"Verwondering is een natuurlijke reactie op de schoonheid van de wereld" (Amethyst Wyldfyre)

Om 8.40 uur stapten we in de auto vanmorgen. Het was 10 graden, droog en zonnig met een krachtige westenwind kracht 6. We snotterden allebei alsof het een lieve lust was, maar met een PCM moest het vandaag gaan lukken. De auto parkeerden we in de P&R van Elst. De trein bracht ons naar Wijchen in 20 minuten. We liepen langs het kasteel Wijchen dat als een sprookjeskasteel  in de 17e-eeuwse Hollandse renaissance stijl is gebouwd. Ondanks zijn keurige renaissance uiterlijk heeft Kasteel Wijchen een lange en roerige geschiedenis achter de rug. Door de eeuwen heen is het een decor geweest van strijd, gedoemde liefde en koninklijk leven. Het kasteel is te bezoeken, als ook de kasteeltuin. Wij lieten het kasteel links liggen en gingen koffie drinken in 'Brownies & Downies' in het centrum. Wijchen is voor mij geen ongekende plaats; hier heb ik al acht keer met veel plezier lessen verzorgd op de 'KBS De Viersprong' school Over vier weken mag ik weer drie keer. 

Om 10.00 uur gingen we van start. Na twintig minuten bereikten we Alverna. We liepen het vennengebied van 'de Overasseltse en Haterse Vennen' in. Het Vennengebied met zijn prachtige rivierduinen, vennen, heide en bos, wordt beheerd door Staatsbosbeheer. Om verdroging tegen te gaan zijn vanaf 2013 maatregelen getroffen. Langs de ven randen is bos gekapt om regenwater langer vast te houden en zo het leefgebied van bijzondere planten en diersoorten, die afhankelijk zijn van heide en vennen te behouden. De kunst is nooit ver weg; ik zag berken met witte stammen in het ven staan en moest denken aan het prachtige schilderij van de Russische kunstenaar Ilja Repin, dat ik lang geleden in het Groninger museum had gezien. Het (laatste) schilderij "De boomwortels" van Van Gogh, dat hij in Auvers had geschilderd, zag ik ook terug in de boomwortels aan de ven rand. We liepen langs het golfterrein van de Golfclub de Berendonck, Dick Jan merkte terecht op, dat zij geen stikstof uitstoten. "Er zouden meer golfbanen moeten komen". Alsjeblieft zeg! We liepen langs her Munninkenveld en naderden het Wijchens Ven, "Dit langgerekte meer is eigenlijk geen ven, maar een rivierarm uit de laatste ijstijd (70.000-10.000 jaar gelden). In tegenstelling tot het Wijchen Meer is dit geen Maasbocht, maar een oude bedding van de Rijn. Door de bevroren grond in het noorden stroomde deze veel zuidelijker dan nu. Na de ijstijd slibde de rivier gedeeltelijk dicht met moerasplanten. Het moeras werd vervolgens ven, dat de boeren uit de regio de afgelopen eeuwen gestoken hebben als brandstofwinning. Het gat vulde zich weer met water, zodat de 'rivier' weer teruggekomen lijkt in het landschap" (Informatiebord).

We liepen het naaldbos in over een zandpad en de hoge bomen vingen veel wind. Het geluid van de wind door de bomen deed me denken aan rollende golven op het strand. Ik spotte warempel de eerste Atalanta vlinder en hoorde verder een koolmeesje "pompen' en een roodborstje. Om 12.00 uur kwamen we aan bij "het Pannenkoekrestaurant Sint Walrick", waar we een kop champignonsoep nuttigden. Een half uur later vervolgden we onze weg naar de kapelruïne. die gewijd is aan Sint Walrick. De plek is een bedevaartsoord. Walrick is de Germaanse naam voor de Franse heilige Saint Valéry. Deze heilige leefde rond de zevende eeuw en trok al predikend door het land. Daar gaan ook enkele legende over: hij wekte een opgehangen crimineel weer tot leven en kon mensen genezen van ziektes en van de koorts. Bij de kapel hangen mensen nu nog lapjes in de boom, om van ziekten te genezen. Ook Karel de Grote werd genezen (in het jaar 777) en uit dankbaarheid bouwde hij een kapel. De huidige ruïne dateert uit de vijftiende eeuw. We hadden helaas alleen papieren zakdoekjes mee, anders hadden we zeker een lapje opgehangen voor onze zieke kleinkinderen. Jan Rutten schreef een gedicht over deze wonderlijke plek:

"Waar Hoemannen boemannen waren, en met verzengende toorts de legende van koorts verwoestend vermoordden.

Wat rest is de herinneringen, hangend in de bomen. Wat bleef is de ruïne in het maagdelijk woud. Onder haar toeziend oog wiegt een haarband bewogen door en zucht naar vroeger"

Verder in het bos zagen we schermen langs het pad. Niet voor kikkers, maar voor marmerkreeften. Marmerkreeften zijn invasieve exoten die van nature hier niet voorkomen en ook geen partner nodig hebben om zich voort te planten. Hij kan zich wel tot 150 meter verplaatsen over land. Wanneer er niets gedaan zou worden zou de marmerkreeft de overhand krijgen in alle vennen met als gevolg dat zeldzame amfibieën zoals de knoflookpad en kamsalamander zouden verdwijnen. We liepen verder door een drassig grasland en passeerden de Kievitshofdijk of de Nijendijk en vervolgens liepen we over de Maasbandijk. De Maas is hier een heel klein stroompje. Om 14.00 uur liepen we Heumen binnen. Deze plaats had ook kasteel, waarvan op de pijlers van de brug graffiti afbeeldingen staan. Via de brug over hert Maas Waalkanaal. Langs het kanaal en dan met de weg meebuigend naar Molenhoek. We hadden 18 kilometer gelopen. De trein van Mook naar Nijmegen reed niet, dus we namen bus 83 in Molenhoek naar Nijmegen. Vandaaruit de trein naar Elst en met de auto naar huis, waar we om 16.15 aankwamen. 

Het was weer een mooie dag waarin ik me heb verwonderd over zoveel schoonheid zo dicht bij huis,