkrijgen van de Compostella oorkonde.  We lopen langs de ruige kustlijn en passeren twee historische stadjes Pontedeume en Betanzos. Het is geen inspannende Camino met enorme hoogteverschillen en met een gemiddelde van 20 km, moet het goed te doen zijn.  Nadat we in Santiago zijn aangekomen, nemen we de de bus naar Muxia waar we nog drie dagen verblijven in een appartement en waar we in elk geval naar Fisterra lopen. Na nog een overnachting in Santiago, nemen we het vliegtuig terug naar Amsterdam. Onze voornemens te spijt, vliegen we zowel heen als terug. Dat kon niet anders. 

En zo zijn we weer beland in een rollercoaster van emoties. Marit is wezen logeren, Niek komt morgenavond. Morgen gaan we weer pakken en donderdagochtend vertrekken we. Het is nog een beetje onwezenlijk, maar ik heb er wel heel veel zin in!

Het medeleven was groot, de afgelopen week en daar zijn we dankbaar voor. De tekst van Rumi blijft actueel, ook tijdens de Camino. Ik zal proberen de nieuwe gasten met een glimlach en met dankbaarheid begroeten. Hoe groot deze uitdaging ook is.