"De aarde is van iedereen die onderweg even stopt, om zich hen kijkt en dan weer verder gaat"

De zoveelste dag op rij in nevels gehuld, grijs, praktisch windstil en 7 graden. Waar is de zon gebleven? We werden vanmiddag een minuut of tien verrast door de zon, maar dat was het dan wel. Het bleef wel droog!

Op weg naar het station had ik de grote knoppen van de laurier gespot en de vogels naar hartenlust horen zingen. Heerlijk geluid! Om 9.38 uur reed de trein weg richting Bunnik, waar we om 10.08 aankwamen. Het plan was via Slot Zeist te lopen en de tentoonstelling "Super Saturation" van Jeroen Krabbe te bezoeken, te lunchen in de Orangerie en vervolgens naar het station van Maarn terug te lopen.  En zo gingen we op weg. In de tuinen zag ik voor het eerst dit jaar de camelia, de forsythia, de boshyacintjes en de azalea bloeien. De helleborus liet zich van haar beste kant zien in witte en diep donkerrode kleuren. We dronken koffie/thee "In 't Wapen van Bunnik" in de Dorpsstraat en vervolgden toen onze weg over het Jaagpad langs de Kromme Rijn. De narcissen en sneeuwklokjes bloeien nog uitbundig. De witte en paarse dovennetel gaven kleur aan het gras.  Het was rustig op het Jaagpad; in het weekend moet je hier niet willen zijn, dan is het file lopen. De vogels waren zich bewust van het naderende voorjaar en zongen er op los. We bogen linksaf het Brakelpad op en liepen langs een vieze bruine sloot, links de spoorlijn Arnhem-Maarn en rechts een golfbaan. We liepen een bosje in waar het heel nat was en we glibberden door de nattigheid. Vinkjes vlogen op, een merel zong en een specht hamerde. We volgden nu een groot gedeelte van het Klompenpad "Stoetwegenpad” en liepen langs het landgoed "Wulperhorst" en het gelijknamige natuurgebied (64 ha). Omgevallen reuzen met bemoste stammen lagen op de grond. We zagen een ooievaar, vermoedelijk wachtend op zijn vrouw. Een muisje schoot weg, een buizerd miauwde boven ons hoofd. Opnieuw liepen we langs een landgoed, de "Blikkenburg ."Blikkenburg werd waarschijnlijk gesticht rond 1300 door een lid uit de familie Van Wulven, een ministerieel (beambte) in dienst van de bisschop van Het Sticht. Het kasteel wordt voor de eerste keer genoemd in 1368. Het was toen een leen van de heren van Abcoude. Rond 1687 werd het huis gesloopt. Het tegenwoordige huis Blikkenburg, een wit gepleisterd landhuis, werd pas in 1850 gebouwd op een terrein ten zuiden van het oude kasteel. Huis, koetshuis en park werden ontworpen door K.G. Zocher" (informatiebord). We liepen weer tegen een landgoed op, Schoonoord. 

"In 1395 is er al sprake van een ambachtsheerlijkheid. Scherpweide, een zelfstandig gebied met eigen wetten en rechtspraak. Er liggen twee boerderijen in het gerecht: De Preeckstoel en de Bunsing. In latere eeuwen kwam de heerlijkheid in handen van de eigenaar van Slot Zeist. In 1878 werd het gebied verkocht aan Otto van Romondt die er een een klein landgoed van maakte met een mooie buitenplaats als zomerverblijf. Hij noemde het Schoonoord. Kort na de bouw liet hij een tuin en park ontwerpen en aanleggen, de ontwerper hiervan is vermoedelijk Hendrik van Lunteren. Het huis werd in 1900 verbouwd en geschikt gemaakt voor permanente bewoning. De laatste bewoonster, een nazaat van de eerste eigenaar, verkocht het landgoed in 1953. Het beidt nu plaats aan een school en het Wereldnatuurfonds is hier gevestigd. Het Utrechts Landschap zwaait in het natuurgebied de scepter" (informatiebord) 

Even na 12 uur liepen we het plein op voor Slot Zeist. "Slot Zeist is in de 17e eeuw gebouwd in Hollands classicistische stijl als zomerverblijf en jachtslot voor Willem Adriaan van Nassau-Odijk, kleinzoon van Prins Maurits. Zijn wapenschild is nog altijd te zien boven het toegangshek. Het slot was omgeven door een tuin- en bosaanleg met perken en vakken symmetrisch geordend langs een indrukwekkende zichtas. Omzoomd door twee keer drie rijen bomen was het een heuse 'grand allee'. Vanwege de Franse allure werd Slot Zeist 'Het Versailles van het noorden' genoemd. Uniek is het totaalconcept van huis, interieurs, tuinen en bijgebouwen." (informatiebord). We genoten van een heerlijke lunch in de sfeervolle Orangerie voordat we de tentoonstelling van Jasper Krabbe bezochten in de rechtervleugel van het slot. Een prachtige tentoonstelling met schitterende kleuren. Collagetechniek met verschillende materialen en acryl op canvas, aquarel op karton. Echt de moeite waard om naar toe te gaan. "Super Saturation verwijst naar de verzadigde kleuren die Krabbe recent is gaan gebruiken, in contrast met de meer bestorven kleuren die hij eerder gebruikte. Tegelijkertijd staat het ook voor de verzadiging aan beelden die via sociale media, nieuws en internet op ons afkomen. Uit al deze invloeden distilleert Krabbe zijn onderwerpen zorgvuldig. Hij omschrijft het dat zelf zo: De veelheid, snelheid en gelijktijdigheid waarmee gebeurtenissen nu zichtbaar worden zijn ongeëvenaard en geven nieuwe energie en vrijheid" (zaal tekst). 

Tegen half twee gingen we weer aan de wandel. We passeerden het plasdras  natuurgebied De Bunsing, weilanden vol knotwilgen, boerderijen en warempel het eerste uit de kluiten gewassen zwarte lammetje van dit jaar. We liepen af op het station Driebergen-Zeist. "Ter nagedachtenis aan de laatste particuliere eigenaar, de heer Willink, en ter opluistering van het park, werd in 1889 een koepel gebouwd naar een ontwerp van C.B. Posthumus Meyjes, met medewerking van de beeldhouwers Pierre E. van den Bossche en Guiillaume (Willem) Crevels. De klein ronde tempel ligt in de aanleg gelegen heuvel, de plek van het voormalig huis Beerschoten-Willink, en functioneert als follie (fantasiegebouwtje). De tempel is opgetrokken uit in neoclassicistische stijl en heeft als basis een vier treden hoge, hardstenen sokkel" (https://rijksmonument.nl). 

We liepen het Bornia bos in. Het gehuil van een bladblazer detoneerde. Het bos bestaat hoofdzakelijk uit naaldbomen. Het begrazingsgebied Heidestein-Bornia is afgezet. Aangeplante sparretjes moeten het gaas onttrekken aan het oog. We liepen door de boswachterij Austerlitz en door de de gelijknamige plaats, die op17 augustus 1806 door koning Lodewijk Napoleon vernoemd is naar de Driekeizersslag bij Austerlitz in Tsjechië. Waar in het bos nog weinig leven valt te bespeuren, is het voorjaar wel zichtbaar in de tuinen. Nieskruid en anemonen laten zich van hun mooiste kant zien. We liepen het bos Den Treek & Henschoten in en over de Maarnseberg, al is die naam nogal overtrokken. Om 16.00 uur liepen we Maarn binnen. Aan de gevel van de Theresiaparochie ("Oplaadcentrum voor de ziel")  wapperden de vredesvlag en de vlag van Oekraïne. In het stiltecentrum was het niet mogelijk een kaarsje te branden voor de bevolking van Oekraïne.; morgen is het een jaar geleden dat de Russen hun land binnenviel. En er lijkt voorlopig geen eind aan te komen.  

Een kwartiertje later kwam het station van Maarn in zicht. We hadden 18,5 km gelopen. Het was veel beter dan de laatste keer gegaan. Veel gezien en genoten!

Ps onder het kopje foto's zie je nog meer  foto's van de tentoonstelling

Het citaat is van een onbekende