“Bij slecht weer kun je wel lekker met je hoofd in de wolken lopen" (Loesje)

Vandaag mezelf meerdere malen afgevraagd waar ik aan begonnen was en of het nog wel leuk was. Hoewel ik wist dat het vandaag een regenachtige dag zou zijn, is het van een andere orde als je daadwerkelijk van 9 tot 15.30 uur in de regen loopt, en alle horeca dicht is. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Niet geweldig geslapen, maar dat lag niet aan het bed of kamer. Om 8 uur was ik schoon aan de haak klaar voor het ontbijt, maar mijn gastvrouw niet; ze had zich verslapen. Geen probleem, ik had de tijd. Ik werd niet voor 17.00 uur West Graftdijk verwacht. Wederom een uitgebreid ontbijt met eitje. We ontbeten samen en ik kwam erachter dat ze 67 was. Onder het toeziend oog van poppen en foto’s aan de wand, at ik met smaak. Voor onderweg gaf ze nog een plak ontbijtkoek mee. Ik kon niet weigeren. Na koffie op de kamer, was ik zover; om 8.45 uur nam ik afscheid en wenste ik haar alle goeds toe. 
Even had ik de hoop, dat de poncho niet  aan hoefde, maar dat was ijdele hoop. Hij is niet meer uit gegaan. Het was 10 graden. 
 

De eerste vier kilometers langs bedrijventerreinen met vierkante dozen waren vreselijk saai. Wind op kop. Ik hoorde wel scholeksters. Zouden die op de platte daken van de dozen broeden? Geen idee. 
Het waren rechte fietspaden waar ik over heen liep. Ik heb vandaag zo wie zo veel over verharde wegen gelopen. Een grauwe gans en een fazant hielden me tijdelijk gezelschap. Ik ben de hele dag geen wandelaar tegen gekomen, wat natuurlijk niet vreemd was. Een nijlgans liep als een mannequin; het ene pootje voor het andere waardoor hij heupwiegend liep.
Ik zag de riebes en het groot hoefblad bloeien. Ai, hoog in de lucht geen vogels, maar lawaaischoppers. De hele dag vlogen vliegtuigen laag over; Schiphol is niet ver weg. 
Om 10.30 verliet ik eindelijk het bedrijventerrein en stapte ik de polder in. Onmiddellijk hoorde ik de grutto en de scholekster en zag ik de kieviet dansen en buitelen in de lucht. Ik voelde, dat ik teveel gewicht mee droeg en leegde mijn waterfles en dronk een halve liter drinkyoghurt. Zo, dat scheelde. Het bananenbrood van de Spar was droog en haalde het niet bij die mijn schoondochter maakt. 
Ik liep langs de Noordermolen uit 1589; de krachtigste molen van Nederland. De molen kan 140 m2 per minuut opvijzelen. Ik zocht via de Seek app een geel bloemetje op en dat bleek de spiesraket te zijn. Grappige naam. 
Het pontcafé was gesloten, dus toen maar gelijk met het gratis pontveer over het Noord-Hollandse Kanaal, dat Amsterdam via Den Helder met de Noordzee verbindt (tussen 1823-1825 gegraven). Via kaarsrechte wegen liep ik onbeschermd tegen tegen en wind door de polder. Een rood figuurtje dat nog enig kleur geeft aan het verder troosteloze landschap. Ik passeerde Molen K, een van de molens die in 1635 het Schermer hebben drooggemalen. In 1929 nam het elektrische gemaal Juliana de taak over. Ik zag een kuifeend met blauwe snavel net voordat ik het dorp Driehuizen binnenliep. Het dorp had in 2021 245 inwoners. Het is een dorp te midden van de weilanden (Eilandspolder). Meer dan een rijtje huizen, een paar stolpboerderijen, een kerkje en een cafeetje ( ook dicht) is er niet. In een bushalte at ik mijn lunch op. Het was koud. Op mijn linker grote teen zat nu een blaar, die was niet preventief te behandelen met wandelwol. Voor de rest geen enkele blaar! 
Na 30 minuten weer in de benen gegaan. Mijn knieën waren stijf. En de regen hield maar niet op. Via een zompig weiland met spekgladde bruggetjes en een natte grasdijk liep ik tussen de brand- en grauwe ganzen. Via het lintdorp Noordeinde (80 inwoners) met een onopvallend kerkje uit de 19e eeuw, een doopsgezinde Vermaning en een café (dicht), liep ik de Graft binnen. Graft heeft 890 inwoners en geen voorzieningen. Het Grafter Raadhuis uit 1613 in de Hollandse Renaissance stijl herinnert aan de goede tijden van welstand van weleer door de haringvangst en later de walvisvangst. ‘t Kleinste (snoep)winkeltje van Nederland Bram en Aagie was niet open. 
Ik heb in Graft mijn gastvrouw in West Graftdijk gebeld. Ik was niet welkom voor 17.00 uur, maar alle horeca was dicht en het weer was zo slecht. Ik hoopte dat ik eerder mocht komen. Ik sprak haar voicemail in en hoopte er maar het beste van.

Nog drie kilometer langs de provinciale weg. Saai! Een bergeend hobbelde door het gras, een prachtige stolpboerderij in de verte en verder regen. 
Het woonhuis bleek aan het begin van het dorp te liggen. Opnieuw trof ik een vriendelijke vrouw Marleen (1954, Breda) genaamd, aan, die me gastvrij met paasbrood en warme thee begroette. In mijn schoenen deed ze kranten en jas, poncho en broek werden in de badkamer te drogen gehangen. De slaapkamer is ruim en van alle gemakken voorzien, ook van tijdschriften. 
Volgens afspraak heeft ze gekookt voor me, een driegangenmenu, onder andere een visstoof. Het was echt fantastisch! We bleken veel overeenkomsten te hebben, zoals dat we allebei in de zorg gewerkt hebben, groenliefhebbers, wandelaars en kunstminnend. Gespreksstof genoeg dus. 
Een geweldig adresje! 

Dag twee is achter de rug, 20 kilometer gelopen. Morgen weer zo’n natte dag. Ik kijk er niet echt naar uit. Het is een korte etappe naar Wormer. Ik ga natuurlijk door!