“Travel makes one modest……

You see what a tiny place you occupy in the world (Flaubert).

Dat gevoel heeft me meerdere keren overvallen deze Camino. Het maakt me bescheiden. Wie ben ik nou hellemaal tussen deze  rij voorgangers en achtervolgers? Een klein radartje in een groter geheel, waarvan ik hoop toch een steen in de rivier heb gelegd. 

Misschien heb ik het al eerder geschreven, maar ik sta versteld van mijn herstellend vermogen van mijn lijf. Ik stond vanmorgen op zonder pijntjes en kon weer een dagje vooruit. Tot de laatste kilometers; toen sloegen alle pijntjes weer toe. Maar genoeg hierover.

Het dagelijks leven op de Camino is nogal simpel en heel overzichtelijk. Zeker wanneer je zoals wij doen, alle overnachtingen vooraf zijn vastgelegd en de bagage wordt vervoerd. Je staat op, gaat douchen en ontbijten. En vervolgens weer alle spullen inpakken; ofwel in de rugzak, ofwel in de tas. In de eerste de beste bar drink je de eerste espresso, in de tweede bar, de tweede. En dan is het gewoon de ene voet na de andere zetten. Wanneer de maag zich laat voelen eet je brood met kaas. Bij aankomst een alcoholvrij biertje. Douchen, aandacht voor de voeten en na de siësta indien nodig naar de supermarkt om de voorraden vocht, fruit en brood aan te vullen. Na half acht eten, rond tien uur naar bed. En dan begint de riedel weer van voren af aan en dat al 15 dagen lang. Zoals ik al schreef, lekker simpel. En dat bevalt me prima. Boeken heb ik niet bij me, op een dichtbundel van Marieke Lucas Rijneveld na. Soms teken ik nog wat ‘s avonds, maar vaker niet. Ik ben van dit leven gaan houden, maar weet dat het einde in zicht is. Morgen de laatste 20 kilometers naar Santiago. Ik ben dubbel: mijn lijf protesteert en mijn voeten zijn kapot, maar mijn geest wil nog wel verder. 

Vandaag liepen we 8.15 uur buiten. Het was nog behoorlijk fris met 11 graden en mist. Pas tegen half twaalf trok het open en liep de temperatuur snel op naar 24 graden. Elders in Spanje is het heel heet en dat is opvallend vroeg voor de tijd van het jaar (40 graden). Wij krijgen er morgen een staartje van mee. Een dag en dan is het al weer voorbij.

We liepen vandaag 19 km over kleine weggetjes en onverharde paden door een heuvelachtig mooi landschap en door talrijke gehuchten en dorpen. Geurige eucalyptus bossen, bananenbomen, palmbomen en cactussen zorgden met de krekels, de blauwe lucht en zon voor een mediterraan sfeertje. 
In “Albergue  Taberna Vella” in As Quintas dronken we koffie. Nog 16 km te gaan. We kwamen in een groep van acht Spanjaarden terecht, die er een Vierdaagse feestje van maakte. Vervolgens kregen we het levensverhaal van een luidsprekende Amerikaan in kleuren en geuren te horen. Ik probeerde alle ruis te accepteren; het is zoals het is en wordt niet meer anders. We ontmoetten Wim uit Heino, een krasse 72 jarige oud onderwijzer met katholieke roots. Hij was een fanatieke loper, was dit keer in Saint-Jean-Pied-de-Port begonnen en liep al jaren de 50 km tijdens de Vierdaagse van Nijmegen. Aardige, bescheiden man. Een van de weinige Nederlanders die we zijn tegengekomen. 
In Boavista (“A Cova da Meiga”) dronken weer koffie/thee. De zon brak door en brandde de mist weg. 
We hebben heel lekker geluncht in “Marela Canrina” in A Brea. Niet echt onze gewoonte, maar we hadden brood noch kaas. Het werd een Galicisch broodje met onder andere kleine sardientjes. 
 

Twee uur later liepen we Predrouzo binnen. “Pension Residencial Platas” bevindt zich aan het begin van het dorp. Eerst een biertje voordat we gingen inchecken. inmiddels zijn we gedoucht. Dick Jan haalt wat slaap in. Door het voorbij denderende (vracht)verkeer in Arzua hebben we niet geweldig geslapen. Nu hebben we een prima kamer, rustig gelegen met uitzicht op groen. Dat gaat helemaal goed komen. 

Morgen de laatste 21!