“Onderweg is ‘t altijd nu” (Willem Vermandere)

Waar kom je dat tegen; in een wereldstad met open raam slapen? In dit hotel was het mogelijk. Om 5 uur werden de vogels wakker en reden de eerste scooters door de straat. Ik draaide me nog eens om en werd uiteindelijk om 7 uur wakker. Na een beker thee op bed (de waterkoker is natuurlijk weer mee), stapten we uit bed en een uurtje later zaten we aan een frans ontbijt, dat wil zeggen een croissant, een stuk baquette (op welk tijdstip van de dag dan ook, altijd vers), jam en yoghurt. 
Onder een wolkenloze blauwe lucht en met 10 graden liepen we naar station Montparnasse. Eerst een espresso aan de bar bij “Le Bouquet” om de hoek. Onderweg viel opnieuw op, dat de fietser meer ruimte heeft gekregen en dat de auto is teruggedrongen in de stad. 
Het station is betrekkelijk nieuw en is vooral voorzien van horeca. Zichtbaar liepen militairen en politiemensen met grof geschut.
Wij kochten de lunch in en dronken nog een espresso. 

Het was enorm druk met instappers. Het achterste deel van de trein ging naar Lourdes. Ieder zijn of haar eigen pelgrimage. Wij gingen naar Hendaye (14.47) aan de Frans-Spaanse grens via Bordeaux-St. Jean (12.14), Dax (13.28), Bayonne (14.03), Biarritz (14.16) en St. Jean- de Lux- Ciboure (14.47). De TGV vertrok precies op tijd om 10.08. We werden bedankt via een opschrift op de coupé, dat we met de trein reisden en daardoor de CO2 uitstoot hielpen verminderen. Graag gedaan! 
De trein was van alle gemakken voorzien en buitengewoon comfortabel. 

Nadat we door de “banlieues” reden met hoge flats waar je niet vrolijk van werd en die je tot diepe dankbaarheid stemmen, liep de snelheid op tot ruim 300 kilometer per uur. De immense felgekleurde gele koolzaadvelden en andersoortige landbouwarealen trokken aan ons voorbij. Weinig bebouwing. Af en toe  werden we gepasseerd door nog zo’n snelle jongen. Soms klapten mijn oren dicht door de druk. Voor Bordeaux-St. Jean verscheen hoge nevel, die de lucht een beetje versluierde. We reden over de rivieren La Dordogne en Garonne. Wat opviel was de lage bebouwing en dat er veel werd gebouwd aan het spoor. Stipt op tijd verlieten we het station Bordeaux - St. Jean, dat overigens een mooi stationsgebouw heeft. 
Ik zag  de eerste klaprozen van het jaar op het taluud bloeien, tussen de stenen, tegen wil en dank.  Acacia bomen bloeiden. Vervolgens reden we kilometers door een enorm saai, vlak landschap met rijtjes aangeplante naaldbomen, die  er “vermoeid” uitzagen met dode bruine punten en kale takken van onderen, net als de eucalyptusbomen. Het oogde erg droog. Enorme beregeningsinstallaties stonden op het veld. Ik werd er niet vrolijk van. De trein reed na Bordeaux een stuk minder snel en dat zou zo blijven.

Na Dax (een klein provinciestadje met 20.000 inwoners) veranderde het landschap; geen naaldbomen meer, maar loofbomen, meer bebouwing, koeien en kleinschalig landbouwgrond. De dorpjes kregen een meer zuidelijke uitstraling met wit gepleisterde muren, terracotta kleurige Provençaalse halfronde dakpannen en (blauwe) luiken, bloeiende oleanders en palmbomen. In Bayonne zagen we de mensen met korte broeken rondlopen. Zo te zien een aantrekkelijke plaats. Tien minuten later liepen we Biarritz binnen, een bekende mondaine badplaats. De trein liep praktisch leeg. Vervolgens reden we langs een diepblauwe zee, huisjesparken, pijnbomen en oogverblindende witte vierkante huizen met particuliere zwembaden. Op het bord Saint-Jean-de-Luz-Cibourne werd deze plaats in het Baskisch aangeduid. 
Om 14.47 uur kwamen we aan in het Franse Hendaye. De warmte viel als een deken over ons heen; het was 35 graden. In een klap was het hoogzomer; dat was even wennen. Met de lokale trein Euskotren (zag er uit als een metro) reden we Spanje binnen, Irun, het beginpunt van de Camino de Norte. Op  veel haltes met onuitsprekelijke Baskische namen waar je tong over struikelt, werd gestopt. Ik zag onderweg de witte bloemen van de talrijke Acacia bomen, lijsterbes en jasmijn. Na een half kwamen we aan op Amara Donostica, op de minuut op tijd. Het was een klein half uurtje lopen naar het “Koba Hostel” (Carquinzano 5 - Bajo 20001). Nu kon DIckJan zijn vorderingen van zijn Spaans lessen laten horen. En dat ging best goed. We hebben kamer 10, een comfortabele en simpele, maar sfeervolle kamer.

Het reizen met de trein is erg relaxed; ik heb me geen seconde verveeld, terwijl ik continu verwend werd met  beelden van het landschap. Een echte aanrader. 
Nu we ons vocht tekort aangevuld hebben en de bergschoenen door iets luchtigs vervangen hebben, gaan we de straat op. We zijn er! We zijn in Donostia! Morgen gaat het wandelfeest beginnen!