“Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven…..

van alle dag, niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg die ik zelf ben” (Ricky Rieter)

Gisteravond hebben we van 17 tot 21 uur in de zon gedronken en gegeten (pizza). Het was een heerlijke avond.
In onze kamer aangekomen, dacht ik aan het gedicht van Herman Pieter de Boer:

“De dag verglijdt naar schemerlicht. 
De lucht is zacht en leeg. 
De wereld is in evenwicht                     zolang ik niet beweeg”. 

De wekker ging om 5.30 uur en drie kwartier later zaten we aan het ontbijt in de bar naast het hotel. We werden verrast met een gebakken ei, toast en verse jus. Om 7 uur vertrokken we onder een licht bewolkte lucht en met 17 graden. De verwachting was, dat we om 15 uur de 30 graden zouden aantikken. De temperatuur bleef steken op 28 graden, windstil en een “dikke” lucht. 
We liepen door landelijk gebied en door eucalyptus bossen op deze laatste Camino dag.  
Op kilometer 15 in Amanal stopten  we voor de eerste koffie en plakte ik mijn voeten nog extra af. Drie kilometer later haalden we een stempel in de Santa Lucia kerk in San Paio. In een wijde boog liepen we langs het vliegveld Lavacolla. Na het gehucht Lavacolla ging het bergopwaarts naar Villamaior, vervolgens over een open hoogvlakte, voorbij zendstations van TV Galicië. We bereikten San Marcos (op de camping wisselde ik van sokken) en kort daarna de Monte de Gozo. Van hieruit was het een lange weg naar het historisch centrum van Santiago. 
 

Voordat we doorliepen naar de Cathedral, aten we nog een broodje en dronken een alcoholvrij biertje. We zagen de pelgrims aan ons voorbij trekken, de een frisser dan de andere. Het was opvallend dat op deze laatste dag minder geluid werd geproduceerd. Er werd meer in stilte gelopen, op een enkele uitzondering na. 
We kwamen het jonge stel van Malaga nog tegen en ook het Franse stel. Eenmaal in de stad begon de reünie; iedereen kwam iedereen weer tegen. 
Het moment dat we het grote plein voor de kathedraal in het vizier kregen, kwam naderbij. En ja hoor, daar waren ze weer. Tranen, ja van wat eigenlijk, liepen over mijn wangen. Opluchting? Ontroering? Het maakte niet uit. We waren er. We hadden 320 kilometer gelopen in 16 dagen! We did it! 
 

Nadat de emoties waren weggeëbd, gingen we naar het kantoor waar we onze Compostela konden ophalen. Dat gaat tegenwoordig heel anders. Via een QR code vul je een vragenlijst in, die wordt meteen geregistreerd. Vervolgens haal je een ticket op en wacht je op je beurt. In ons geval een uur. Via de QR code op je ticket blijf je op de hoogte hoe lang het nog duurt. Praktisch, maar het wachten in de rij en het uitwisselen van sterke verhalen had op z’n minst ook wel wat. Maar deze vorm van “growd control” is erg effectief.  
Nadat we onze Compostela in ons zak hadden, zijn we nog even de kamer van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob binnengelopen. Twee vriendelijke vrijwilligers ontvingen ons met thee. Nadat twee fietsers binnen kwamen, zijn wij vertrokken, op weg naar ons hotel “Capanas San Juan”  Twee keer eerder hebben we hier overnacht. Het ligt aan een pleintje en we zien de kathedraal. Fijne kamer. 
Nadat we ons hadden gedoucht, hebben we een wit wijntje gedronken op onze prestatie. 
 

De Camino is op haar einde gekomen. Het besef is nog niet helemaal ingedaald. Mijn lijf is dankbaar morgen niet gehoeven lopen, mijn geest moet nog afkicken. 
Het is nog te vroeg voor conclusies, maar op dit moment voel ik me wel dankbaar voor alle mooie ervaringen die ik mee neem “in de weg die ik zelf ben” 

“Voltooid is dit pad, voldaan zijn we en gelukkig, nu  delen van wat bijna niet te delen is,

delen is vermenigvuldigen, almaar groter wordt ons geluk, vanbuiten en vanbinnen” (Ricky Rieter)