“The Way is life, because life itself is a way” (Rocia Diaz, pelgrims’ host)

Gisteravond Rublev zien winnen op de ATP Tour Madrid Open, zaterdag Swiateck. Leuk om deze tennis finales mee te pikken. De nacht was heel stil. Ik heb heerlijk geslapen, mogelijk ook doordat we ‘s avonds alleen een sandwich hadden gegeten. Geen opgeblazen buik bij het slapen gaan. Na thee op bed van DickJan (!) en een douche, zaten we om 7.30 uur aan het ontbijt. Ineens wist ik aan wie “de waardin” me deed herinneren: aan Juliette Binoche in de film “Chocolat” (2000). We namen na een  espresso afscheid van haar. Het was 8.30 uur, half bewolkt en 10 graden. 

We realiseerden ons, dat het nu twee weken geleden was dat DickJan klachten had aan zijn oog. Er is veel gebeurd nadien. Hoewel de bloedstolsels nog niet zijn verdwenen (kan wel zes weken duren), wordt het zicht wel beter. 
We begonnen meteen met een kuitenbijtertje. De schrijver van het wandelboekje was nogal dramatisch in zijn woordkeuze (“Het is 1,6 km stijgen, maar het  voelt als 3 km”), maar het kon ook zijn dat wij inmiddels na de Moezel kilometers getraind zijn. De hoogteverschillen vandaag vond ik niet zo dramatisch en goed te doen. Op een gegeven moment hadden  een prachtig uitzicht op Pontedeume. 
We liepen door een mooi landelijk, glooiend en lieflijk landschap. We liepen soms door een geurend eucalyptus bosje.

Over de hele dag heb ik de volgende nieuwe bloemsoorten gezien: nog een enkele primula, akelei, acacia, de brede orchis, gele lis, ereprijs,  bosaardbeitjes (nog wat zuur), driekantig look, weigelia, appelbloesem, bosandoorn, robertskruid, malva. 

In Vladeiro dronken we thee en deelden we een stuk Santiagotaart op het terras van een Pelgrimscafé. Hier haalden we ook onze eerste stempel van de dag. Ik zei vanmorgen aan het ontbijt dat ik niet perse mijn certificaat (Compostella) hoefde te halen in Santiago. We wandelen, pelgrimeren niet. DickJan is er nog niet zo zeker van. Tot die tijd (donderdag) zorgen we in elk geval twee stempels per dag te halen. 
In Miño deden we in een supermarkt boodschappen voor de lunch. Ik hoorde de gierzwaluwen boven mijn hoofd. We lunchten op een mooi plekje aan het strand in Ponte do Porco. 
We namen afscheid van de Rio en vervolgden onze weg door bos, en kleine dorpjes. Stijgend en dalend. Mooie uitzichten. We passeerden een 14e -eeuwse brug en de 12e  -eeuwse San Martin de Tiobre, die helaas dicht bleek. We daalden nu af naar Betanzos, onderweg de 16e -eeuwse Santuario de Nuestra Señora del Camino passerend. Na 400 meter staken we de Rio Mandeo over en liepen we via “Porta da Ponte Vella” de stad binnen. Via de Plaza de Garcia liepen we naar ons “Hotel Garelos” (C. Alfonso IX 8). 

Na drie kopjes thee en een verfrissende douche, gaan we nu de straat op om de stad te verkennen. Er is veel te zien. Betanzos geldt als “hoofdstad van de Galicische gotiek”. Volgens veel pelgrims is Betanzos de mooiste stad op de Camino Ingles. We gaan het zien! 

Het citaat van de dag onderschrijf ik van harte. Het hele leven vormt uitdagingen, kent hoogtepunten en diepe dalen. Er is veel over te schrijven. Tijdens de cursus “Schrijvend pelgrimeren”, die ik in de derde week van juli geef, ga ik er mee aan de slag. Voor nu, houd ik het bij het citaat.