De derdedagblues

Wat was ik blij om half aangekomen te zijn op ons overnachtingsadres, “Posada Boutique La Torre De La Quintana. Ik was kapot! We hebben “maar” 23 kilometer gelopen en op een venijnig klimmetje van 200 meter na,  viel het stijgen en dalen vandaag ook wel mee. Het was echter niet de mooiste etappe en het weer hielp ook niet mee. 

Het was grijs, maar droog en 14 graden toen we om 8 uur vertrokken. We dronken een espresso in “La Espiga” en nog een in “La Penascal”. Om de stad uit te komen, moesten we uitlaatgassen “happen”. We liepen langs een arena voor stierengevechten. Vervolgens hebben we anderhalf uur langs de A8 gelopen onder de paraplu. Eindelijk boog het pad af en liepen we over een kustpad, dat we deelden met bruine geiten en schapen. Prachtig uitzicht! De wind trok aan de paraplu, het ging maar net. 
In “Taberna Eliza” in Islares dronken we koffie met cake en haalden we een stempel. Het was 10 uur. De poncho moest aan. Miezel werd regen. 
Nu moesten we langs de N-634 lopen, wel met uitzicht op zee. Ik spotte de kerriebloem en later munt en  bosaardbeitjes, die prima smaakten. We bogen af het binnenland in. 
 

In een bushalte in Rioseco aten we onze lunch. Hierna kwam de klim van 200 meter, waaraan geen einde aan kwam voor mijn gevoel. Mijn schouders brandden. Mijn spieren hadden er geen zin meer in. Ik zocht de afleiding in de bloemensoorten, die ik nog niet eerder had gezien: hepatica americana, amandelwolfsmelk, robertskruid, kruisbladwalstro en vergeet-mij-nietjes. Wanneer de miezel werd afgelost met regen, werd mijn blikveld niet groter dan twee meter. Ik zag niet veel meer dan plassen op het bospad tussen de eucalyptusbomen. Het was buffelen. Ineens herkende ik het: dit was de derdedagblues! Morgen is het over! 
Via Tresagua, Lugarejos (meer boerenzwaluwen dan mensen) en Barrio de Rocillo, liepen we Liendo (Hazas) binnen. Eindelijk! 

Morgen een nieuwe dag met nieuwe energie!