Achter de wolken schijnt de zon! Echt waar!

Gisteravond hebben we prima gegeten in “Morante Gabino”, vlakbij de kerk: couscous met groenten, piementos en tonijn. Aardige bediening, heel licht en fris ingericht. Na “thuiskomst” heb ik gezien hoe de Nederlandse inbreng tijdens het Songfestival terecht roemloos ten onderging. Ik heb de uitslag niet afgewacht; mijn ogen vielen dicht. Het was doodstil, niets of niemand hield ons uit de slaap.

We konden niet eerder dan dan 8.30 uur ontbijten, maar het was het wachten waard. Het ontbijt was zeer uitgebreid en smakelijk. Mij werd (met een glimlach) door een van de andere gasten pessimisme verweten, toen ik zei dat het zou gaan regenen. Buienradar bleek volledig gelijk te hebben; tot elf uur hebben we in de stromende regen gelopen. 
Liendo heeft fraaie huizen. Ik zag voor het eerst een wegkruis uit vroegere tijden. Langzaam klommen we over een stenig pad, liepen langs de Ermitage de San Julian, waar al in de 9e eeuw pelgrims hebben langsgelopen en hadden uitzicht op het Playa de San Julian, de steile rotsformaties en de Bocht. Prachtig, ondanks de regen. Het stenige pad met plassen in het plakkerige leem, was spekglad en klom langzaam tussen stekelige brem, struikwinde, valeriaan en kamperfoelie. Er graasden bruine koeien, die zich niet lieten verstoren. Laredo werd zichtbaar in de diepte. De afdaling was steil en glad. 
Laredo heeft een heel aardig middeleeuws centrum met smalle straatjes. We namen de tijd om een beetje op te drogen in een bar. Na de koffie, gingen we verder en het was droog! En het bleef droog! Later op de dag heeft de zon zich zelfs laten zien! 
Via een vijf kilometer lange saaie strandboulevard (“Paseo maritimo”) met een muur van flats, die grotendeels onbewoond waren, liepen we naar de plek (Puntal) waar we met een bootje de overtocht maakten naar Santona. 
Hier hebben we een lekkere “bocadillo” met kaas en tomaat gegeten op het terras van “Portius Vae” aan een leuk pleintje. Bij de VVV haalden we onze stempels. Het was fris; 14 graden. We zetten er stevig de pas in, liepen langs een grote gevangenis naar Playa de Berria, waar we over het strand liepen. We dronken thee uit de veldfles en wilden toen onze weg bovenlangs vervolgen. De New Yorkers, die we al een aantal keren waren tegengekomen, kwamen net naar beneden en raadden het pad ten stelligste af; te gevaarlijk, omdat het glad en stijl was. Dat risico namen wij ook niet. 
Gevolg was, dat we acht kilometer langs de CA-141 moesten lopen over de vluchtstrook, niet geheel ongebruikelijk. 
Via Armani’s en Helgueras kwamen we aan in Noja. 

We hebben weer een aardig onderkomen, “Posada El Mies”, waar we allervriendelijkst zijn ontvangen. Onze tafel is al gereserveerd in “Restaurante Arillo”, ons aangeraden. 
We hebben vandaag 24 kilometer gelopen. Lekker gelopen, geen spoor meer van blues. Zo gaat het altijd; alles gaat voorbij! Morgen naar Guemes, een korte etappe.