Adembenemende uitzichten over de Atlantische oceaan

Geweldige dag achter de rug! Kapot moe aangekomen in “Hotel Pugide” op het platteland in Puertas de Vidiago. Het laatste uur kwam de man met de hamer langs, maar ik heb netjes de 20,5 kilometer uitgelopen. De etappe San Vicente de la Barquera naar Llanes bedraagt 42,4 km, er staat 11,15 uur voor. Wij zijn naar het station van San Vincente de la Barquera gelopen (3 kilometer) en hebben daar de trein gepakt  naar Unquera  (9 km gesmokkeld). 
De weg naar het station was prachtig. De Iglesia de Santa Maria de lis Angeles troonde hoog boven de stad uit. De Puente de la Maza waarover we gisteren de stad binnen liepen was met 32 bogen in de 15e eeuw de grootste in het Spaanse Rijk. Bootjes lagen op het droge in de haven. 
Het waddengebied van het Parque Natural de Oyambre liet zich op haar mooist zien. De zon (ja echt) haalde de vele kleuren (groen, geel, oker, bruin) op. Stieren, moeder koeien met hun kalfjes liepen bij elkaar. En overal het oogverblindende groen.  Prachtig.

De treinrit duurde niet langer dan 10 minuten. In Unquera pakten we de draad weer op. De grensrivier, die we overstaken markeert de grens met Asturië; Cantabria hebben we nu verlaten. 
Het was vandaag behoorlijk klimmen en dalen, niet spectaculair hoog en laag, maar continue. We liepen achtereenvolgens de mooie dorpen Bustio en Colombres door. Aardig waren de gekleurde (“Casonas de Indianos”) en exotische huizen, die door zogenaamde immigranten zijn gebouwd na terugkeer uit Latijns-Amerika, waar ze in de 19e en begin 20e eeuw naar toe zijn gevlucht uit armoede. Met hun verdiende geld (tabak, textiel, grondbezit, bankier) financierde ze scholen, ziekenhuizen enzovoort in hun thuisland. Ze werden “Indianos” genoemd. 
In een bushalte in El Peral lunchten we. Om 12 uur kon DickJan inloggen op zijn Oerol account en is het hem gelukt om drie kaartjes te bestellen voor voorstellingen die we graag wilden zien. De regen viel gelijktijdig gestaag, de enige flinke bui van vandaag. Maar wij zaten droog. 

In La Franca bogen we af naar de kust, zoals ons was geadviseerd. Wat was het schitterend! De zon kwam weer even te voorschijn. De oceaan kleurde  diepblauw  met witte schuimkragen. De golven beukten tegen de grillige rotsformaties. De gele brem was nog net niet uitgebloeid. Het was een symfonie van kleuren. Bruine koeien graasden in geel koolzaad. Adembenemend! We moesten over hekjes klimmen, klauteren over stenen en verder door grasland lopen. Diepe inhammen met hoog opspuitende golven, piepkleine baaitjes met lichtgroen water, zandstrandjes. Het was echt geweldig! 

Tot het dorp Pendueles liepen we min of meer aan de kust. Daar bogen we af en was het nog anderhalf uur, onder andere langs een weg, en kwam ik dus die bekende man met de hamer tegen. 
Alles gaat voorbij. Eenmaal op de kamer, was die man al weer vergeten. We hebben een ligbad, dus raden wat ik nu ga doen. Na gedane arbeid is het goed rusten en nagenieten. Wat een prachtdag was het vandaag! 

Ps in de rugzak zitten bananen, noten chocolade 85% en magnesium tabletten. Het moet nu goed komen met die pijnlijke benen!