Landelijk idylle in het binnenland

Gisteravond voor de verandering pizza gegeten. Dat was een goede keus. 
Er werd speciaal voor ons iemand ingevlogen om het ontbijt al om 7.30 uur te kunnen verzorgen. Op twee croissantjes, verse jus en thee moest het vanmorgen gaan lukken. De koffie dronken we in “Bar Una” om de hoek. Even na 8.00 uur begonnen we aan de etappe van 30 kilometer naar Ribadesella. Ik had er zin in. 

Als iemand mij zou vragen wat het geluid was wat mij het meest bijgebleven is op deze Camino, zou ik zonder twijfelen zeggen “Koeienbellen”. Laat ik nou altijd gedacht hebben, dat koeienbellen exclusief bij Zwitserland horen, maar dat klopt dus niet. Koeien en paarden hebben ze beide om en zo hoor je dus de hele dag bellen. Fijn gehoor! Ook de roodborsttapuit en de putter horen bij deze Camino. 
De geur van vandaag was de geur van pas gemaaid gras. De kleur, het blauw van de lucht waar witte wolken in dreven. 
Het was een prachtige dag met het wonderschone idyllische landschap en heerlijk wandelweer; van 17 tot een piek van 20 graden. Zo warm hadden we het nog niet gehad. Ik heb met ingesmeerde blote armen gelopen!

We zijn door veel dorpen gelopen: Poo (met een prachtige -dichte- kerk);  Celorio (badplaats waar alles dicht was, maar de  Playa Celorio een plaatje was); Barru (met de schilderachtig gelegen kerk Nuestra Señora de los Dolores de Barru aan het water); Niembro (met de Capilla d’Animas in de bocht). We passeerden de ruïne van het klooster San Antolin de Bedon en de rivier de Bedon. Kort daarna het Playa de Dan Antolin de Bedon; kiezelstrand met diepe geulen. Het dorp Naves was alleraardigst met kleurige villa’s. We dronken thee bij een bar en zagen “onze Argentijnse” weer terug. We gaan meer mensen herkennen en maken kleine “lullepotjes”. Villahornes lieten we links liggen, maar in Nueva de Llanes hebben we geluncht op een kinderspeelplaats in de zon. Er volgde een klimmetje en een pad door de wei met koeien naar de Iglesia de San Pedro, die natuurlijk dicht was. Voor de kerk stond een kruis met onze vriend Santiago. Het pad door het bos was prachtig. Een beek met een middeleeuwse brug markeerde de gemeentegrens van Ribadesella. In Cuerres dronken we thee uit de veldfles. Nog 6,7 kilometer te gaan. Het ging lekker.  De hortensia’s bloeien, het vingerhoedskruid, de vlasleeuwenbek en het weideklokje. Ik zag ook heel veel tongorchissen op een plek bloeien, zo bijzonder. 

We liepen door weilanden met fruitbomen en links van ons de bergketen van de Sierra de la Cueva Negra. We passeerden het naambordje met Ribadesella. Ik had 30 kilometer gelopen zonder problemen! De laatste kilometer fantaseerde ik over het alcoholvrije biertje, dat steeds groter werd. 
Ons onderkomen lijkt in de berg gebouwd. Het heet “Hotel Arbidel”. Kamer en badkamer zijn piepklein, zeker als je het afzet tegen het hotel van gisteren, maar het is erg sfeervol. 
We zijn eerst dat biertje wezen nuttigen voordat we zijn gaan douchen.

Ribadesella ligt aan de monding van de Rio Sella. Er loopt een boulevard langs het water en aan de kant liggen felgekleurde vissersbootjes. De boulevard wordt geflankeerd met hoge gekleurde huizen met op de begane grond winkels. De horeca was nog dicht. Na ons biertje deden we boodschappen bij de “Dia”. 
En nu is het mijn beurt om te douchen. Morgen 21 kilometer naar Colunga!