“An early-morning walk is a blessing for the whole day (eroutes.nl)

De geschiedenis van Portomarin is eigenlijk nog maar heel jong. In 1963 werd de Rio Mino opgestuwd voor de Embalse de Belesar (een stuwdam). Het oude dorp verdween in het water. Alleen de kerken San Pedro en San Nicolas werden steen voor steen afgebroken en in de nieuwe plaats weer opgebouwd. Ik vind het een krankzinnig idee. 
 

Nadat we een biertje hadden gedronken in de zon, aten we op het terras van “Osteria Italiana” pizza. We zagen de Vlaming en spraken de frêle Duitse vrouw van 74 (!), die met bagage op haar rug op slaapzalen sliep en alleen de Camino liep. Petje af. 
We moesten het raam dichthouden, omdat het wel erg gezellig was in de straat onder ons. Bovendien gaf mijn telefoon voortdurend aan dat er gebeld werd. Ik sliep slecht. De wekker ging om 6 uur, een uur later zaten we aan het ontbijt tussen plastic schotjes ( nog een overblijfsel van de coronatijd of het huidige beleid?) en twee uur later gingen we aan de wandel na twee espresso. De ochtendstond heeft goud in de mond. Het was 13 graden. 

Het was een bijzondere ochtend met mist. Het zicht was een meter of 50. De eerste klim diende zich snel aan. We liepen over een bospad. Naarmate de tijd verstreek, kwam de zon door en brandde de mist weg. Wat mooi! In het dal leek een bad vol schuim te liggen. 
Na 8 km kwamen we (eindelijk) de eerste bar tegen in Gonza. Sanitaire stop en koffie. We kwamen een Nederlander tegen die met de motor van Almere naar Leon had gereden en vanaf Leon was gaan lopen. Het werd een eenzijdig verhaal zonder wederzijdse  vragen. 
Na Gonza liepen we veel langs de weg. Nog een klim naar Hospital da Cruz en we waren op het hoogste punt voor vandaag en de resterende dagen. Het uitzicht op de Sierra de Ligonde was prachtig. De brem bloeide geel, de heide roze. In  Ventas de Naron dronken we koffie/thee op het terras van “Albergue O Cruceiro”. We moesten nog 16 km van de 26. We aten de bocadillos met kaas en yoghurt. 
Ik had het zwaar. Teveel mensen; het leek de Nijmeegse Vierdaagse wel, het was koud en vandaag was niet het mooiste traject. Na de lunch lukte het de knop om te zetten.

Voor veel mensen is dit een presentatie loop en wat er verder te zien is, zien ze niet. Reflectie is niet aan de orde. Waar wij kerkjes binnen stappen om een kaarsje te branden, lopen zij vaak het kerkje voorbij. 
De eucalyptusbomen kwamen in beeld. We bleven langs de weg lopen, liepen gehuchten in en uit, zoals Ligonde en Areixe. Om half twee dronken we thee in “A Paso De Formiga” in Portos. Een idyllisch plekje met een grasveld vol madeliefjes, een kruidentuin en een pergola met bloeiende blauwe regen. De laatste vijf kilometer gingen best snel. We liepen achter telefonerende mensen,  hard pratende , muziek afspelende jonge mensen. Dit vond ik niet leuk, maar ik moest het er wel mee doen. We naderden Palas de Rei. 

Het liep tegen half vier dat we in “Hotel Mica” incheckten. We hebben wederom een prima kamer. 
Ik had echt tijd nodig om bij te komen. Mijn knieën deden pijn en mijn benen voelden als betonblokken. Een warme douche was weldadig. 
We gingen de straat op, deden boodschappen, dronken binnen een biertje en gingen om kwart voor zevenen al in “Restaurant Castro” eten ( als eersten). Overheerlijke tapas,onder andere piementos de Padron en gegrilde groenten. 
 

Inmiddels is het over negenen. Dick Jan doet zijn best kaartjes voor Oerol voorstellingen te bestellen, maar het lukt nog niet echt. Buiten is er geroezemoes. Ik heb slaap. Het zal niet lang duren voor ik ga slapen. Morgen 29 km naar Arzua, de langste etappe. Nog drie dagen.