“Wanneer woorden de stilte verbergen, ….

luister dan naar de stilte en niet naar de woorden (Ray Grigg).

Eerstelingen van het jaar waar we minder blij mee waren vannacht, waren de muggen die ons uit onze slaap hielden. En hoe naïef waren we geweest; ineens zagen we gif staan en overal horren. En ik gisteravond Madrid Tennis Open gekeken met de ramen open. Ik zag de twintigjarige Carlos Alcatraz winnen, terwijl de muggen vrolijk naar binnen vlogen. 
Dankzij de Pinxtos in Portugalete gistermiddag, hadden we vandaag nog voldoende brood voor ontbijt op de kamer (deze was niet inbegrepen) en de lunch. 

Om 8 uur liepen we buiten. Het was 13 graden en hoge sluierbewolking schermde de zon af. Er waren vier wandelaars voor ons, drie achter ons. In een kleine file liepen we de hoge trap op naar een fraai aangelegd kunstpad met uitzicht op prachtige rotsformaties en een rustige azuurblauwe zee. De Via Verde El Piquillo is van oorsprong een spoorlijn, gerelateerd aan de mijnbouw, die hier eind 1900 tot in de 70er jaren in de vorige eeuw heeft plaatsgevonden. Stille getuigen in het landschap herinnerden hieraan. 
Het landschap kleurde geel door de brem en verder bloeiden er paarse akelei, de zuidwindelelie, varens, en paars slangenkruid. Op een richel stonden bruine koeien. Groepjes senioren liepen ons in een straf tempo voorbij. Op een klif stond een werkende fabriek, waarvan onduidelijk was wat ze produceerde (iets met Fluor 🙈 ) We daalden af naar Onton en klommen vervolgens 200 meter heel geleidelijk via Baltezana naar het hoogste punt Alto de Helguerra (250 meter). Vervolgens zetten we de daling in via de Via Verde Translavina, ook een oud mijnspoorlijntje. We passeerden Otanes links van ons. Honden achter hekken of aan de ketting blaften luidruchtig. Onderweg kochten we appels bij een mobiele groente en fruitkar. 
Vandaag heb ik veel subtropische planten gezien: sinaasappel.- en citroenbomen, rode lampenpoetser, bananenbomen, engelentrompet en verder de Japanse mispel en steenzaad. Gierzwaluwen vlogen boven ons hoofd. Ik zag kruipend zenegroen, margrieten en gevlekte dovenetel. We liepen in de schaduw van bomen: eucalyptus, de tamme kastanje, plataan, eik en acacia. Inmiddels was de zon door het wolkendek gaan schijnen en waren de temperatuur opgelopen naar een aangename 20 graden. We dronken koffie en namen we de tijd voor de lunch. Er was onderweg geen horeca.
De stilte was prettig en gaf ruimte voor verdieping We legden ons huwelijk onder een vergrootglas en kwamen tot de conclusie dat we nog steeds samen oud wilden worden. In de stilte was de vertrouwdheid voelbaar en had geen woorden nodig. 

Satullan kwam in beeld. In “Café Parada” namen we nog een espresso voor de stempels. Nu was het nog anderhalf uur naar Castro Urdiales. Even liepen we langs de A8, maar toen door landelijk gebied met kleinschalige landbouw. Hier geen raaigras, maar ruig en kruidenrijk grasland. Boven een beekje vlogen grote libellen.
Het duurde zeker nog een half uur voordat we in het centrum en bij de haven aan kwamen; het is een grote stad van 35.000 inwoners. Onderweg kwam ik nog ten val met als gevolg kapotte knieën. 
Even na drie uur vonden we “Hosteria Villa de Castro” (Los Huerte 2). We hebben een hysterisch kitscherige kamer, inclusief een schilderij met aangeklede aap, zacht groene en roze kleurtjes. Marit van 5 vindt het geweldig. 

Ik heb vandaag lekker gelopen; 23 kilometer zonder klachten of blaren. We zijn gedoucht, het is tijd voor een alcoholvrij biertje! En we moeten boodschappen doen voor het ontbijt; 8.30 uur vinden we te laat. Morgen naar Liendo!