“Wandelen is kijken met je voeten” (Taoïstische wijsheid)

Gisteravond heerlijk gegeten in “Casa Poli”, vijf minuten lopen van ons hotel; vooraf piementos en als hoofdgerecht kabeljauw. Een enorm groot stuk. 
Vanmorgen waren we blij, dat het weerbericht gaf wat het had beloofd, namelijk zon. Warm was het niet, maar wel droog en zonnig. 
We startten laat, omdat we pas om half negen konden ontbijten. We hadden geen haast; vandaag was het maar 12 kilometer naar Llanes. DickJan had voor een korte etappe gekozen zodat we voldoende tijd hadden Llanes te ontdekken. Het is een mooie stad. Morgen hebben we 30 kilometer voor de boeg naar Ribadesella. 
 

Om 9.15 uur stapten we de zon in en na een minuut of twintig pakten we de blauwe route weer op. Heel anders dan gisteren; we liepen door een soort duingebied, door eucalyptusbos en zagen het Playa de  Bretones onder ons liggen. De Bufones de Arenillas spoten niet. Door inwerking van water op kalksteen in combinatie met hoge golven, spuit het zeewater hoog omhoog uit gaten, vergelijkbaar met geisers op IJsland. 
Net voordat we de Rio Puron overstaken, dronken we onze eerste koffie uit de veldfles. Een forse klim bracht ons naar een schitterend uitzichtpunt, La Boriza. 
De Mar Cantabrico  was kobaltblauw en turquoise, zo mooi! De Punta la Ballote (een enorme rots) lag voor de kust. Baaien met zandstranden waar geen mens was te zien. Indrukwekkend! Als je al dacht dat er niets mooiers was, was vandaag een absoluut hoogtepunt. Ik zag de kleine vos en de koninginnenpage rondfladderen. 
We staken de weg over en liepen op en af naar de Capella del Cristo del Camino. In de Portico stond een tent en grote koffer. Ik heb daarom maar niet geprobeerd of de ermitage open was. 
Hier konden we afdalen naar Llanes. Prachtige villa’s aan het begin van de stad. We liepen zo af op de Plaza Major waar we een broodje aten op een terras. Een van de velen, het was gezellig druk. Nadat we boodschappen hadden gehaald en bij de VVV een stempel, checkten we in “Hotel Paraiso”. 

Vanmiddag hebben we door de stad geslenterd. De Basilica de Santa Maria van buiten bewonderd (was dicht). Met de bouw is in 1240 begonnen en in 1480 is het gewijd. De middeleeuwse straatjes en pleintjes waren erg sfeervol. Het casino uit 1910 in Jugendstil was gedateerd en niet meer in goede doen. We liepen de haven binnen. Op zee waren schuimkopjes verschenen. Cubos de la Memoria sierden de basaltblokken in de havenmonding; de Baskische kunstenaar Agustin Ibarrola wilde met kunst de herinnering aan de kunst en geschiedenis van de regio levend houden van de prehistorie tot aan de 19e eeuw. 
Op een terras in de zon dronken we ons biertje en het viel niet mee de ogen open te houden.  Het was heerlijk  de zon te voelen. 

En zo is er weer een dag omgevlogen. En wat voor een! Het was genieten! Het was prima een dagje rustig aan te doen; morgen een lange etappe voor ons doen.