Keep walking, one step at time (onbekend)

Om tien voor half negen vertrokken we van huis. Het was 9 graden, grijs, maar droog met een westenwind, kracht 4. Het was druk op de weg richting De Steeg, waar we de auto neerzetten. We zagen dat de IJssel haar normale waterstand weer had bereikt. Op weg naar de bushalte zag ik de eerste winterakonieten van het jaar; stralende gele zonnetjes. Bus 43 zou ons naar Loenen brengen, maar daar moesten we wel (ivm vertraging) een kwartier op wachten. Om 10.00 uur stapten we uit en liepen eerst het restaurant "De Loenermark" binnen voor een sanitaire stop en koffie met gedeelde appeltaart. Een kwartier later gingen van start. Opnieuw een onbekende wandeling over de Veluwe. 

We stapten het Loenense bos (omstreeks 1932 aangelegd als werkverschaffingsproject vanuit de gemeente Apeldoorn) binnen; een gemengd bos, min of meer rechte zandpaden, mossen, bosbessen, grillig uitgegroeide eikenbomen die de oorsprong van een eikenhakhoutbos verraadden. De zon glipte soms even onder een wolk door en deed me denken aan de luministische schilderijen van Jan Sluijters. Na een half uur bereikten we de schaapskooi. "Vroeger waren de schaapskuddes van economisch belang, vanwege de mest, wol en het vlees. Alle oorspronkelijke schaapskooien bij Loenen zijn verdwenen. In 1956 is een nieuwe schaapskooi gebouwd aan de Droefakkers. De omliggende heide wordt begraasd met Veluwse heideschapen. Vandaag de dag wordt deze schaapskooi gebruikt als overnachtingplaats voor de schapen in de herfst en winter. Eind januari tot en met maart worden hier lammetjes geboren. Wij zagen er maar twee, maar er bleken 54 lammetjes verscholen te zitten. De mest van de dieren wordt vermengd met stro en uitgereden over de eigen akkers van het Geldersch Landschap & Kastelen. Het Veluws heideschaap is een groot schaap: de ooien (vrouwtjes) wegen ongeveer 60 tot 70 kg, de rammen 70 tot 80 kg. De wol van dit schaap is vrij grof, draderig en lang. De wol is minder geschikt voor kleding, maar wel geschikt voor tapijten en dergelijke. Het Veluws heideschaap is een weinig voorkomend soort; wereldwijd leven er ongeveer1500. De schapen vormen zowel in cultuurhistorisch als in visueel-landschappelijk opzicht een belangrijk element". (bron: informatiebord in de schaapskooi). 

Na een open veld en de Trapjesberg, liepen we het bos weer in en vandaar de Zilvensche Heide op. Een prachtig gebied, ook al was het nu niet paars, maar donker. Ik moest denken aan de Veluwse schilders die dit gebied hadden vastgelegd, bijvoorbeeld Bilders. Ook ging mijn fantasie met me aan de loop en zag ik voor mijn geestesoog hoe in vroeger tijden in hutjes met rieten daken werd gewoond op deze arme gronden. De wind hadden we nu in de rug. De hoge bomen vingen veel wind. Het geluid van de branding, maar de schurende, piepende, zuchtende en tegen elkaar krassende takken hielden me weg van de strandidylle en brachten me terug in het bos. Even voor twaalf lunchten we op een bankje aan de oorsprong van de Eerbeekse Beek. De nu goed goedgevulde beek (er is zoveel regen gevallen) stroomt naar Eerbeek en was in de 17e eeuw belangrijk voor de papiermolens in de omtrek. Heel lang zaten we niet, want het was toch fris ondanks de 10 graden. We passeerden 'Landalpark Coldenhove' en liepen de Veluwezoom binnen.  Een kilometer of drie liepen we over licht stijgende en dalende zandpaden die voor paarden waren bedoeld. Best pittig!  Zo'n anderhalve kilometer voor de Carolinahoeve pikten we het Maarten van Rossum pad op. Het Veluws Zwerfpad deed de Carolinahoeve niet aan en wij hadden zin in thee en hadden dringend behoefte aan een sanitaire stop. We liepen op 67 meter hoogt. Om 14.00 uur zaten we aan de verse muntthee. 

Na een half uurtje gingen we weer op pad. Het was nog 3,1 kilometer naar De Steeg. Rechte dubbele beukenlanen, geschikt voor de jachtstoet van Willem de Derde die met koetsen naar het jachthuis De Ginkel bij Ede reden. Even voor half vier kwamen we aan bij de auto in De Steeg. Ik zag narcissen bloeien, de camelia en de rododendron. Het lijkt er toch op, dat het voorjaar in aantocht is. 

We hebben uiteindelijk 20,5 kilometer gelopen over onbekende paden (zoveel kilometers had ik dit jaar nog niet eerder gedaan, dus was ik best tevreden. Bovendien had ik geen blaren en eigenlijk geen "pijntjes").  Er valt nog genoeg te zwerven over de Veluwe; volgende week gaan we weer. "Keep walking, one step at time"