“It’s your road, and yours only…..

Others may walk it with you, but no one walk it for you” (Rumi)

Gisteravond hebben we de lunch ingeslagen voor vandaag en daarna zijn we naar het strand gelopen. Het was opvallend, dat alleen jonge mensen in grote getale op het strand waren, alsof ze uit hun winterslaap waren ontwaakt en nu hun jeugd vierden. Ook viel het ons op, dat jong en oud zich een weg spoedden naar of van de sportschool of hard liep. Niet alleen gisteravond, maar ook vandaag waren veel mensen heel sportief bezig. Zowel gisteravond als vanavond hebben we “pintxos” gegeten bij Ramuntixo Berri; vis (zalm, sardientjes, ansjovis en langoustines), gegrilde groenten en een aardappelgerecht (tortilla en aardappelen in aoili), overgoten met een verrukkelijk wit Baskisch wijntje (Txakolina). Heerlijk!

Vanmorgen werd ik om 6 uur uitgerust wakker. Het ontbijt deelden we met drie alleengaande vrouwen en vier mannen, waarvan er twee samen wandelden. Er werd nauwelijks gesproken; ieder was met zijn of haar eigen ding bezig. Het ontbijt bestond uit een “tosta” (geroosterde boterham) met jam en kaas, jus en thee. Voor de liefhebber was er melk met iets er in. 
Ik keek rond en werd ineens heel onzeker. Ik zat daar met een wandelrok met een T-shirt wat qua kleur naadloos er bij paste, lange oorbellen en een lijntje onder mijn ogen. Ik zag er niet echt uit als een pelgrim. O, ik was weer aan het vergelijken. Stop! Ieder loopt zijn eigen Camino. Ja, we zijn luxe pelgrims met bagagevervoer en gereserveerde bedden en wat dan nog? We lopen dezelfde afstand! Oké, mijn schaduw liep al vooruit, voordat ik een stap buiten de deur had gezet. Dit was een confrontatie met mijn valkuil. Even slikken en weer verder.

Even na achten gingen we de deur uit. Eerst even een espresso bij “ El Café de Gros” en brood halen bij de bakker. Het oude centrum lieten we links liggen. De geur van de zee prikkelde in mijn neus voordat ik de Atlantische oceaan had gezien. En daar was ze: diepblauw en vlak. Het strand van la Cocha (schelp) was nagenoeg leeg op een kunstenaar na die een roosvenster op het strand tekende en een paar moedige zwemmers. Aan het begin van het strand bevindt zich het decoratieve raadhuis. Vervolgens liepen we langs het voormalige koninklijke Badhuis, nu het Talaso-Sport-Centrum. Aan het eind staat de zomerresidentie van koningin Maria Cristina, Palacio de Miramar. Nadat we door het tunneltje met oceaankunst van Victor Gorkoetxea en Xabier Barrutieta (2016) waren gelopen, liepen ervan de kust af en begon de klim via een trap. We werden beloond met een prachtig uitzicht; de vorm van de schelp van de baai was nu goed zichtbaar. 
De weg zou vanaf dit punt glooiend langs de kust lopen met uitzicht op zee. We liepen door een groene oase,  dat buitengewoon aangenaam was. Het was geen 29 graden meer, zoals gisteren, maar zo rond de 22 met een blauwe, wolkenloze lucht. Perfect wandelweer! 
Ik heb heel veel prachtige bloemen en planten gezien:  dagkoekoeksbloem, gele lis, oostindische kers, acanthus, vijg, aronskelk,tongvaren, wilde roos, akelei, mannetjesorchis, steenzaad en zuidwindenlelie en dan zal ik er best nog wel over het hoofd gezien hebben. Ik hoorde een haan kraaien, snoof de geur van pas gemaaid gras op, zag koeien grazen en telkens weer de diepblauwe zee. 

Drie kilometer voor Oiro lunchten we op een idyllisch plekje in de schaduw naast een bron en een stenig pad, dat al in de middeleeuwen werd genoemd als verbindingsweg tussen Orio en Igeldo. We daalden af via dit stenige pad en genoten van het uitzicht op de omringende groene bergen. Storend hoorbaar was de snelweg San Sebastián-Bilbao. We kwamen uit op een kleine wijngaard. Even moesten we langs de valrail lopen om vervolgens een steil klimmetje te maken naar het 13e eeuwse Hermitage San Martin, gewijd aan de Heilige Martin van Tours. Helaas dicht. Van hieruit was het tien minuten naar Oiro. Een vissersdorp aan de Rio Oiro, dat welvarend was geworden met de walvisvaart. Een mooi dorpje met stijle steegjes met 15e en 16e eeuwse huizen, de 17e eeuwse Iglesia de San Nicolas de Bari (ook dicht) en een plein met terrassen. Daar zagen we wandelaars terug die we eerder op de dag gezien hadden. Het is niet de Camino Frances qua drukte, maar we lopen zeker niet alleen. 
Na twee alcoholvrije biertjes, namen we de Euskotren terug naar San Sebastián. We liepen langs de 19e eeuwse uit zandsteen opgetrokken Cathedral del Buen Pastor, maar ook deze bleek gesloten. Gelukkig hebben we stempels gescoord bij onze receptie en bij de bar in Orio; van de kerken moesten we het vandaag niet hebben. 

Nu zit ik met de ramen open te schrijven op bed. Het is heel levendig in onze straat. Van slapen is voorlopig geen sprake; er is een enorm geroezemoes beneden ons. 
Ik heb enorm genoten vandaag. De kleuren groen en blauw waren dominant. We hebben door stille bosschages gelopen, waar alleen de vogels en de golven op de rotsen hoorbaar waren. Ik heb heel veel  bloemen gezien. Het is zo groen nu! En dan de blauwe onmetelijke oceaan, zo mooi. Morgen gaan we verder waar we gebleven zijn; van Oiro naar Zumaia. Vandaag hebben we ca. 19 kilometer gelopen. Het was een heerlijke dag! Helaas toch een blaar opgelopen onder mijn kleine teen links. Morgen dik in de schapenwol inpakken.