“Niemand verdwaalde ooit op een rechte weg" (Johann Wolfgang Goethe)

Na het uitgebreide ontbijt  nam ik om 9.30 afscheid van Marleen. Logies, diner en ontbijt: 36,50 euro! Voor niets dus. 
Ik moest meteen de poncho aan. Het miezerende en het was 10 graden. De verwachting was, dat het nat zou zijn, maar niet de hele dag zou regenen. Met frisse moed ging ik op stap, terug naar de Graft, over hetzelfde fietspad naast de Provinciale weg. Ik hoorde koeien loeien en weidevogels. Een reiger zat als een oude man ingedoken aan de slootkant. 
In de Graft was er een gewezen weeshuis, een zorgvoorziening, een school en de bus rijdt door het dorp (890 inwoners). In een bushalte plakte ik een blaar af op mijn linkerhiel. Wederom een plek waar ik met wandelwol weinig mee kan. Ik heb toch het vermoeden, dat mijn sokken de boosdoener zijn. Ik trek morgen weer de antiblaren sokken aan, die ik in het Mullerthal heb gekocht. 
Een kilometer later liep ik het fotogenieke dorp de Rijp binnen. Het dorp telde op 1 januari ‘05 4.020 inwoners. Op 7 januari 1654 heeft een gigantische brand het hele dorp in de as gelegd, maar zijn het kerkje (1529) en het Raadhuis (1630) als een wonder gespaard gebleven. De Rijp was in de 17e, 18e en 18e eeuw zeer welvarend dankzij de walvisvaart. Door inpoldering van de Schermer, het Starnmeer en de Beemster raakte de Rijp zijn directe verbinding met de Zuiderzee kwijt en daarmee kwam er een einde aan de walvisvaart. De beroemde inpolderaar Adriaanszoon Leeghwater is in 1575 in de Rijp geboren. Hij stond aan de wieg van de drooglegging.
Tot mijn grote genoegen was “De Walvis” open (de eerste horecagelegenheid in drie dagen!) en trakteerde ik mezelf op een dubbele espresso. Om 10.45 ging ik weer lopen, zonder poncho. Het zou nu even droog blijven. Wat een zegen! Ik liep over een dijk, die in bezit werd genomen door (veelal rode) Ferrari’s. Ik dacht er dertig te tellen totdat ik me realiseerde dat ze rondjes reden. Tja, je moet iets met zo’n dure bak onder je kont. 

Ik passeerde Fort Spijkerboor (1887), onderdeel van de Stelling van Amsterdam en ging met het pontje over. “Het Herenhuis” heeft helaas geen uitbater meer. Ik liep de Oudelandsdijk op met aan mijn rechterhand de Knollendammervaart. Ik liet twee  hard pratende wandelaars passeren. Ik zag een meerkoet “met opgetrokken schouders” en goor water geloosd worden in de sloot, die al hoog stond. Het Wormer- en Jisperveld is erg nat. Het is een van de rijkste vogelgebieden van Nederland. Opnieuw een dag met praktisch alleen verharde paden. Ik zag Wormer in de verte opdoemen met hoogbouw. Ik liep vooralsnog langs prachtige stolpboerderijen, molentjes en heel veel weidevogels. 
Als vanzelf (het waren praktisch rechte wegen vandaag; probeer dan maar ‘s te verdwalen) loop je Oost-Knollendam (1434) binnen. Ik zag de bergenia, de smeerwortel en de magnolia bloeien in tuinen. Het was 12.30 uur. Ik nam de tijd om iets te drinken, maar zag tot mijn schrik dat ik mijn thee en koffie bij Marleen had laten liggen. Ik wist  dat er een supermarkt in Wormer zou zijn, dus daar vestigde ik mijn hoop op. 
Ik liep langs een begraafplaatsje uit 1874, een van de twee begraafplaatsen in Nederland die geheel in particuliere handen is. De doden liggen er prachtig! 
Op het moment dat ik het Wormer-en Jisperveld binnenliep, begon het te stortregenen. Ik werd afgeleid door de nijlgans met tien pullen en een grutto en kieviet vlak voor me. Een kakofonie van geluid. Ondanks de regen werd ik zo gelukkig van al die voorjaarsgeluiden. Ik hoorde en zag behalve de grutto en de kievit, scholeksters, wulpen, tureluurs en een witte kwikstaart. 

Na binnenkomst in Wormer (12.880 inwoners) raakte ik de markering kwijt en liep ik op de navigatie naar de Dorpsstraat, waar ik mezelf  een lunch had beloofd in “De Huiskamer”, maar helaas was er een besloten feestje aan de gang. Ik zag een pinautomaat, haalde geld en haalde in de Vomar een maaltijdsalade met garnalen. 
Ik was er al vier keer langs gelopen, bleek later, maar rond half vier belde ik aan bij Rob en Corrie. Ze wonen vlakbij de Cargill fabriek, die iets met cacao te doen heeft en de voormalige PTT toren, die al van verre is te zien. Opnieuw een lief stel dat de “Vrienden op de fiets of aan de wandel” een warm hart toedraagt. Na het gebruikelijke praatje, liet Corrie mij de zolderverdieping zien die ik mocht gebruiken; een slaapkamer en een aparte zitgelegenheid waar ik nu zit te schrijven. Er is een tv, maar dat geloof ik wel en natuurlijk een waterkoker, thee en koffie. 
Ik heb me gedoucht, heb gegeten en DickJan uitgebreid gesproken. 
Er is weer een dag voorbij; vandaag 16 km gelopen. Morgen 25 km, maar wel met droog en zonnig weer! Daar kan ik me nu al op verheugen.