"Winter is not a season, it's a celebration" (onbekend)

Vandaag had ik me kunnen inschrijven voor een leuke opdracht (groep 3, 25 leerlingen) in notabene Ingen. Met de bus een half uurtje hier vandaan! Ik had echter een afspraak met Dick Jan; we zouden samen gaan lopen. Hij heeft al veel meer kilometers afgelegd dan ik. Ik moet nu echt gaan proberen wekelijks te gaan lopen. De opdracht liet ik dus voor wat het was. Het zou me niet spijten; het zou een mooie dag worden. 

Om 8.15 uur gingen we van huis na het ijs van de autoramen te hebben gekrabd. Eerst nog even naar de bakker en toen op weg richting Velp. Het was min twee graden en er stond nauwelijks wind. De zon was net op en kleurde de lucht in paars en roze tinten. De bomen met naakte takken staken zwart af tegen de lichte lucht. En sommige bomen waren nog zwaar berijpt. Prachtig! We kwamen vast te zitten achter een trekker en ongeduldig sloegen we af in de hoop wat sneller op te kunnen schieten. Helaas, we kwamen van de regen in de drup. De weg naar de Campus in Wageningen zat ook verstopt. Eindelijk konden we de A12 op. Ter hoogte van Wolfheze dronken we bij de benzinepomp de Buunderkamp snel een kopje espresso. Uiteindelijk zetten we om 9.50 uur de auto in Velp naast het station, waar we de trein naar Dieren namen. 

Om 10.15 uur startten we met wandelen. Al snel stapten we de 'Onzalige Bossen' het bos in. "De 'Onzalige Bossen' is een van de oudste bosgebieden op de Veluwe, waar in het verleden eiken selectief werden gekapt voor geriefhout of voor leerlooierijen. Een andere verklaring die meer gangbaar is, is dat 'onzalig'og 'on-saelig' een verbasering is van armzalig. Dat de arme bodem alleen geschikt zou zijn voor bosbouw en niet voor, landbouw" (bron: Natuurmonumenten). Er lag nog een laagje sneeuw. Stilte en roerloosheid. Een roodborstje liet zich fotograferen. Sporen van zwijnen waren bevroren. Het pad daalde en steeg lichtjes. De zon scheen door de bomen en met tegenlicht werd het licht bijna gesponnen goud. De lucht was koud en heel blauw. Ja, "de winter is niet een seizoen, maar een viering". Via de Weg van den Prins Willemsberg met aan weerszijden beuken en op de 'top' een ronde bank met uitzicht op zes paden, liepen we verder en kwamen aan bij de 'Carolinahoeve' (1851), waar we een korte koffie/theepauze (met een gedeeld stuk worteltaart) en een sanitaire stop hielden. Door de Koningsallee liepen we naar boven. "In1648 liet prins Willem de tweede 1.400 ha wildpark aanleggen in de omgeving van Hagenau, Onzalige Bossen, het Asselt en Rhederoord. Koning-stadhouder Willem de Derde liet naderhand koningswegen aanleggen. Een daarvan liep van het nabijgelegen jachtverblijf Hof van Dieren langs de Carolinahoeve, dwars door de Onzalige Bossen, in en kaarsrechte lijn naar de Ginkelse heide waar de koning een jachtslot bezat. De monumentale bomenlaan in de Onzalige Bossen is een restant van deze Koningslaan" (Bron: Natuurmonumenten). 

Normaliter is het er erg drassig, maar nu was het water bevroren. Het was dalen en klimmen. De zon scheen tussen de beuken op het witte sneeuwdek en liet de sneeuwkristallen glinsteren als sterretjes. De sneeuw knisperde prettig onder de wandelschoenen. Voor en achter ons de nodige grijsharige pensionado's. Om 12.15 uur kwamen we aan bij het 'Paviljoen de Posbank'. Hier aten we een tomatensoepje. De Posbank, in elk seizoen een traktatie voor het oog, "dankt haar naam aan een ANWB-bestuurder: mijnheer Pos. Het natuurgebied is naar hem vernoemd of beter het stenen bankje dat op het hoogste put staat. Vroeger heette deze beklimming de Potjesberg, omdat daar vroeger veel resten van urnen werden gevonden. De Posbank heeft 31 klimpunten, stijgt 2,8% en heeft 61 hoogtemeters" (bron: Natuurmonumenten  Het is maar dat je weet. 

Op de Posbank zagen we vanaf het westen bewolking opkomen en de wind strak iets op. Het afdalen werd bemoeilijkt door de gladheid; voetje voor voetje liepen we verder. Ik dacht terug aan de film "Sur les chemins noirs" (onverharde wegen), die we gisteravond hebben gezien in het filmhuis MovieW in Wageningen. Pierre (Jean Dujardin) liep 1300 km dwars door Frankrijk met als doel catharsis en als viering van de vrijheid. Drie jaar geleden kostte een metershoge val van een balkon hem bijna het leven. Na een dagenlange coma en een zware revalidatie beloofde hij zichzelf om dwars door Frankrijk te gaan lopen. Zo vertrekt hij op zijn eigen pelgrimstocht die hem door een prachtig weids landschap voert en hem laat terugblikken op zijn leven. Mooie film in een meditatief tempo en fraaie natuurbeelden. In weinig gelijkend op onze Camino. Wij gebruiken wel digitale middelen, slapen op comfortabele bedden en laten onze bagage vervoeren. En toch herkende ik wel de innerlijke strijd, het gevoel het bijltje er bij te willen gooien, de twijfel, maar ook de euforie. 

Inmiddels waren we liepen we over het landgoed Beekhuizen en de meanderende beek. Vandaaruit was het praktisch rechtdoor naar het station Velp, waar we onze auto weer terug vonden. Het was kwart over twee, twee graden boven nul en nog altijd zonnig. We hadden 14 kilometer gelopen. Volgende week zaterdag gaan we weer.