“To walk in nature is to witness a thousand miracles (Mary Davis)

Relaxt zijn we de dag begonnen; om tien uur hadden we de bus naar station Bullay.  Het treintje naar Traben-Trarbach (de MoselweinBahn) bracht ons naar Reil. We gingen etappe 14 lopen. Voor het eerst kon ik mijn D-ticket laten zien, die we in Nederland hadden gekocht voor 49 euro pm en waarmee we in april “vrij” konden reizen. Geen gedoe meer met kaartjes kopen. 
Eerst een espresso uit de thermosfles en toen gingen we van start. Tot een uur of twaalf hebben we het droog gehouden, daarna miezerde het  tot een uur of twee. 

We klommen in 40 minuten naar de Reiler Hals. De statieweg eindigde in de  Dreifaltigkeitskapelle op het hoogste punt.  Het uitzicht op Reil, de Moezel en hangviaduct van de Kanonenbahn. De naam herinnert aan de strategische betekenis van de spoorweglijn Berlijn-Metz in de Duits-Franse oorlog in 1870/71. Aan de horizon was de steilste wijnberg van Europa zichtbaar, de  Kamm des Calmonts. 
De Moselsteig dook het bos in. Het sneeuwde bloesemblaadjes. Het was een stil bos. Ik hoorde de koolmees en de (groene) specht. De bodem was bedekt met witte bloemetjes van de grote muur en van bosanemonen. Ja, allemaal kleine wondertjes! 
Rond twaalf uur passeerden we een schuilhut. Hier aten we snel (want koud) onze boterhammen op met uitzicht op Alf aan de linkeroever van de Moezel en Bullay aan de rechter. Links van ons zagen we de Burg Arras. 
Via de Drieschhutte en uitzicht op Punderich, waar we zagen hoe hoog het water stond, liepen we door het bos naar de uitkijktoren Prinzenkopf. Dit was het hoogste punt vandaag: 240 m. De toren zelf is 22 meter hoog en geeft een prachtig uitzicht op het Zeller Land met de wijndorpjes langs de 14 km lange Moezelbocht en het Pundericher hangviaduct. Het was zichtbaar hoe de loop van de Moezel, die de flessenhals het “schiereiland ” Barl omspoelt. “Dieser Panoramablick ist tadellos  (perfect) und kolossal”, aldus kroonprins Friedrich Wilhelm de vierde van Pruisen, naar wie de toren is vernoemd. 
Nog geen kilometer verder passeerden de Marienburg, gelegen op een bergrug, waar de  bocht van de Moezel bij de Zeller Ham zich tot minder dan 300 meter vernauwt. Meer dan 1000 jaar geleden stond hier al een burcht. In 1146 werd op dezelfde plek een Augustinessen-klooster opgericht. In 1515 werd het klooster ontbonden en werd in de plaats daarvan een versterking gebouwd,  die in 1650 door Franse hulptroepen werd verwoest. In de baroktijd werd met de bouw van de Marienburg begonnen. Het is een landschappelijke en historische gedenkwaardige plek, maar ook uit kunsthistorisch oogpunt een belangrijk bouwwerk. Vandaag de dag fungeert het gebouw als gastenverblijf, conferentiecentrum en onderwijsinstelling voor de jeugd. 

De Moselsteig  vervolgde haar weg om de Zeller Hamm met uitzicht op de omringende wijnbergen. Langzaam daalden we af naar Kaimt. En toen was nog maar tien minuten naar de camping, waar we even na half drie aankwamen. We werden begroet door het nijlgans echtpaar met zes pulletjes. 
De wandeling stond te boek als “licht”, maar daar was ik niet mee eens. Het was weliswaar maar drie  en een half uur lopen, maar wel met 405 m stijgen en 425 m dalen. Het diepste punt was 90 m, het hoogste 240 m. Het was wel weer een fraaie wandeling en ondanks de sombere voorspelling, viel het weer best mee. Morgen niet, er wordt 11 mm regen verwacht. We gaan waarschijnlijk een dagje naar Koblenz