“It is your road, and yours alone……

Others may walk with you, but no one walk it for you” (Rumi)

Gisteravond lekker gegeten in “Mitras” om de hoek;  paddenstoelkroketjes, salade met geitenkaas, tomaatjes en garnalen en toe cheesecake. De rest van de avond hebben we het  Oerol programma doorgespit. Dat komt er ook weer snel aan; 6 juni gaan we weg voor twee weken. 
We ontbeten in de keuken van de herberg. Gistermiddag hebben we boodschappen gedaan voor het ontbijt, zelfs de verse jus d’orange ontbrak niet. 
Om 8.00 uur gingen we lopen na twee espresso gedronken te hebben bij een bakker. In de eerste instantie liepen we in de mist, hetgeen een mysterieuze sfeer gaf. Het zicht was ca. 100 meter. 

De weg naar Santiago ging op en neer. Het was maar 15 en een beetje kilometers. We liepen steeds min of meer langs dezelfde autoweg. Altijd was het gesuis van auto’s te horen en soms roken we de uitlaatgassen. Het was windstil. We liepen door een mooi landelijk gebied en over bospaden. 
Ik voelde me geen onderdeel van een grote Santiago familie en ik vroeg me af hoe ik me zou voelen wanneer ik op het plein voor de kathedraal zou staan. Met deze dagen zijn er ivm hemelvaart feesten georganiseerd; vanavond kunnen we een concert bijwonen. 
Plotseling werd ik door de eerste koekoek van dit jaar uit mijn mijmeringen gehaald. 
Met nog 8,5 kilometer te gaan, dronken we koffie uit de veldfles, niet wetend dat we binnen 500 meter “Cafetaria Posada del Peregrino Bar” zouden tegenkomen. Iedereen stopte er voor koffie en een stempel en het werd een soort van reünie. De sfeer werd uitgelaten, de begroetingen enthousiaster. 

We liepen vanaf het noorden Santiago binnen. Geen hordes pelgrims en landelijk tot het eind. Om 11.30 uur en op 3 kilometer zagen we de torens van de kathedraal in de verte. Ik schoot even vol toen twee jonge mannen ons met een biertje begroeten als ware we familie. Jawel, de Santiago familie! 
Het was 24 graden, maar de zon liet  verstek gaan. In de loop van de dag werd het broeierig. 
De laatste stempel haalden we in de “Ermitage San Caetano”. Precies om 12.00 uur brak een vuurwerk los. Dat was wel een hele bijzondere binnenkomst. 

We maakten een kolossale vergissing door onze rugzakken achter te laten in ons “Pension Campanas de San Juan”, waardoor ik me een toerist voelde op weg naar het Plaza del Orbradoiro. Ik liep het plein op en ……. niets. Het was druk. We maakten selfies, maar ik voelde niets. 
We lunchten uitgebreid in “Los Sobrinas do Padre”, waar we al vaker hebben geluncht. Ook nu werden we niet teleurgesteld; salade, piementos de Padron; gamba’s in olie, tortilla met asperges en toe een stuk Santiago cake met espresso. En natuurlijk witte wijn om onze aankomst te vieren. Tijdens de lunch zagen we de  “postbode van Correos” onze tassen naar ons Pension brengen. Dat was lachen. 
Na de lunch hebben we onze “compostela” gehaald en dat ging vliegensvlug. Binnen een half uur stonden we weer buiten. 
De rest van de middag hebben we rondgelopen. Het is druk, maar het valt eigenlijk nog wel mee. 

Het zit erop; we zijn pelgrim af. We gaan weliswaar nog wel lopen van Finisterre naar Muxia en nog een rondje rond Muxia, maar het maakt geen deel meer uit van de Camino Inglese. Vanavond gaan we nog naar de Pelgrimsmis als afsluiting.

Ik sluit af met een tekst van Huub van der Lubbe:

“Gaandeweg ga je beseffen; gaandeweg dringt het tot je door; waar de tocht je toe zal brengen; gaandeweg zie je het spoor; gaandeweg kom je erachter; gaandeweg groeit het gevoel; dat het eindpunt niets is dan een middel” 

Het is mijn weg, die ik alleen afleg.