Wie wandelt, geniet (Onbekend)

Vannacht heeft het nog geregend waardoor de geulen voor Gea aardig volgelopen zijn. Ik ben benieuwd hoe we er donderdagochtend weg komen. Dat is voor latere zorg. Vandaag stond de vijfde etappe van het Pieterpad op het programma: van Schoonloo naar Rolde. Met de nodige aanlooproute was het weer 21 km. 
Het was zonnig en 10 graden bij de start.  We begonnen om 8.45 uur vanaf de camping en liepen over de oude spoorlijn Assen - Veendam- Stadskanaal, die in 1960 is opgedoekt. Met de kerk van Rolde in het vizier en tussen weilanden liepen we naar de bushalte in Rolde. Drie kwartier deden we er over. Bus 21 richting Emmen bracht ons via Grolloo naar Schoorloo. Door het raam zag ik akkerbouw, weilanden met raaigras, boerderijen, paarden en rechte wegen. 

Schoorloo is een klein esdorp met brink, waar alle voorzieningen zijn verdwenen op 'Café-restaurant Hegeman’ na. Het dorp telde op 1 januari ‘21 425 inwoners. Schimpnamen voor de inwoners zijn “knollen” (paarden) en “knielen” (konijnen). Waarom is me niet duidelijk. 
Om 10 uur kwamen we aan bij bovengenoemd café. Binnen een kwartier hadden we de koffie naar binnen gewerkt; een invasie van wielrenners viel binnen. 
Vrij snel liepen we het strubbenbos in; een hakhoutbosje. “Het leverde hout voor dagelijks gebruik: ovenhout, gereedschap, palen, meubilair etc. Deze ‘geriefbosjes’ kunnen eeuwen oud zijn. De bomen meestal eiken, werden steeds omgehakt en de stobben liepen weer uit. Zo ontstond een kring van bomen waar er eerst een stond. De afgelopen decennia was het hout niet meer nodig en de bomen zijn weer uitgegroeid” (Pieterpad wandelboekje). 
Opvallend bij het ingaan van het strubbenbos waren de diverse vogelhuisjes. Vreemd in een bosrijke omgeving. Een kakofonie van vogelgeluiden viel ons ten deel. 
Hierna kwam een heel saai stuk, niets te zien of beleven. We liepen langs een park met 64 vakantiehuisjes, inclusief landhuizen, genaamd “ Boerhaarsveld”. Over de Koestukkenweg, een ruilverkavelingsgebied, ontstaan rond 1970. Grootschalige percelen omzoomd met bomenrijen, grote boerderijen en grasland. 
Op een bankje plakte ik nieuwe pleisters op mijn tenen, dronken we koffie uit de veldfles en wijdde ik de plastuit (zie foto) in. Jawel, een hulpmiddel voor vrouwen zodat ze niet langer zittend hoeven te plassen, of in elk geval niet op de hurken dat gaandeweg pijnlijker wordt. Een pracht uitvinding, maar het vergt wel enige oefening. 
Het bos moesten we delen met mountainbikers die de “Tour Fietstocht Gieten” reden. We passeerden een bomkrater uit WO 2, waarschijnlijk veroorzaakt door een bom die geallieerden lieten vallen om veilig terug te keren naar Engeland. Inmiddels begroeid met allerlei soorten planten. Het Grolloerveld werd begraasd door Drentse Heideschapen.
Op de bodem van het naaldbos groeiden lichtgroene mossen. Het was behoorlijk nat. Het Meindersveen was prachtig; een  vennengebiedje, waar het  allesbehalve stil was. Ik kon het niet thuisbrengen: een borrelend geluid. Was het water dat om hoog sijpelde? Een blik door de verrekijker vertelde ons dat het padden waren die het voorjaar in hun bol hadden. 
Vervolgens liepen we de boswachterij Gieten-Borger binnen en opnieuw waren de wegen recht en saai door productiebos, in 1930 door Staatsbosbeheer aangelegd. Voor de markesteen (zwerfkei), die de grens van de marken (bestuursvorm die eeuwenlang de gemeenschappelijke belangen in een dorp of buurtschap regelde) van Drouwen en Grolloo markeerde, lunchten we op een bankje in de zon. 
Het werd weer leuk bij de Voorde Andersche Diep; een ongerept beekdal met meanderende beek en ruige graslanden, goed vergelijkbaar met het Geuldal. Hier kruiste een oude weg de berk middels een Voorde (doorwaadbare plaats). Nu stond er te veel water en bood een brug uitkomst.

Wie wandelt, geniet, maar niet altijd. Het laatste half uur was zwaar. Alles deed me pijn. Even na drie uur liepen er de camping op. Een douche deed wonderen en spoelde de stijfheid uit mijn lijf. 
Morgen lopen we een etappe van het Drenthepad.