“Stilstaan is soms nodig om vooruit te komen” (onbekend)

Vandaag zijn we een dagje naar A Coruna geweest. Vooraf zeiden we tegen elkaar, dat het ook prima was geweest vandaag naar huis te gaan. Onze vlucht was echter uitgesteld waardoor we nog een dagje extra hadden. Santiago kennen we nu wel, A Coruna was achteraf een prima alternatief. Het was alle behalve een verloren dag. 
 

We vertrokken met regen en 15 graden richting station. De trein vertrok om 10.30 uur. Ook hier moest de bagage door een veiligheidscan. Een half uur later waren we in A Coruna. De eerste kennismaking was groot, groter en grootst. Het is een grote stad met 246.604 inwoners (januari 2020).
In de stationshal sloeg ineens een soort kerkklok elf uur. We liepen naar buiten en kwamen terecht in een verkeersknooppunt. Auto’s reden van alle kanten. Hoge gebouwen rondom. Waar waren we terecht gekomen? Het was 17 graden en de zon scheen. 
Overal hele hoge gebouwen, verschillende bouwstijlen, loterij kantoortjes en bars. Alleen de bestemmingen op de bussen verraden dat de Camino in de buurt was: Pontevedra. 
Op een gegeven moment zagen we de zee, de Atlantische oceaan en het strand. We hebben de boulevard helemaal rond gelopen; ruim 12 km (al met al ruim 17 km gelopen). Een hele leuke wandeling. Meeuwen boven ons hoofd in plaats van gierzwaluwen. Het water was azuurblauw. We passeerden de Toren van Hercules, de 1900 jaar oude vuurtoren die nog in gebruik is. Menhirs als eerbetoon aan de Kelten. De jachthaven met zowel een enorm cruiseschip als een enkel vissersbootje. Praza de Maria Pita met het barokke stadhuis en een vergelijkbaar plein als de Plaza Major in Madrid. 

We lunchten voor een habbekrats in een bar met louter Spanjaarden. De tv stond als gewoonlijk aan, de serveerster schreeuwde en snauwde als een stresskip. De kokin stond met zweet op haar bovenlip te koken in een kleine ruimte.  Hoe dan ook, het was er vol en druk. Voor 9 euro had je dan ook een liter Vina Rioja Vieja, water, koffie, sla en een gebakken visje met patat. 

Na de lunch liepen we terug naar het station. Prachtige parken met een Rosarium, maar ook een vierbaansweg en hoge gebouwen. Wat een stad met contrasten! Heel verrassend. Na de thee, stapten we om 17 uur in de trein terug naar Santiago.

Ik ben vanavond nog in de Portico de la Gloria geweest, het meesterwerk van Maestro Mateo tussen 1166 en 1188 geschapen, in opdracht van koning Ferdinand II van Leon. Het is werkelijk indrukwekkend en imposant. De centrale zuil met de afbeelding van de heilige Jacobus, met daarboven Christus op zijn troon, geflankeerd door de vier evangelisten is een hoogtepunt van beeldhouwwerk. Er staan profeten en apostelen afgebeeld, engelen, beesten, en veel meer. 
Ik was zwaar onder de indruk. 

We aten voor het laatst tapas in “Cervantes”. We waren Janet al tegen het lijf gelopen en nu zag Dick Jan Annette uit Hannover voorbij gaan, onze 74 jarige die met een wandeltempo van 3 km per uur ook de Camino had volbracht. Het werd een hartelijk weerzien. We dronken nog een wijntje met elkaar in “A Gramola” en namen afscheid. Zo gaat het op de Camino: je loopt een eindje met elkaar mee en ieder gaat zijns weegs. Dankjewel dat je een eindje heb meegelopen, het ga je verder goed! 

De laatste avond in Santiago. Het is tijd voor conclusies. 

1. Deze Camino was de mooiste van de drie. De natuur was nu op haar mooist met pril groen met veel bloemen. 
2. De temperatuur is in mei heel goed te doen. We hebben veel geluk gehad met het weer, weinig regen en veel zon. 
3. Het lopen ging heel goed. De knieën hebben zich aardig goed gehouden.  
4. Antwoorden zijn er niet gekomen. Ik weet tot op heden nog niet hoe ik mijn leven verder wil inrichten. Misschien is het antwoord dan wel, dat ik het maar gewoon moet laten gebeuren en niet te veel moet sturen.                                          5. Ik ben gereset en onthaast tijdens deze weken. Ik heb het gevoel lang weg te zijn geweest. 
6. Het hier en nu lijkt heel gewoon, het verleden en toekomst telden niet gedurende deze tocht. 
7. Met dit  wandelmaatje wil ik nog meer wandelingen maken en misschien nog wel een Camino. Volgend jaar de Camino Nord?

En als belangrijkste conclusie wil ik het gevoel van verbondenheid noemen; ik heb me verbonden gevoeld met mezelf, met mijn omgeving en de natuur. Door de corona tijd heb ik me losgezongen gevoeld. Ik had de energie niet om de verbinding te zoeken, waardoor ik me nog meer terugtrok in mezelf. Nu echter heb ik ervaren dat ik een onderdeel ben van iets dat groter is dan ik zelf. Een onbetaalbaar gevoel, dat ik morgen mee neem naar huis. 
 

Inmiddels slaat de grote klok elf uur. Het is de hoogste tijd om de boel de boel te laten. Morgen hebben we nog een paar uur stuk te slaan voordat we naar het vliegveld gaan. En dan is het echt voorbij!