“Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt de kunst het leven” (sir John Lubbock)

De zon was vandaag in geen velden of wegen te zien, dus gingen we cultuur happen in Saarbrücken. 
Na een prima nacht, pakten we de routines weer op alsof we nooit anders hadden gedaan. Na het ontbijt, liepen we om 8.30 uur naar de bushalte. Bus 294 bracht ons naar het Saarburger Hbf. Met de sneltrein naar Mannheim Hbf reden we naar Saarbrücken.

Rechts stroomde de Saar, links een bergwand met rood gesteente, soms  begroeid met wijnstokken. 
Mettlach-Merrig-Dillingen. In Mettlach staat de fabriek van Villeroy & Boch. In Dillingen werd ijzererts gedolven. Aan het spoor stonden kleine huisjes van mensen die zichtbaar weinig te besteden hebben. 
Uit bomen ontsnapten wolken. Soms had je het gevoel dat het lichter werd, maar dat was maar tijdelijk. Het zou de hele dag regenen. 
Saarlouis (klinkt Frans)- Volklingen- Saarbrücken. Langs het spoor industriële bedrijvigheid, Saarstahl, Streag (elektriciteit) e.d. 

We stapten om 10.10 uur uit de trein. Goede Vrijdag: alles dicht, behalve de musea en horeca. We dronken koffie in het Turkse “Mangal”. 
“Saarbrücken is de hoofdstad van de deelstaat Saarland (186.309 inwoners). Het is een oude universiteitsstad en is het politieke, economische en culturele centrum van Saarland. Saarbrücken werd voor het eerst genoemd in 999. De Alte Brucke dateert uit 1547. Ijzersmelterijen en kolenmijnen maakten van Saarbrücken  vanaf de 18e eeuw een belangrijke industriestad. In deze eeuw beleefde de stad haar bloeitijd. Friedrich Joachim Stengel ontwierp het slot van Saarbrücken en de Ludwigskirche (1762), beiden in barokstijl. Deze kerk geldt als een van de belangrijkste barokke kerkgebouwen in Duitsland en als symbool van de stad” (bron: Wikipedia)
Saarbrücken kent een roerige geschiedenis waarin het dan weer bij Frankrijk hoorde, dan weer bij Duitsland. Sinds 1955 is het een Duitse deelstaat. 

DickJan ging naar het Saarland Museum waarin het Historisch Museum is gehuisvest. Ik ging naar de Modern Gallery aan de Bismarckstrassse. Ik heb echt genoten! Ik was gefascineerd door de “Black Sun” van Otto Piene; ik werd het zwarte gat ingezogen. “Gebirgslandschaft Lofoten” en “Azurale” van Ernst Wilhelm Nay wekten een stil verlangen op vredige, stille plekken. Max Beckman ontroerde me en ik nam mij voor naar het Kunstmuseum in Den Haag te gaan waar nu een overzichtstentoonstelling met zijn werk plaatsvindt. De beelden van Alexander Archipenko ontroerde me ook. En van Oscar Schlemmer werd ik vrolijk. 
in twee andere zaken werd werk vertoond van Iraanse vrouwelijke kunstenaars, onder de titel “Woman-Life and Freedom” Dat hakte erin. Vrouwenonderdrukking werd kunstig verbeeld; ik verwijs naar de foto’s. 
Eén verdieping hoger nodigde Christina Kubisch me uit om met een koptelefoon op door “Das Glashaus” te lopen; hoogfrequente tonen werkten heel vervreemdend. 
 

Om 13.00 uur trof ik DickJan voor de deur van het museum aan. We gingen Flammkuchen eten in het ‘Kulturcafe’. Heerlijk! Daarna liepen we over de Alte Brucke naar de Saarmusea, een enorm complex met diverse musea onder één dak. Via de Ludwichkirche (dicht), liepen we naar het station. We haalden de stoptrein nog net om 14.31 uur. Om 15.45 uur reden we het station van Saarburg binnen. We besloten via het oude centrum naar de camping te lopen. We zagen het centrum nu net even anders. 
Nog altijd regende het toen we rond 17.00 uur de camping opliepen. Het gaf niets; vandaag had de kunst ons leven gekleurd!