“Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” (onbekend)

DickJan heeft de was in de machine gedaan in de wasserette en is over een uurtje terug. Kan ik mooi het blog schrijven van vandaag. Wat een prachtige dag vandaag! 
 

Gisteravond hebben we ansjovis, asperges, kaaskroketjes en een tomatensalade gegeten; eenvoudige Pinxtos, maar erg lekker en vooral niet te veel. We hebben heel lekker geslapen en werden door de wekker gewekt om 6.45 uur. 
We bestelden voor het ontbijt “tostada”met kaas en jam, thee en jus. Tijdens het ontbijt brak de hemel open; een heftige tropische regenbui liet een snelstromende rivier ontstaan in de straat. Later zouden we de hagelstenen zien liggen. De zonnebrand ging de koffer in, de handschoenen eruit en het thermohemd aan. Het was tien graden, maar wel droog bij vertrek om 9 uur. 

Ik kwam in een geanimeerd gesprek met een jonge man, die in Parijs woonde en alleen liep. In Galizano namen we afscheid. Wij gingen op zoek naar een bar voor de espresso. Een bar was er niet, maar wel een bakker. De vrouw, die ons bediende had er overduidelijk geen zin in. Ik hoop voor haar alleen vandaag, anders is ze vast doodongelukkig. 
We besloten het kustpad te volgen; helemaal droog zou het vast niet blijven, maar erg slecht leek het evenmin te worden. We werden naar de kustroute geleid door geleidelijk te stijgen. De zon begon te schijnen en mijn keel werd dik van ontroering. De schoonheid van de zee in azuurblauwe kleur. die bruisend tegen de rotsen op spatte raakte me diep. De kracht van het water was immens. Het benadrukte mijn nietigheid. Ik was niet groter dan een zandkorrel in deze natuur. We liepen hoog over de kust en het uitzicht was adembenemend. We zagen Santander in de verte liggen. Donkere wolken gingen aan ons voorbij. We hadden ons voor niets druk gemaakt over het weer. Op de momenten dat het even regende, zaten wij droog. 
Het kustpad liep tussen verschillende bloemen in: margrieten, slangenkruid, koolzaad, calendula, klaver, steenzaad, avena, hazenstaart, malva, berenklauw, wolfsmelk, kruipertje, varens en ik zal er best nog wel vergeten zijn. Ik zag een kolibrievlinder de nectar uit het slangenkruid zuigen; hij liet zich  niet vastleggen. 

Na twee uur bogen we af van de kustpad naar Loredo. Kasten van huizen achter enorme hekken en bewaakt door alarmsystemen en honden voor de allerrijksten aan het begin van het dorp. In een kleine supermarkt kochten we chocolademelk en water. In een bushalte rustten we even, aten we de croissant van onze “vriendelijke” bakker en dronken we de chocolademelk op, bij gebrek aan een bar, die open was. 
Via het strand liepen we naar Somo. Surfers vertoonden hun kunsten in de golven met “witte snorren”. In het “Surf Café” doodden we de vertrektijd van het bootje naar Santander. De overtocht duurde 30 minuten. We vluchtten van het achterdek naar binnen voor een stevige bui; we hadden weer geluk! 
 

En nu zijn we dus aan “de overkant”. We overnachten in “Hostel CantiTiber” aan de Calle Burgos, in het centrum. Een kamertje met een badkamer op Gea formaat. Santander is een enorme stad waar veel is te zien. We gaan na de was de stad in. Vandaag was een heel relaxte dag, waarbij de zon zich niet onbetuigd liet en de regen met mate. Het landschap was prachtig. Ik heb zo genoten! We hebben 20 kilometer gelopen zonder een centje pijn. Ik ga wennen aan het dagelijkse lopen; deze afstand doet me weinig meer. Dat heet de kracht van herhaling. Morgen de volgende etappe naar Santillana del Mar.