“Nothing is art of it is not come from nature” (Antoni Gaudí)

Vannacht veel pijn in mijn benen gehad en niet de tegenwoordigheid van geest gehad een pijnstiller in te nemen. Toch nog in slaap gevallen. DIckJan was zo als altijd vroeg aan het rommelen; pleisters knippen, thee zetten, inpakken, schoenen droog föhnen. Altijd bezig, maar vaak voor mij. Ik krijg elke dag thee op bed en mijn schoenen worden droog geföhnd! Heel lief!
Het ontbijt vanmorgen bestond uit een halve kop thee (2 euro) en vijf Maria kaakjes. Daar kunnen we niet op lopen. De stad maar in voor een fatsoenlijk ontbijt. Bij de bakker (altijd weer de bakker) aten we een croissantje en dronken we koffie. 
De eerste paar uur hebben we de toerist uitgehangen door onder andere het haventje te bezoeken. We hadden alle tijd, de etappe naar San Vincent de la Barquera bedroeg maar 12 kilometer. Gisteren zijn we uiteindelijk niet naar “Villa El Capricio” geweest; we waren te laat. We hadden nu genoeg tijd om het alsnog te bezoeken. 
We hebben gisteravond wel lekker gegeten in “Los Castanos” aan de Carlos Diaz de la Campa: salade vooraf en “lubina” (zeebaars).

Om 10.30 uur ging het hek open van Gaudí’s Caprice. “El capricio” (Spaans voor: gril, kuur, iets buitenissigs) is een bouwwerk (gebouwd tussen 1883 en 1885) van de Catalaanse architect Antoni Gaudí. Gaudí kreeg de opdracht van de vrijgezel Don Maximo Diaz de Quijano de opdracht tot bouwen van een herenhuis op een niet al te groot stuk grond in een parkachtige omgeving. Gaudí heeft gepoogd in dit huis diverse historische periodes in de Catalaanse bouwkunst te verenigen. Het huis werd dan ook een architectonische “mengelmoes” van bouwstijlen, waarin zowel middeleeuwse, Catalaanse, Moorse en fantasie-elementen verenigd werden” (Bron: Wikipedia).
Het meest in het oog springende is de (Moorse) toren bekleed met zonnebloemtegels, die lijkt op een minaret. De dragende constructie van het gebouw met grote blokken doet middeleeuws aan. De torentjes en het smeedijzerwerk zijn zo Gaudí. Op de Dorische zuilen bij de ingangspartij waren zwaluwen zichtbaar. De mozaïekplafonds van hout waren schitterend. Er stond ook nog wat meubilair, ontworpen door Gaudí. De wintertuin in een soort glazen kas was ook prachtig. De natuur als inspiratiebron voor zijn kunst. Wat een veelzijdige man was Gaudí toch! Het was zo genieten! De foto’s spreken voor zich. 
Na anderhalf uur, gingen we echt starten met de etappe naar San Vicente de la Barquera.

Het was een regenachtige dag vandaag. Ik vraag me af hoe al dat moois dat  ik vandaag heb gezien, er uit ziet met zon. We hebben grotendeels langs een rustige weg gelopen, bijna een rechte weg. Dorpjes als Rubariena, la Rabia, Gerra, en la Bragna liepen we in en uit. We liepen over de brug over de Rio de la Rabia het Parque Natural de Oyambre in. Een prachtig natuurgebied met een getijden rivier. Vervolgens passeerden we Playa Oyambre, Playa Gerra en Playa El Tostadero. De zee was leigrijs met een witte schuimkraag waarop surfers hun kunstjes vertoonden. In de omliggende groene heuvels graasden bruine, zwarte en zwart-witte koeien. Dorpjes lagen verspreid in het groen. De weg golfde op en neer. We lunchten in een bushalte en even voor San Vincente de la Barquera, dronken we thee. Veel accommodaties zijn dicht, het lijken wel spookdorpen. Dat geldt voor alle kustplaatsen. Ik denk, dat als het zomerseizoen start, het bomvol is, maar nu is het naargeestig stil. 
Ineens was de zee verdwenen en liepen we om een baai. Dat was een vreemde ervaring, ik was gedesoriënteerd. 
In een achteraf straatje stond ons pension, “Arenal”, zeer eenvoudig, maar met douche en bed. Meer hebben we ook niet nodig, 

We hebben vandaag 15 kilometer gelopen. Niet zo veel, maar het was voor vandaag genoeg. Ik vermoed, dat ik een magnesium tekort heb. Thuis slikte ik een supplement, maar die heb ik nu niet bij me. Als straks de supermarkt open is, gaan we noten en 85% chocolade kopen, ook dat hoorde thuis bij de dagelijkse inname. Komt goed! 
Ondanks de regen was er vandaag weer veel te genieten! Morgen naar Puertas Vidiego.